Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Ένα ποίημα του Ρώμου Φιλύρα για το φθινόπωρο και ένας πίνακας του John Alexander White

Ρώμος Φιλύρας, Φθινοπωρινό

   Eνώ συμβαίνουν τόσο φοβερά γύρω μας,  ας καταφύγουμε και πάλι στην πρόσκαιρη ανακούφιση, αλλά όχι οριστική θεραπεία, που μπορεί να προσφέρει η τέχνη-εννοώ την ποίηση και τη ζωγραφική. Η φυγή από την πραγματικότητα είναι κάποια λύση αλλά όχι η λύση...Ας αφουγκραστούμε τη φωνή της φύσης.To Φθινόπωρο ήλθε! Δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Γιατί, άλλωστε; O καιρός έχει δροσίσει, οι αχτίνες του ήλιου δεν είναι τόσο δυνατές και εκτυφλωτικές, νυχτώνει νωρίτερα. Οι μέρες και οι νύχτες έχουν μία γλυκύτητα και σε καλούν σε περισυλλογή και εσωστρέφεια. 
    Καθώς, λοιπόν, διαβάζω ποιήματα του Ρώμου Φιλύρα, ανακαλύπτω ένα ποίημα που ταιριάζει στην εποχή, ένα ποίημα φθινοπωρινό.

Φθινοπωρινό

Απόψε ποιο λουλούδι εμύρισα;...
-Δεν ήμουνα σε κήπο...είναι φθινόπωρο
και τώρα επέσαν των ανθών τα πέταλα
και πέφτουνε τα φύλλα των δεντρών...
Δεν ήμουνα σε κήπο και δεν ένιωσα
κανένα μύρο να χυθεί τριγύρω...
Δεν ήμουνα σε κήπο...μόνο μέσα μου
υψώθη του καημού μου η ευωδία...

Από την ποιητική συλλογή Ρόδα στον αφρό (1911)

...Και το ποίημα του Ρώμου Φιλύρα μου θύμισε μια ονειρική εικόνα, έναν πίνακα του Αμερικανού ζωγράφου John White Alexander (1856-1915).

John Alexander White, Ένα λουλούδι από λιβάδι. 1912. Ιδιωτική Συλλογή.

Βλ. Ρώμος Φιλύρας ποιήματα άπαντα τα ευρεθέντα, φιλολογική επιμέλεια Χ.Λ.Καράογλου, Αμαλία Ξυνόγαλα, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2013, σ. 71.


1 σχόλιο:

  1. Χαίρομαι πολύ που σας αντάμωσα μέσα στην μπλογκόσφαιρα. Όαση η επιλογή σας με τα ποιήματα καθώς και τους πίνακες. Καλό απόγευμα!

    Υ.Γ Κι επειδή έρχομαι από ένα άλλο μπλογκ που είχε ποίηση επίσης, το είχε συνδυάσει με αυτό το μουσικό κομμάτι http://www.youtube.com/watch?v=Wod-MudLNPA το οποίο θεωρώ ότι ταίριαζε απόλυτα και σας το αφιερώνω. Αν θέλετε μπορείτε και να το αναρτήσετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή