H Άνοιξη στη ζωγραφική. Πίνακες του Δανού ζωγράφου Χ. Α. Μπρεντεκίλντε και οι ανεμώνες του Τ. Τράνστρεμερ

Άνοιξη και Ανεμώνες

Ανοιξιάτικο λουλούδι η ανεμώνη. Φύεται στα λιβάδια και τους αγρούς, αλλά και στα δάση ορεινών περιοχών. Συνήθως έχουμε ταυτίσει τις ανεμώνες με το μωβ ή γαλάζιο χρώμα. Στις βόρειες όμως ευρωπαϊκές χώρες συναντάμε κυρίως στα δάση άγριες ανεμώνες σε χρώμα λευκό. Ανθίζουν στην αρχή της Άνοιξης. Ο Δανός ζωγράφος Hans Andersen Brendekilde έχει απεικονίσει ανοιξιάτικα τοπία της πατρίδας του με ανεμώνες. Επέλεξα να σας παρουσιάσω κάποια από τα πολλά ανοιξιάτικα τοπία του Brendekilde.

Ηans Andersen Brendekilde (1857-1942), Άνοιξη.  Ένα μονοπάτι στο δάσος και δεξιά και αριστερά διακρίνονται λευκά αγριολούδα, είναι ανεμώνες.

Hans Andersen Brendekilde (1857-1942), Δρόμος μέσα σε ανεμώνες. Μία ηλικιωμένη  γυναίκα και ένα κοριτσάκι μαζεύουν ανεμώνες στο δάσος.

Ηans Andersen Brendekilde (1857-1942), Οι πρώτες ανεμώνες. 1889. Ένας πολύ αγαπημένος πίνακας. Μητέρα και κοριτσάκι μέσα στο δάσος...Διακρίνονται λευκές ανεμώνες...

H. Andersen Brendekilde (1857-1942), Ανοιξιάτικο τοπίο. 1886. Μία νεαρή γυναίκα μαζεύει λευκές ανεμώνες...

Ηans Andersen Brendekilde (1857-1942),  Ανοιξιάτικη μέρα.  Έχουν βγει περίπατο στο δάσος μια ανοιξιάτικη ημέρα. Περπατούν πάνω σε ανεμώνες.

Ο Σουηδός Νομπελίστας ποιητής Τούμας Τράνστρεμερ (1931-2015) έχει γράψει ένα ποίημα για τις "αναπάντεχες" ανεμώνες, "τα πιο παλιά τεχνάσματα της γης και της άνοιξης"...

Τούμας Τράνστρεμερ, Οι ανεμώνες

Τίποτε πιο απλό απ’ το να σε μαγεύουν. Είναι απ’ τα πιο παλιά τεχνάσματα της γης και της άνοιξης: οι ανεμώνες. Είναι κατά κάποιο τρόπο αναπάντεχες. Ξεπετάγονται μέσ’ απ’ το περσινό καφετί θρόισμα σε παραμελημένα μέρη, όπου ποτέ δεν πέφτει το βλέμμα σου. 
Φλέγονται και αιωρούνται, πράγματι αιωρούνται, εξαιτίας του χρώματος. Το έντονο μενεξεδί και μπλε χρώμα τους δεν έχει κανένα βάρος τώρα. 

Ηans Andersen Brendekikde (1857-1942), Παιδιά με ανεμώνες.

Hans Andersen Brendekilde (1857-1942), Μαζεύοντας ανεμώνες στο δάσος του Hunderup. Odense.

Εδώ βασιλεύει έκσταση, αλλά χαμηλών τόνων. «Καριέρα» -άσχετο! «Εξουσία» και «δημοσιότητα» -γελοίο! Διοργάνωσαν βέβαια μεγάλη δεξίωση πάνω στη Νινευί, «έκαναν φασαρία και μεγάλο σαματά». Ψηλοτάβανα – πάνω απ’ όλα τα κεφάλια κρέμονταν κρυστάλλινοι πολυέλαιοι σαν όρνια από γυαλί. Αντί για ένα τέτοιο παραστολισμένο και θορυβώδες αδιέξοδο οι ανεμώνες ανοίγουν ένα μυστικό πέρασμα που βγάζει στην πραγματική γιορτή, όπου επικρατεί νεκρική σιωπή.

 Από το ποιητικό έργο Η Άγρια Πλατεία (1983)

Τούμας Τράνστρεμερ, Τα Ποιήματα, εκδόσεις PRINTA, Αθήνα 2004. Μετάφραση του Βασίλη Παπαγεωργίου

Hans Andersen Brendekilde (1857-1942), Eποχή της Άνοιξης. 1888. Ένα ζευγάρ περπατά πάνω σε ανεμώνες.

Hans Andersen Brendekilde (1857-1942), Άνοιξη. Ζευγάρι σε βάρκα. 1896.

Hans Andersen Brendekilde (1857-1942), Άνοιξη στο δάσος.

Hans Andersen Brendekilde (1857-1942),  Ανοιξιάτικη σκηνή δίπλα σε ρυάκι με ανθισμένα αγριολούλουδα.

Ηans Andersen Brendekilde (1857-1942),  Ανοιξιάτικη μέρα στο χωριό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%81
http://antnikolis.blogspot.com/2013/03/blog-post_30.html
http://www.artnet.com/artists/hans-andersen-brendekilde/
https://www.the-athenaeum.org/art/list.php?m=a&s=tu&aid=5405
http://www.printa-roes.gr/index.php/2017-11-16-22-01-13/91-transtroemer-tomas
https://www.tovima.gr/2011/10/06/culture/basilis-papagewrgioy-o-transtremer-katafaskei-sti-zwi/

Η Άνοιξη στην ποίηση και τη ζωγραφική. Ένα ποίημα για την Άνοιξη και την Ποίηση.

Χρίστος Λάσκαρης, Διαβάζοντας ένα ποίημα

   Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα και Εαρινή ισημερία. Η Άνοιξη ήρθε για ακόμη μια χρονιά για να φέρει την Αναγέννηση και τον Έρωτα. Για αυτό, σκέφτηκα ένα ποίημα για την Άνοιξη και την Ποίηση, ένα ποίημα για τον Έρωτα. Διαβάζοντας ένα ποίημα, ενός σεμνού χαμηλόφωνου ποιητή του Χρίστου Λάσκαρη (1931-2008). Ένα ποίημα για την Άνοιξη-μία εικόνα για τη γυναίκα που ονειρεύεται ο δημιουργός και ο αναγνώστης της ποίησης. Η ποίηση έχει τεράστια δύναμη: κάνει το όνειρο να φαίνεται ως πραγματικότητα.

George Clausen (1852-1944), Κερασιές. St Catharine's College. University of Cambridge.

Victor Borisov Mutasov (1870-1905), Γυναίκα σε ανθισμένο κήπο. 1900.

Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη 

όταν την είδα 

να έρχεται από μακριά: 

μισή γυναίκα, 

μισή όνειρο. 

Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω 

στεφανωμένη 

με άνθη κερασιάς. 

Τότε κατάλαβα 

τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.

Από τη συλλογή Τέλος του προγράμματος, συγκεντρωτική έκδοση Χρίστος Λάσκαρης – Ποιήματα, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2009.

Victor Borisov Mutasov (1870-1905), Άνοιξη. 1901.

http://www.biblionet.gr/author/45224/%CE%9B%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82,_%CE%A7%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82,_1945-2008,_%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82

https://www.gallery.ca/collection/artwork/in-the-orchard-spring
https://www.wikiart.org/en/victor-borisov-musatov/spring-sun
https://www.wikiart.org/en/victor-borisov-musatov/a-garden-in-blossom
http://www.museum.ru/alb/image.asp?97558
https://artuk.org/discover/artworks/the-cherry-orchard-194667

https://www.politeianet.gr/books/9789603360568-laskaris-christos-gabriilidis-poiimata-147198?fbclid=IwAR2oRorcLD4KmiuMR2srLZuCkY2qWl59vBBahT5RMff7KseXlkd-g6C-vk8
https://artic.gr/christos-laskaris-o-poiitis-o-anthropos/

Γυναίκες με ομπρέλες. Πίνακες ζωγραφικής και ένα ποίημα του Τόλη Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, Έρωτας

   Αγαπημένος μου ποιητής ο Τόλης Νικηφόρου! Το τρυφερό ποίημα του Έρωτας μου θύμισε τους παρακάτω πίνακες που απεικονίζουν νεαρές γυναίκες με ομπρέλες στην εξοχή.

Mary Bradish Titcomb (American, 1858-1927), Κοπέλα με γαλάζια ομπρέλα.

Τόλης  Νικηφόρου, Έρωτας

τα χόρτα χάιδευαν τα πόδια της

ο αέρας τα μαλλιά της

η πρωινή δροσιά ριγούσε στην επιδερμίδα της

κι ο ουρανός;

μόλις την είδε στ’ ανοιξιάτικο λιβάδι

ο ουρανός

κατέβηκε αργά και μίκρυνε

και έγινε στο χέρι της γαλάζια ομπρέλα.

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010) του Τόλη Νικηφόρου

Cl. Monet, Γυναίκα με ομπρέλα. 1886.

Cl. Monet, Η περιπατήτρια. 1887. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Νέα Υόρκη.

Guy Rose Orlando, Γυναίκα με πράσινη ομπρέλα. 1911.

http://www.artnet.com/artists/mary-bradish-titcomb/the-blue-parasol-sXJsFV-gNM8qOEp-SsK81Q2

https://www.metmuseum.org/art/collection/search/438006?utm_source=Pinterest&utm_medium=pin&utm_campaign=summer

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Guy_Rose_-_The_Green_Parasol.JPG

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Monet-woman-with-a-parasol-right.jpg

https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8472.msg158133#msg158133

Πιερρότος και Κολομπίνα στο ποίημα του Γιάννη Σκαρίμπα, Χαλκίδα

Γιάννης Σκαρίμπας, Χαλκίδα και πίνακες με Πιερρότους και Κολομπίνες

    Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς...Για αυτό, μία ανάρτηση με αποκριάτικο άρωμα. 

Πίνακες ζωγραφικής με δύο φιγούρες του ιταλικού λαϊκού θεάτρου του Δρόμου, της γνωστής  Ιταλικής Κομέντια Ντελ Άρτε, τον Πιερρότο και την Κολομπίνα. Τα κοστούμια του Πιερρότου και της Κολομπίνα ήταν από τις πιο δημοφιλείς στολές μεταμφίεσης της Αποκριάς. 

Πάμπλο Πικάσσο, Πιερρότος και Κολομπίνα. 1900. Ιδιωτική Συλλογή. Ο θλιμμένος Πιερρότος ερωτεύτηκε την Κολομπίνα, η οποία όμως θα τον εγκαταλείψει για τον Αρλεκίνο.

Ο χαρακτήρας του Πιερρότου ενέπνευσε πολλούς ζωγράφους και ποιητές. Ο ιδιότυπος ποιητής Γιάννης Σκαρίμπας αναφέρεται στον Πιερρότο και την Κολομπίνα στο ποίημά του Χαλκίδα από τη συλλογή Ουλαλούμ. ταυτίζεται στο ποίημά του "Χαλκίδα" με τον λυπημένο Πιερρότο που θρηνεί τη χαμένη του αγάπη, την Κολομπίνα.    

Zinaida Serabryakova, Αυτοπροσωπογραφία ως Πιερρότος. 1911.

Γιάννης Σκαρίμπας, Χαλκίδα

Νάν' σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!
νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–
ένας λυπημένος πιερότος!

Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,
ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτος
ήμουν –στ' όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…

Edoardo Tofano (1838-1920), Κολομπίνα.

Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
πάν' σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.

Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα
καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Έτσι νάν' σπασμένοι, νά φυσά απ' τό νότο

καί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:

Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδα

έναν μου ακόμη πιερότο! . . .

Από τη συλλογή "Ουλαλούμ"

Πάμπλο Πικάσσο, Πιερρότος. 1918. Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Νέα Υόρκη (MOMA)

Ουμβέρτος Αργυρός (1884-1963), Κολομπίνα.

https://www.mikrosapoplous.gr/extracts/skaribas-p.htm
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%82
Διαβάστε και άλλα ποιήματα του Γιάννη Σκαρίμπα με αναφορές στην Αποκριά στο  https://annagelopoulou.blogspot.com/2016/03/konstantin-somov.html

https://www.wikiart.org/en/pablo-picasso/pierrot-and-colombina-1900

https://www.moma.org/collection/works/78427

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Zinaida_Serebryakova_-_self-portrait_as_Piero_(1911).jpg
http://www.artnet.com/artists/edoardo-tofano/colombina-9KrRSy2gqp_7m0jfd58VUw2
https://www.wikiart.org/en/konstantin-somov/columbine-s-little-tongue-1915

Εργαζόμενες Γυναίκες. Πορτρέτα υπηρετριών του William McGregor Paxton

Υπηρέτριες. Πορτρέτα του William McGregor Paxton

  Είναι γνωστό ότι οι οικιακές εργασίες είναι συνδεδεμένες κυρίως με το γυναικείο φύλο. Παραδοσιακά, οι γυναίκες απασχολούνταν αποκλειστικά με τις εργασίες εντός της οικίας. Από τα πρώτα επαγγέλματα που ανέλαβαν οι γυναίκες των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, όταν άρχισαν να εργάζονται εκτός του δικού τους σπιτιού, ήταν η προσφορά οικιακών υπηρεσιών σε ξένα νοικοκυριά. 

   Υπάρχουν πολλές απεικονίσεις με στιγμιότυπα οικιακών εργασιών από διάφορους ζωγράφους. Επιλέγω μία σειρά από πορτρέτα υπηρετριών από ένα ζωγράφο που αγαπώ πολύ, τον Αμερικανό William McGregor Paxton (1869-1941). Πρόκειται για εξιδανικευμένες εικόνες που θυμίζουν τα χρώματα και την ατμόσφαιρα των έργων του γνωστού Ολλανδού ζωγράφου Vermeer.

         Ξεκινώ με ένα πραγματικά υπέροχο για τον φωτισμό του πίνακα που παρουσιάζει μία νεαρή οικιακή υπηρέτρια να ξεσκονίζει με απόλυτη προσήλωση ένα κινέζικο αγαλματάκι. Πάνω από το ροζ φόρεμά της φορά μια μακριά λευκή ποδιά.

William McGregor Paxton, Το αγαλματάκι. 1921. Smithsonian American Art Museum. Το κινέζικο αγαλματάκι βρίσκεται σε προθήκη. Δίπλα του υπάρχει και ένα κινέζικο βάζο.

   Στον επόμενο πίνακα βλέπουμε την πίσω όψη μίας γυναίκας με μπλε φόρεμα να ξεσκονίζει ένα μεγάλο κινέζικο βάζο.

William McGregor Paxton, Lizzie, 1911.

 Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε στο τραπεζάκι διάφορα κινέζικα βάζα. Η υπηρέτρια κρατά ένα φτερό για ξεσκόνισμα και διαβάζει ένα βιβλίο που προφανώς πρέπει να βρήκε στο δωμάτιο. Στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα υπήρχε ένα μεγάλο ενδιαφέρον στους ευκατάστατους φιλότεχνους της Δύση για τους Ανατολικούς πολιτισμούς. Πολλοί από αυτούς συνήθιζαν να συλλέγουν διακοσμητικά είδη της Κινέζικης και Ιαπωνικής Τέχνης.

William McGregor Paxton, Η υπηρέτρια του σπιτιού. 1910.  National Art Gallery. Ουάσινγκτον. (Από τη συλλογή Corcoran Art Gallery).

   Μία υπηρέτρια ανεβαίνει με προσοχή τις σκάλες κρατώντας ένα δίσκο με σερβίτσιο τσαγιού. "Πρωινό στη Βενετία", ονομάζεται ο πίνακας. Προφανώς, είναι μία υπηρέτρια που σερβίρει πρωινό στη Βενετία.

William McGregor Paxton, Πρωινό στη Βενετία. 1910.

William McGregor Paxton, Tο πρωινό. 1911.  Ένα ζευγάρι παίρνει το πρωινό του. Ο άντρας διαβάζει εφημερίδα στο τραπέζι, ενώ η γυναίκα είναι βυθισμένη στις σκέψεις της. Διακρίνουμε τη φιγούρα της υπηρέτριας με δίσκο να βγαίνει από το δωμάτιο.

William McGregor Paxton, Η σερβιτόρα. 1929. Σερβίρισμα φαγητού από την υπηρέτρια.

Στον παρακάτω πίνακα η υπηρέτρια είναι μαγείρισσα.

William McGregor Paxton (1869-1941), Η υπηρέτρια της κουζίνας.

Στους δύο πίνακες που ακολουθούν μία νεαρή υπηρέτρια σκουπίζει το πάτωμα του δωματίου. Διακρίνονται κινέζικα βάζα, αγάλματα και τα έπιπλα των δωματίων.

William McGregor Paxton, Κοπέλα που σκουπίζει. 1912. Indianapolis Art Museum. Φοράει μία μακριά ποδιά και ένα σκουφάκι στα μαλλιά.

William McGregor Paxton, Κοπέλα που σκουπίζει. 1912. Pennsylvania Academy of the Fine Arts.

https://en.wikipedia.org/wiki/William_McGregor_Paxton
https://americanart.si.edu/artwork/figurine-19282
http://www.artnet.com/artists/william-mcgregor-paxton/
William McGregor Paxton American, 1869 - 1941 The House Maid 1910
http://art-now-and-then.blogspot.com/2015/05/william-mcgregor-paxton.html
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:William_McGregor_Paxton,_1910_-_The_house_maid.jpg
http://collection.imamuseum.org/artwork/78729/
https://www.corcoran.org/collection/house-maid
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:William_McGregor_Paxton,_1911_-_The_breakfast.jpg
https://www.the-athenaeum.org/art/detail.php?ID=53829
https://www.the-athenaeum.org/art/detail.php?ID=53829
https://www.the-athenaeum.org/art/detail.php?ID=53794
https://www.pafa.org/collection/girl-sweeping

Γυναίκα. Ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη και πορτρέτα γυναικών του William Henry Margetson

Γυναίκες σαν όνειρο

Για "Γυναίκες σαν όνειρο" μιλάει ο ποιητής Γιώργος Σαραντάρης...γυναίκες  φανταστικές, γυναίκες ινδάλματα, "άπιαστες" και άυλες... Εικόνες της φαντασίας του, πιο "αληθινές" από τις πραγματικές, γιατί ζουν στη φαντασία και το μυαλό του...γιατί είναι γυναίκες-ιδέες, απτές μόνο με τη σκέψη και ορατές μόνο με τα μάτια της ψυχής. Σε πολλά ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη είναι φανερή η παρουσία ή απουσία της γυναίκας

  Επιλέγω τέσσερα ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη για τη γυναίκα και τα πλαισιώνω με προσωπογραφίες γυναικών του Βρετανού ζωγράφου William Henry Margetson.

William Henry Margetson, Γυναίκα σε ανοιξιάτικο τοπίο ή οι κατιφέδες του Μαρτίου. 1924.

Γιώργος Σαραντάρης, Ἦταν γυναίκα, ἦταν όνειρο...

«J'i cueilli ce brin de bruyère»

G. Apollinaire

Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ

Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια

Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα

Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα

Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ

Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου

Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της

Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία

Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα 

Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της 

ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της 

Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει 

Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα 

Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα 

Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη

William Henry Margetson (1861-1940), Οι νάρκισοι.

William Henry Margetson, H θάλασσα έχει τα μαργαριτάρια της. 1897. Εθνική Πινακοθήκη της Νέας Nότιας Ουαλίας. Σίδνεϋ.

Γιώργου Σαραντάρη, Εἶναι μία γυναῖκα

Εἶναι μία γυναῖκα καὶ τραγουδᾷ

Θὰ γίνω σὰν τὴ θάλασσα ποὺ βρέχει τὴ ζωή μας

Θὰ γίνω περιστέρι

Θὰ γίνω σὰν τὴ θάλασσα ποὺ εἶναι πάντα μπροστά μου

Καὶ μ᾿ ἀκλουθᾷ ὅταν περπατῶ

Καὶ μ᾿ ἀκλουθᾷ ὅταν κλαίω

Καὶ μὲ παρηγορεῖ τὴν ὥρα ποὺ δὲν φταίω

Τὴν ὥρα ποὺ τὴν πατρίδα μου νείρομαι

Τὸν ἔρωτα ἢ τὴ χαμένη ἀγάπη.

William Henry Margetson, Στην άμμο. 1900.

Γιώργου Σαραντάρη, Στη Γυναίκα

Εγώ που δεν μπορώ να σκοτώσω άνθρωπο
Εμπιστεύομαι σ' εσένα
Εγώ που δεν είμαι άγιος
Για να μείνω μοναχός
Και δεν είμαι αγνός
Και δεν είμαι αβρός
Ν' αγκαλιάσω να φιλήσω
Τον κόσμο που βλέπουν τα μάτια
Και οραματίζεται ο νους
Θα φιλήσω εσένα
Από ανεπάρκεια
Θα γλεντήσω μ' εσένα
Τη μικρή χαρά των αισθήσεων
Θα γλιτώσω μαζί σου
Από την άσπιλη ροή της ημέρας
Που φωνάζει στον άνεμο
Την αδικία που της γίνεται.

William Henry Margetson (1861-1940),  Kοπέλα με πανσέδες.

Γιώργος Σαραντάρης, Γυναίκα

Η γυναίκα σαν όνειρο από σάρκα
θλίβει την παρουσία μου μεσ' στον κόσμο
μ' όλα τα χαμογέλια της αγάπης.

Στα έργα της ψυχής μου
φέρνει την απουσία της,
και μέσ' στο γέλιο μου
μελαγχολικά γελάει
χωρίς καμμιά επαφή
ούτε κανένα ερωτικό ρυθμό...

Καμμιά αιθέρια ηδονή
δεν βρέχει τα χείλη μου
ή τα δικά της χείλη.

William Henry Margetson, Φρέσκια λεβάντα. 1909.

Γιώργου Σαραντάρη, Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει

Μπορεῖ ἕνας ἀπὸ μᾶς ν᾿ ἀγαπήσει μία γυναῖκα;

Ἂς βγεῖ ἔξω

Ἂς περπατήσει πρὸς τὴ θάλασσα

Ἂς τραγουδήσει

Ἀπὸ τὰ κύματα θ᾿ ἀνθίσουν γυναῖκες

Ὄχι μοναχὰ γιὰ κεῖνον ποὺ τραγουδᾷ

Ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας

Ὅλοι θὰ μάθουμε ξανὰ τὸν ἔρωτα

Σὰν νὰ μὴν τὸν ξέραμε ποτὲ

Σὰν νὰ τὸν εἴχαμε λησμονήσει

Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει

(19.6.1938)

William Henry Margetson (1861-1940),  Αγριολούλουδα. 1900.

Γιώργου Σαραντάρη, Γυναίκα η μέρα

δίδεται σήμερα·
κίνησε
προχώρησ' ίσαμε μας
ξεκίνησε
από τη χίμαιρα της χαραυγής

Θαμπώνεται
η όραση
απλώνουμε τα χέρια
κι αγκαλιάζουμε το θαύμα

Το γυναικείο σώμα
αγγελικό μήνυμα!
απαλά ζυγώνει τον έρωτα
και την επιθυμία φαιδρύνει.

William Henry Margetson, Μια νέα ημέρα. 1930.

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/giwrgos_sarantarhs_poems.htm#%CE%97%CE%A4%CE%91%CE%9D_%CE%93%CE%A5%CE%9D%CE%91%CE%99%CE%9A%CE%91_%CE%97%CE%A4%CE%91%CE%9D_%CE%9F%CE%9D%CE%95%CE%99%CE%A1%CE%9F

https://el.wikisource.org/wiki/%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B7_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1_%CE%B7_%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1

http://www.artnet.com/artists/william-henry-margetson/3

Μάρτιος. Ένα ποίημα της Ρένας Καρθαίου και πίνακες ζωγραφικής με θέμα τον Μάρτιο

Μάρτιος

   Ήλθε για ακόμη μια χρονιά ο Μάρτιος, ο πιο ευμετάβολος, ο πιο άστατος, ο πιο αλλοπρόσαλλος μήνας! Ο μήνας των μεταπτώσεων... 

Ο Χειμώνας απομακρύνεται σιγα σιγά ... και ήδη αρχίζουμε να αισθανόμαστε το άρωμα της Άνοιξης. Σε λίγο θα πρασινίσει η φύση, θα ανθίσουν  τα δέντρα και τα λουλούδια. 

 Ας τον υποδεχτούμε μ' ένα παιδικό ποιηματάκι της Ρένας Καρθαίου και πίνακες ζωγραφικής με τοπία του Μαρτίου.

John Atkinson Grimshaw, Ένα πρωινό του Μαρτίου. 1867.
Είναι ακόμα κρύα τα πρωινά του Μαρτίου.  Τα δέντρα δεν έχουν πρασινίσει...

Pένα Καρθαίου, Μάρτιος

Γδάρτη σε λεν, παλουκοκαύτη,
μα εσύ κρύβεις την άνοιξη στη στάχτη.

Στο τζάκι μπουμπουνίζουν τα κλαδιά
που οι γέροι παν να βάλουν στη φωτιά .

Φλόγες οι παπαρούνες στο χωράφι
και μαργαρίτες και χρυσάφι .

Πέρα για πέρα πανηγύρι ,
λάμπει ένα στέμμα του ήλιου η γύρη .

Το «χαίρε» του Ευαγγελισμού ,
σταλάζει από τα βάθη του ουρανού .

Και μήνυμα σκορπούν τα χελιδόνια ,
πως γίναν ανθοπέταλα τα κλώνια

Camille Pissarro,  Ήλιος του Μαρτίου. Pontoise. 1875. Kunsthalle. Βρέμη. 

Αδύναμες οι αχτίνες του ήλιου το πρωί του Μαρτίου...όμως έχει αρχίσει να πρασινίζει...

George Clausen, Ένα παγωμένο πρωινό του Μαρτίου. 1904. Πινακοθήκη Tate.  Αρχίζουν οι πρώτες ανοιξιάτικες γεωργικές εργασίες.

...Και δύο υπέροχοι πίνακες του Νορβηγού ζωγράφου Nikolai Astrup (1880-1928).

Nikolai Astrup,  Κατιφέδες μια βραδιά του Μαρτίου. 1915. KODE Art Museums (Mουσεία Τέχνης). Bergen. Oι κίτρινοι κατιφέδες (οι λεγόμενες καλεντούλες) έχουν ανθίσει...

Nikolai Astrup, Ένα πρωινό του Μαρτίου. 1920. KODE Art Museums (Mουσεία Τέχνης) Bergen.

http://art-now-and-then.blogspot.com/2014/03/john-atkinson-grimshaw.html

https://www.tate.org.uk/art/artworks/clausen-a-frosty-march-morning-n04485

https://www.wikiart.org/en/camille-pissarro/march-sun-pontoise-1875

https://wsimag.com/dulwich-picture-gallery/artworks/81028

https://wsimag.com/dulwich-picture-gallery/artworks/81025

https://wsimag.com/art/18634-nikolai-astrup-painting-norway

http://nikolai-astrup.no/en/art/marsh-marigold-night/142/

http://nikolai-astrup.no/en/art/a-morning-in-march/31/