Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Η θάλασσα στην ποίηση και τη ζωγραφική. Κώστας Καρυωτάκης και Edvard Munch

Κώστας Καρυωτάκης, Το εγκώμιο της θάλασσας

Edvard Munch, Το μυστήριο μίας καλοκαιρινής νύχτας. 1892.

Edvard Munch, παιδιά που κολυμπούν στη θάλασσα. 1897-99. Ιδιωτική Συλλογή.

Edvard Munch, Φεγγαρόφωτο στην παραλία. 1892. Ιδιωτική Συλλογή.


   Eίναι ένα από τα ποιητικά πεζά του Κώστα Καρυωτάκη. 

Ι

Ἡ θάλασσα εἶναι ἡ μόνη μου ἀγάπη. Γιατί ἔχει τὴν ὄψη τοῦ ἰδανικοῦ. Καὶ τ᾿ ὄνομά της εἶναι ἕνα θαυμαστικό.

 Δὲ θυμᾶμαι τὸ πρῶτο ἀντίκρισμά της. Χωρὶς ἄλλο θὰ κατέβαινα ἀπὸ μία κορφή, φέρνοντας ἀγκαλιὲς λουλούδια. Παιδὶ ἀκόμα, ἐσκεπτόμουν τὸ ρυθμὸ τοῦ φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στὴν ἀμμουδιά, ἐταξίδευα μὲ τὰ καράβια ποὺ περνοῦσαν. Ἕνας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οἱ αὖρες μοῦ ἄγγιζαν τὰ μαλλιά. Ἄστραφτε ἡ μέρα στὸ πρόσωπό μου καὶ στὰ χαλίκια. Ὅλα μοῦ ἦταν εὐπρόσδεκτα: ὁ ἥλιος, τὰ λευκὰ σύννεφα, ἡ μακρινὴ βοή της.

 Ἀλλὰ ἡ θάλασσα ἐπειδὴ ἤξερε, εἶχε ἀρχίσει τὸ τραγούδι της, τὸ τραγούδι της ποὺ δεσμεύει καὶ παρηγορεῖ.

 Εἶδα πολλὰ λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες ἐπήγαιναν δῶθε κεῖθε σὰν εὔθυμοι μικροὶ μαθητές. Κουρασμένα πλοῖα, μὲ ὀνόματα περίεργα, ἐξωτικά, ὕψωναν κάθε πρωὶ τὴ σκιά τους. Ἄνθρωποι σκεφτικοί, ὥριμοι ἀπὸ τὴν ἅλμη, ἀνέβαιναν σταθερὰ τὶς ἀπότομες, κρεμαστὲς σκάλες. Ἄγρια περιστέρια ζυγίζονταν στὶς κεραῖες.

 Ὕστερα ἐνύχτωσε. Μιὰ κόκκινη γραμμὴ στὸν ὁρίζοντα, μόλις ἔβρισκε ἀπάντηση στὶς ράχες τῶν μεγάλων, ἀργῶν κυμάτων. Ἐσάλευαν σὰν ἀπὸ κάποια μυστική, ἐσωτερικὴ αἰτία, καὶ ἅπλωναν πλησιάζοντας, γιὰ νὰ σπάσουν ἀπαλά, βουβά. Ὅλα τ᾿ ἄλλα -- ὁ οὐρανός, τὰ βουνὰ ἀντίκρυ, τὸ ἀνοιχτὸ πέλαγος -- ἕνα τεράστιο μαῦρο παραπέτασμα.
(απόσπασμα)
Edvard Munch, Μελαγχολία. 1894. 

Edvard Munch, Mελαγχολία. 1906.


Edvard Munch, Χορεύοντας στην παραλία. 1900-1902.  Μουσείο Munch.

Edvard Munch, Άνδρας και γυναίκα στην παραλία. 1907.

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , , ,

4 σχόλια:

  1. MYSTELIOS 30 Αυγούστου 2016 στις 8:33 π.μ.

    Ευχαριστούμε πολύ γιά τις πάντα πολύ όμορφες αναρτήσεις σου !!!
    Καλημέρα Άννα και καλή συνέχεια !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αννα Αγγελοπούλου30 Αυγούστου 2016 στις 11:10 π.μ.

    Χαίρομαι πάντα την επικοινωνία μαζί σου. Καλή σου ημέρα! ...και το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Rosa Mund30 Αυγούστου 2016 στις 3:06 μ.μ.

    «Άπλωνα, θάλασσα»

    Άπλωνα, θάλασσα, τα χέρια παντού,
    Ζητώντας απ’ όλα βοήθεια κι αγάπη.
    Όλα μου έδωσαν. Κ’ εκτός από τον
    ομιλούντα σου φλοίσβο και τον
    ρυακίζοντα ουρανό, η ψυχή μου
    πήρε απ’ όλα, θησαύρισε
    πράγματα. Κ’ έγινε ομοίωση,
    σώμα μικρό του παντός. Η φωνή του
    φωνή μου, φως μου το φως του.
    Η ψυχή μου, ο κόσμος που γίνεται
    λόγος. Η ψυχή μου, ο λόγος
    που γίνεται κόσμος.

    Νικηφόρος Βρεττάκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)