Άννα Αγγελοπούλου: Γιώργος Σαραντάρης, Ακόμα δεν μπόρεσα: ακόμα ένα ποίημα

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Γιώργος Σαραντάρης, Ακόμα δεν μπόρεσα: ακόμα ένα ποίημα

Γ. Σαραντάρης, Ακόμα δεν μπόρεσα: ένα ακόμα αγαπημένο ποίημα ενός αγαπημένου ποιητή

Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ

Πάνω από την καταστροφή

Δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους

Δεν πρόφτασα να δω πως λείπουνε

Από τη συντροφιά μου

Πως έχασαν τον αγέρα που εγώ αναπνέω

Και πως η μουσική των λουλουδιών

Ο βόμβος των ονομάτων που έχουνε τα πράγματα

Δεν έρχεται στ' αυτιά τους

Ακόμα δεν χλιμίντρισαν τ' άλογα

Που θα με φέρουν πλάι τους

Να τους μιλήσω

Να κλάψω μαζί τους

Και ύστερα να τους σηκώσω όρθιους

Όλοι να σηκωθούμε σαν ένας άνθρωπος

Σαν τίποτα να μην είχε γίνει

Σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω απ' τα κεφάλια μας.

25.5.1940

Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη. Το γράφει, ενώ έχει αρχίσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος στην Ευρώπη και σε λίγο πρόκειται και η Ελλάδα να μπει σ' αυτήν την περιπέτεια.

Συγκινεί βαθύτατα για το λυρισμό του, τη μουσική "ατμόσφαιρα" των εικόνων και τα γνήσια αισθήματα που εκφράζει. Συμπεριλαμβανόταν κάποτε στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Γ Γυμνασίου...Δεν συμπεριλαμβάνεται στα ισχύοντα βιβλία...Αυτό, όμως, δεν σημαίνει, ότι δεν μπορούμε να δώσουμε την ευκαιρία στους μαθητές μας να το διαβάσουν.