Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Οδυσσέα Ελύτη H ποδηλάτισσα


Οδυσσέα Ελύτη, Η ποδηλάτισσα

Lilla Cabot Perry, νεαρή ποδηλάτισσα. Περίπου 1894-95. Ιδιωτική Συλλογή.

Το δρόμο πλάι στη θάλασσα
περπάτησα που `κανε κάθε
μέρα η ποδηλάτισσα.


Βρήκα τα φρούτα που `χε
στο πανέρι της, το δαχτυλίδι
που `πεσε απ’ το χέρι της.



Βρήκα το κουδουνάκι και το
σάλι της, τις ρόδες, 
το τιμόνι, το πεντάλι της.



Βρήκα τη ζώνη της, βρήκα σε
μιαν άκρη, μια πέτρα διάφανη
που `μοιαζε με δάκρυ.



Τα μάζεψα ένα ένα και τα
κράτησα κι έλεγα πού `ναι
πού `ναι η ποδηλάτισσα.



Την είδα να περνά πάνω
απ’ τα κύματα, την άλλη μέρα
πάνω από τα μνήματα.



Την τρίτη νύχτωσ’ έχασα
τ’ αχνάρια της, στους ουρανούς
άναψαν τα φανάρια της.

Από τα Ρω του Έρωτα (1979)

Alan Kingsbury, Η ποδηλάτισσα.

                                   

4 σχόλια:

  1. Πολύ αγαπημένος .... καλή εβδομάδα Άννα και καλή συνέχεια !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λαθρεπιβάτης ποδηλάτου

    - κοίτα μπαμπά! χωρίς βοηθητικές, χωρίς χέρια
    χωρίς εσένα σπάω το φράγμα της ενηλικίωσης
    γερνάω, μηδενίζω
    γίνομαι ωάριο έφηβης γαλανομάτας
    σπέρμα ανειδίκευτου αρσενικού
    bing bang
    χτυπώ το κουδούνι ... στην άκρη όλοι
    βγάζω φρονιμίτες, έρχομαι να στο πω

    σε βλέπω από μακριά να τινάζεις τα πέτα απ' το χώμα
    χαμογελάς, σωπαίνω

    ανάβω κηρήθρες θλιμμένων μελισσών
    τις μπήγω στο ύψος των ματιών σου
    τις ποτίζω χρόνια, γίνονται φασολιές
    ριζώνουν σε αμυντικές στάσεις εμβρύου
    γιατί δεν ψηλώνουν Τζάκ;

    πέρασε η ώρα και η μαμά θ' ανησυχεί

    οι αποχωρισμοί μας δεν έχουν συγκινήσεις
    έχουν την οδύνη των πράσινων κυπαρισσιών

    κάνω να φύγω ... μα κάτι ήθελα να σου πω

    - κοίτα μπαμπά! χωρίς βοηθητικές, χωρίς χέρια

    Νίκη Χαλκιαδάκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή