Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Έμιλυ Ντίκινσον. Ποίημα για το Καλοκαίρι

Κύλησε το Καλοκαίρι

…Φαίνεται ότι τελικά πρέπει να αρχίσουμε να δεχόμαστε ότι το Καλοκαίρι κύλησε…
Ιδού, λοιπόν, ένα ποίημα της Έμιλυ Ντίκινσον για το Καλοκαίρι που κύλησε…

Ανεπαισθήτως όπως Θλίψη
Το Καλοκαίρι κύλησε-
Τόσο πια τόσο ανεπαισθήτως
Που θα' λεγες μας Γέλασε-
Γαλήνη καταστάλαζε
Το Σούρουπο όσο πύκνωνε,
Ή σα να πέρναγε η Φύση
Ένα άσυλο μονάχη Απόγευμα-
Το Νύχτωμα νωρίτερα τραβιόταν-
Έλαμπε ξένο το Πρωί-
Με χάρη αβρή, μα που πονούσε,
Σαν Επισκέπτης, που θ' αναχωρούσε-
Κι έτσι, χωρίς Φτερούγα και χωρίς
Χάραγμα Πλοίου στο κύμα
Ανάλαφρα μέσα στην Ομορφιά
Το Θέρος μας δραπέτευσε.
(1865)

Βλ. Emily Dickinson, To ανεξάντλητα Σημαίνον. 91 Ποιήματα. Επιλογή-Μετάφραση-Πρόλογος Έλλη Συναδινού, σ. 88.

J. Singer Sargent, Κορίτσι που ψαρεύει. 1913. Ιδιωτική Συλλογή.



   
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , ,

3 σχόλια:

  1. Rosa Mund6 Σεπτεμβρίου 2014 στις 10:41 π.μ.

    Υπέροχο το ποίημα, υπέροχη η μετάφραση, υπέροχη κι εσείς που επιλέξατε την εξαιρετική ποιήτρια.

    ΥΓ. Σας έχω θαυμάσει απείρως για τους πίνακες που επιλέγετε, κυρίως με θέμα την ανάγνωση, αλλά και πολλούς άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αννα Αγγελοπούλου6 Σεπτεμβρίου 2014 στις 10:43 π.μ.

    Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση, Rosa!. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Καλό μας Φθινόπωρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Unknown10 Σεπτεμβρίου 2014 στις 10:40 μ.μ.

    Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    τ' άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία
    το ραντεβού μας η ώρα μία.
    Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
    την εκκλησούλα με το καντήλι.
    Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

    Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    με τα μισόλογα τα σβησμένα
    τα καραβόπανα τα σχισμένα.
    Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
    όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
    τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα.
    Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

    https://www.youtube.com/watch?v=Yq-zlBXvWQI

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)