Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Ανάσταση, ένας πίνακας του Ουμβέρτου Αργυρού

Ουμβέρτος Αργυρός, Ανάσταση

     Είναι ένας πίνακας ηθογραφικού χαρακτήρα για όσους έχουν συνδέσει τη βραδιά της Ανάστασης και το Πάσχα με εικόνες από τη ζωή του χωριού! Θα μπορούσε να είναι και μία παλιά πασχαλινή κάρτα με νοσταλγικό χρώμα για περασμένες εποχές.
   Η σκηνή που απεικονίζει ο πίνακας είναι πολυπρόσωπη. Σε πρώτο πλάνο βλέπουμε δύο γυναίκες με παραδοσιακές ενδυμασίες στο προαύλειο χώρο της εκκλησίας. Προφανώς είναι η βραδιά της Ανάστασης. Η μία γυναίκα προσπαθεί να προστατέψει τη λαμπάδα της για να μη σβήσει. Πίσω από τις δύο κύριες μορφές διακρίνουμε πλήθος κόσμου, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, φορούν επίσης παραδοσιακές ενδυμασίες και  κρατούν τις αναμμένες πασχαλινές λαμπάδες τους. Στο βάθος βλέπουμε φωταγωγημένη την εκκλησία του χωριού. Οι αναμμένες λαμπάδες φωτίζουν τα πρόσωπα των μορφών μ΄ένα γλυκό χρώμα. 

Ουμβέρτος Αργυρός, Ανάσταση. 1932. 

   Ο Ουμβέρτος Αργυρός (1884-1963) είναι ένας από τους ύστερους εκπροσώπους της λεγόμενης Σχολής του Μονάχου στη νεοελληνική ζωγραφική. Σπούδασε αρχικά στη Σχολή Καλών Τεχνών, κοντά στους μεγάλους δασκάλους και ζωγράφους της νεοελληνικής ζωγραφικής Νικηφόρο Λύτρα και Γεώργιο Ροϊλό. Ακολουθώντας την παράδοση και το παράδειγμα των δασκάλων του και των γνωστών ζωγράφων της πρώτης περιόδου της νεοελληνικής ζωγραφικής,  συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου (1907-1911). Έμεινε στη βαυαρική πρωτεύουσα αρκετά χρόνια μετά τις σπουδές του έως το 1929, ταξιδεύοντας παράλληλα και σε διάφορες χώρες της Ευρώπης για να μελετήσει έργα της δυτικής ζωγραφικής. Επισκέφθηκε, επίσης, την Κωνσταντινούπολη, την Ιερουσαλήμ, την Αίγυπτο, το Άγιον Όρος για να μελετήσει την αγιογραφία. Το 1929 εξελέγη καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου πήγε στο μέτωπο και κατά παραγγελία της κυβέρνησης απεικόνισε πολεμικές σκηνές και μάχες. Τα έργα του αυτά εκτίθενται στο Πολεμικό Μουσείο των Αθηνών.
   Αρχικά ασχολήθηκε με μυθολογικά και συμβολιστικά θέματα, ενώ αργότερα απεικόνισε σκηνές της καθημερινής ζωής (όπως η σκηνή του παραπάνω πίνακα), τοπία και σκηνές στην εξοχή, προσωπογραφίες και γυμνά σε εσωτερικούς χώρους.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου