Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 20 Μαΐου 2017

Αφροδίτη του Ανδρέα Εμπειρίκου

Ανδρέας Εμπειρίκος, Αφροδίτη


   To ποιητικό υποκείμενο απευθύνεται σ' ένα φανταστικό εσύ, στην Αφροδίτη, τον εξιδανικευμένο έρωτα. Στο τέλος, η εξιδανικευμένη ερωτική μορφή, η Αφροδίτη, ονομάζεται "Μεγαλόχαρη". Ένα λυρικό ερωτικό πεζό-ποίημα που μετασχηματίζεται σε προσευχή προς τον Έρωτα...

Edward Coley Burne-Jones, Ο καθρέπτης της Αφροδίτης. 1898. Gulbenkian Foundation, Lisbon.


   Εκείνο το βράδυ, εκοίταζα τα άστρα και τους αστερισμούς. Όμως, στο νου μου, ήτο μέρα. Μέσα στο φως της, με κοίταζες. Εσύ, αγαπητή, ροδόχρους και απαλά ντυμένη, και κάποτε κάποτε ονειρευόσουν αυξάνοντας μέσα μου την ζωηρή φωτοχυσία.
Κι όμως, έξω ήτανε νύκτα. Αλλά τί νύκτα; Νύκτα γιομάτη θάματα, νύκτα σπαρμένη μάγια.
   Εγώ εκοίταζα τα άστρα και τους αστερισμούς, μα έβλεπα Εσένα ταυτοχρόνως. Ιδού ο Τοξότης, έλεγα, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων. Αλλά, συγχρόνως, έβλεπα Εσένα.
   Αγαπητή, ροδόχρους και απαλά ντυμένη, στεκόσουν μέσα μου, σε άπλετη φωτοχυσία, και πότε έγερνες δεξιά, και πότε αριστερά την κεφαλή σου, με τον Ωρίωνα, ή με τον Σείριο στα μαλλιά σου, με τον Τοξότη στην καρδιά σου.
   Εγώ εκοίταζα τα άστρα και τους αστερισμούς. Ιδού ο Τοξότης, έλεγα, ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, μα έβλεπα Εσένα ταυτοχρόνως.
  Αγαπητή, ροδόχρους, και απαλά ντυμένη, καθόσουν σε μια καρέκλα μέσα στην καρδιά μου, σε μίαν απερίγραπτη φωτοχυσία, με την σκιά σου, πότε δεξιά και πότε αριστερά, και έμενες ασάλευτη, απλή, γλυκιά, ωραιοτάτη και καθισμένη στην καρέκλα σου με τέτοιο τρόπο, που μου ερχόταν να σε βάλω να καθίσεις στα γόνατά μου, με το ένα μου χέρι στα στήθη σου, και το άλλο κάτω από το φόρεμά σου, ανάμεσα στα σκέλη σου.

Evelyn De Morgan, H Kυρία της Ειρήνης. 1902. Ίδρυμα De Morgan.

   Και έλεγα και ξανάλεγα: Ιδού ο Τοξότης, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, και έβλεπα πάντοτε, και τους αστερισμούς και Εσένα.
  Τούτη όμως την φορά, ήσουν ξαπλωμένη —απόλυτα ξαπλωμένη— και τα μαλλιά σου τα ανέμιζε ο αέρας. Το χέρι μου σε έψαυε. Τα μάτια σου μου μιλούσαν. Και εγώ έλεγα και ξανάλεγα με πάθος: Ιδού ο Τοξότης, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, μα τώρα πλέον, έβλεπα μονάχα Εσένα.
  Τότε συνέβη ένα μεγάλο θαύμα. Έσβησαν όλα τα άστρα μονομιάς, και έμεινες μόνον Εσύ στον ουρανό μαζί μου, μέσα σε μιαν ανέσπερη ημέρα, στο πλευρό μου. Εγώ σε κοίταζα αγαλλιών, και έλεγα και ξανάλεγα το όνομά σου.
Και Συ;
Εσύ, γλυκιά και Μεγαλόχαρη, μέσα στο χέρι σου, κρατούσες την καρδιά μου.
         
Ανδρέας Εμπειρίκος, Γραπτά ή Προσωπική Μυθολογία (1936–1946), 1η έκδ. Δίφρος, Αθήνα 1960.
William Blake Richmond (1842-1921),   Αφροδίτη και Αγχίσης. Εθνικά Μουσεία του Λίβερπουλ.

3 σχόλια:

  1. Η Αφροδίτη με πήγε στη Μανταλένια του Εμπειρίκου.
    http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/empeirikos_mantalenia.html

    Για την ώρα, σας χαρίζω αυτό:

    ΤΟ ΡΗΜΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΩ

    Τούτη η αιθρία με το σύννεφο που πλέχει στον αέρα
    Είναι γαλάζιος πλους μιας κάτασπρης φρεγάδας
    Ιστάμενος ακουμπιστός στην κουπαστή κοιτάζω
    Και βλέπω τα θηράματα των λογισμών μου
    Δελφίνια που αναδύονται κι εισδύουν μες στο κύμα
    Πεδιάδες ακρογιάλια και βουνά
    Και μια ξανθή νεάνιδα που στέκει στο πλευρό μου
    Μες στης οποίας τα γαλήνια μάτια βλέπω
    Το μέλλον της ολόκληρο και το παρόν μου.

    Ανδρέας Εμπειρίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχο! Πολύ μ᾽αρέσει το ποίημα αυτό του Εμπειρίκου. Ευχαριστώ πολύ που μου το θύμισες. Συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. very beautiful and so lovely work :) i like your good idea ,Thanks for the inspiration!

    ดูหนัง

    ΑπάντησηΔιαγραφή