Άννα Αγγελοπούλου: Άφησες τα μαλλιά σου. Ένα ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Άφησες τα μαλλιά σου. Ένα ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη

Γιώργος Σαραντάρης, Άφησες τα μαλλιά σου...

Μ' αρέσει πολύ αυτό το ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη, αγαπημένου μου ποιητή. Είναι δείγμα γνήσιου λυρισμού.

Άφησες τα μαλλιά σου να τρέχουν

πάνω στη θάλασσα

Και τα κύματα τα χαϊδεύουν

Ο ήλιος έφυγε

Αλλά η μέρα σταμάτησε την πορεία της

Και κοιτάζει τα μαλλιά σου

Αγέρες κατεβαίνουν απ' το βουνό

Κάθονται στο γιαλό

Και γύρω κάνουν τις φωνές τους

Για να σε πιάσουν

Τώρα που ζυγώνεις τη στεριά

Και τρέμεις σαν το σύννεφο

Άφησε τη λαλιά σου να κελαηδήσει

Πάλι θ' αστράψουν οι βράχοι

Πάνω τους θα μαζευτεί η ζωή μας

Για να σε κλείσει στο στήθος.

Charles Hermans (1839-1924), Κοιτάζοντας πέρα στη θάλασσα. Ιδιωτική Συλλογή.

Γιώργος Σαραντάρης, Ποιήματα, εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 1998, σ. 330.

http://www.artnet.com/artists/charles-hermans/looking-out-to-sea-fdcMPJv39_9kEdSuXm36wA2

2 σχόλια:

Ελευθερία26 Σεπτεμβρίου 2014 στις 8:29 μ.μ.
Ο Σαραντάρης είναι υπέροχος ποιητής και πιστεύω πως δεν είναι τόσο αναγνωρισμένος όσο του αξίζει! Στο σχολείο μόνο ένα ποίημα του στο γυμνάσιο θυμάμαι...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις