Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

Μανόλης Αναγνωστάκης, Τοπίο. Ένα ποίημα για τον Μάρτιο

Μανόλης Αναγνωστάκης, Τοπίο

   Είναι ένα ποίημα για την Άνοιξη που αρχίζει κάθε Μάρτη από ένα ποιητή που αγαπώ πολύ, τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Εικόνες ερημωμένου αστικού τοπίου ...
...Εγκατάλειψη, ερείπια, μοναξιά, έλλειψη ελπίδας, απουσία προσδοκιών. Μεταπολεμική Ελλάδα του Εμφυλίου και των χαμένων ιδανικών...

Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989), Σπίτι με καρυάτιδες. 1952.


Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη….
Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα
Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση
Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.
Είναι μια ήρεμη σιωπή, μην περιμένεις απάντηση
Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή,
Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.
Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη.
 
Το βιβλίο σημαδεμένο στη σελίδα 16.
Το πρόγραμμα της συναυλίας για την άλλη Κυριακή.

Από την ποιητική συλλογή "Παρενθέσεις" (1956)
Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989), Καφενείο το Νέον (την ημέρα). 1956-66. Εθνική Πινακοθήκη.

Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989), Καφενείο το Νέον (την ημέρα). 1966. Εθνική Πινακοθήκη.

 http://www.nationalgallery.gr/site/content.php?sel=247&artwork_id=60798
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , ,

2 σχόλια:

  1. Rosa Mund12 Μαρτίου 2017 στις 3:05 μ.μ.

    Όταν ήμουν παιδί και πηγαίναμε στην Αθήνα, πάντα ο μπαμπάς μου με πήγαινε στο ΝΕΟΝ, που το θυμάμαι, όπως είναι στους πίνακες του Τσαρούχη. Μόνο που τότε δεν ήξερα την αξία τους. Ούτε του Τσαρούχη, ούτε του καφενείου.
    Ο Αναγνωστάκης αδιαπραγμάτευτα αγαπημένος.

    *

    «… Και με πέπλους των ξεχτένιστων ελπίδων
    που ατενίζουν τον εαυτό τους
    πέρα στις μεταβλητές θωπείες των οριζόντων
    Οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας

    Σαν άσπρες ξεγνοιασιές ανεμομύλων
    οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας

    Με βήμα τελετουργικό
    σε λ υ γ ε ρ ή π ρ ο ϋ π ά ν τ η σ η Μ α ρ τ ί ω ν
    οι ώρες έρχονται
    που αγάπησαν τις ώρες μας!»

    (Ο. Ελύτης, Προσανατολισμοί, Ίκαρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αννα Αγγελοπούλου13 Μαρτίου 2017 στις 10:42 π.μ.

    Πολύ ωραίο το απόσπασμα του Ελύτη...το είχα σκεφθεί και εγώ...
    ...και εγώ το πρόλαβα το ΝΕΟΝ...και εμείς "επαρχιώτες"...κατεβαίναμε με τους γονείς μου στην Αθήνα, όταν ήμουν μικρή και μέναμε στο ξενοδοχείο "Ομόνοια"... Δεκαετία του 70 η Πλατεία Ομονοίας ήταν τόσο διαφορετική! Δεν το είχα προσέξει, όμως, τότε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)