Οκτώβριος
George Innes, Πρωινό του Οκτωβρίου. 1888
George Innes, Μεσημέρι του Οκτωβρίου. 1891. Μουσεία και πινακοθήκη του Harvard
Το πίνω. Αργά αργά.
Ανακατεύοντάς το συνεχώς
προσεκτικά και αργά.
Μη και χυθεί σταγόνα
από την αίσθηση πως ζω,
που την πίνω αργά αργά
σ’ ένα πολύ ρηχό φλιτζάνι.
Πολύ ρηχό φλιτζάνι
το φως του Οκτωβρίου.
Έχει ένα λάσκο η ατμόσφαιρα.
Την πας πιο δω πιο κει
ανάλογα που θέλεις κάτι ν’ αραιώσει,
κάτι να γίνει πιο πυκνό.
Έχει η ατμόσφαιρα
αυτό που λέμε λιγοστεύει,
είτε πρόκειται για φως
για θεό
φθινοπώριασμα πίστης
για υπόφωτο έρωτα.
Ειν’ η ατμόσφαιρα
διασκορπισμένο και σπασμένο
το μακρύ τραγούδι της συνέχειας:
τι απόγινε, τι απόγινες;
Πάει κι αυτό πάει κι αυτό
τραγουδιστά αποκρίνεται
η λακωνική εξαφάνιση.
Αργά αργά μυθιστορίζεσαι.
Έχει ένα άδειασμα η ατμόσφαιρα.
Αραιοκατοικημένη η περιπάθεια.
Εδώ εκεί να φανεί η πλάτη κάποιου φεύγω
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Άδειες ονοματοφωλιές
σ’ εσοχές της φωνής,
ξεπουπουλιάσματα ύψους.
Πεινασμένα φωνήεντα
τσιμπάνε με το ράμφος τους
ψόφια τζάμια.
Μια κιτρινίλα. Όχι λαίμαργη.
Τρώει αργά αργά το χρώμα.
Μια κιτρινίλα στα φυτά,
στα φιλάλληλα,
στα καταφύγια φάρδη.
Μελανίες μελιστάλαχτοι
σέρνουν νεκροφόρες φράσεις:
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Το κόρο του κίτρινου ψέλνει
τη Θεία Ακολουθία της απογύμνωσης.
Ύφεση πολυφωνική.
Ακολουθώ.
Προσέχοντας που πατάω.
Παντού σπασμένο μάκρος.
Μαλακιά και σκεπαστική η ατμόσφαιρα.
Έτσι σου ‘ρχεται να την τραβήξεις ως επάνω
να κουκουλωθείς
να μη βλέπεις άλλο
τι γρήγορα κι απρόσεχτα
ανακατεύουν οι χαμοί
ό, τι εμείς αργά αργά και προσεκτικά
ανακατεύοντας
καθυστερούμε να χαθεί
απ’ το πολύ πολύ ρηχό φλιτζάνι.
Ποιητική συλλογή, Το τελευταίο σώμα μου, 1981.
http://www.harvardartmuseums.org/art/230338http://www.the-athenaeum.org/art/list.php?s=tu&m=a&aid=371&p=2
George Innes, Αργά το βράδυ του Οκτωβρίου. 1886.
http://www.harvardartmuseums.org/art/230338http://www.the-athenaeum.org/art/list.php?s=tu&m=a&aid=371&p=2
Αν και έχω τη συλλογή της Δημουλά, δεν το θυμόμουν καθόλου αυτό της το ποίημα. Νομίζω ότι είναι από τις πολύ καλές της στιγμές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΚΤΩΒΡΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ
Δυό φίδια σταυρωτά
Ὀκτώβρης στήν ἀρχή του. Ἥλιος δειλινός φιλοτεχνοῦσε χρώματα κοκκινωπά
στίς προσόψεις τῶν σπιτιῶν καί κάπου ξεκινοῦσε κελάιδημα κοκκινολαίμη.
Ξαφνικά λύνεται ἄνεμος δριμύς, χτυποῦν καμπάνες, ἔξαλλα χειρονομοῦν
τά δέντρα.
Καί μυρίζω χῶμα καί ἄλλο χῶμα, φτυαριές, βάρυνε τόσο πού δέν μπορῶ νά
γυρίσω στό ἄλλο πλευρό. Νυχτώνει καί σκοτάδι καταπίνω.
Καί φαίνεται ἡ πομπή, ἀκούω λυγμούς. Ὕστερα πάλι καμπάνες καί ὁλοένα πιό
μακρινός τοῦ κόσμου ὁ ἦχος.
Καί εἶχαν βγεῖ ἄστρα ἐπιτύμβια στόν οὐρανό.
Καί ἐρχόταν ἀπέξω μυρωδιές, τό ρετσίνι τοῦ πέφκου καί τό γιασεμί.
Ὅταν βγῆκα ἐπάνω εἶδα ὁ οὐρανός καθαρότατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε.
Κώστας Πασβάντης (Περιοδικό «Τό Δέντρο», τ. 141-142, 2005)
Πράγματι, έτσι είναι. Με αιφνιδίασες με τον Κώστα Πασβάντη. Είναι μία ιδιαίτερη ποιητική περίπτωση. Στη Δεύτερη Μεταπολεμική Γενιά τον κατατάσσουν...Δυστυχώς είναι άγνωστος στο κοινό, αν και έχει δημοσιεύσει εξαιρετικές ποιητικές συλλογές. Αποφεύγει τις δημόσιες σχέσεις και τις φωταγραφίσεις σε κοσμικές εκδηλώσεις των εκδοτικών οίκων ...Είναι κρίμα, γιατί η ποίησή του θα μπορούσε να μιλήσει στις καρδιές των αναγνωστών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα καλό ποίημα είναι πάντα είναι καλό ποίημα. Όποιος κι αν το έχει γράψει. Σε όποια γενιά κι αν τον κατατάσσουν. Όσο άγνωστος κι αν είναι. Κι ας μην είναι δημοσιοσχεσίτης. Εμείς αγαπάμε την Ποίηση, όχι απαραίτητα τα ονοματεπώνυμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα μαζί σου! ...Αλλά μερικές φορές σκέφτομαι ότι πόσοι "θησαυροί" μένουν κρυμμένοι και ίσως δεν έχουμε την ευκαιρία να τους ανακαλύψουμε ποτέ. Καλημέρα και καλή Κυριακή!
ΔιαγραφήΣωστά τα λέτε. Σίγουρα όμως, ψάχνοντας βρίσκεις. Όπως τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Μην είστε και πολύ σίγουρη ότι ενδιαφέρονται και πολλοί για κάτι παραπάνω από τα πολύ γνωστά. Και ούτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτό υπερασπίζομαι (και) τους άγνωστους, σχεδόν με μανία.
..."σχεδόν με μανία"; μάλλον με αγάπη, θα έλεγα...
ΑπάντησηΔιαγραφή