Άννα Αγγελοπούλου: Η Άνοιξη στους Προραφαηλίτες ζωγράφους. Πίνακες με πασχαλιές της S. Anderson

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Η Άνοιξη στους Προραφαηλίτες ζωγράφους. Πίνακες με πασχαλιές της S. Anderson

Sophie Gengembre Anderson, Η εποχή των πασχαλιών

Σήμερα, καθώς περπατούσα στη γειτονιά, είδα και μύρισα μία ανθισμένη μωβ πασχαλιά. Ενώ έβλεπα το ανθισμένο δεντράκι, σκέφτηκα ότι έφθασε τελικά "η εποχή των πασχαλιών". Ιδού, λοιπόν, δύο πίνακες με λουλούδια πασχαλιάς, δυστυχώς κομμένα, στα χέρια μικρών κοριτσιών που βαδίζουν αμέριμνα στην εξοχή!

Είναι πίνακες μίας γυναίκας ζωγράφου της Βικτωριανής περιόδου, της Sophie Gengembre Anderson (1823-1903), η οποία βρέθηκε υπό τη μάλλον χαλαρή επιρροή του κινήματος των Προραφαηλιτών ζωγράφων. Η Anderson γεννήθηκε στο Παρίσι από πατέρα Γάλλο (ήταν αρχιτέκτονας) και μητέρα Αγγλίδα. Αρχικά υπήρξε αυτοδίδακτη στη ζωγραφική, αλλά στη συνέχεια παρακολούθησε κάποια μαθήματα κοντά στον προσωπογράφο Steuben στο Παρίσι. Ακολούθησε την οικογένειά της στις Η.Π.Α., όπου μετανάστευσαν λόγω της επανάστασης του 1848. Εκεί συνάντησε και παντρεύτηκε έναν Βρετανικής καταγωγής ζωγράφο, τον Walter Anderson. Το ζευγάρι κάποια στιγμή (1854) μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου η Sophie Anderson άρχισε να εκθέτει πίνακες στη Βασιλική Ακαδημία και να γίνεται γνωστή για έργα που απεικόνιζαν προσωπογραφίες παιδιών, κυρίως κοριτσιών στην εξοχή, και διάφορα τοπία. Για λόγους υγείας αναγκάστηκε να ζήσει με τον σύζυγό της και στο νησί Κάπρι της Ιταλίας, ενώ συνέχισε να στέλνει έργα της σε εκθέσεις στο Λονδίνο. Το 1894 το ζευγάρι επέστρεψε οριστικά στην Αγγλία και εγκαταστάθηκε στο Falmouth της Κορνουάλης.