Με συγκίνησε η ποίηση ενός άγνωστου στο ευρύ κοινό ποιητή. Γλυκύτατη τρυφερότητα και βαθύτατος ανθρωπισμός χαρακτηρίζουν το παρακάτω ολιγόστιχο ποίημα του λαϊκού ποιητή Φώτη Αγγουλέ (1911-1964). Για τον ποιητή και το έργο του,
Κρύο, χειμώνας, παγωνιά,
όξω η βροχούλα κλαίει
φύλαγε Θε μου τα πουλιά
που μείνανε χωρίς φωλιά
και τους αλήτες που γυρνούν
στους δρόμους δίχως στέγη.
Childe Hassam, Σούρουπο (Στο πάρκο Common της Βοστώνης υπό το λυκόφως). 1885-86. Μουσείο Καλών Τεχνών. Βοστώνη.
Edmund Adler (1876-1965), Ταΐζοντας τα πουλιά το χειμώνα. Ιδιωτική Συλλογή.
Ilya Repin, Αλήτες κα άστεγοι. 1894.
Το ποίημα ανθολογείται στο συμπαθητικό ημερολόγιο Τέσσερις Εποχές-ποιητικό ημερολόγιο 2016, επιμέλεια Γιώργος Μπλάνας, εκδ. Γκοβόστης 2015.
Κρύο. Κάπως υποφερτό σήμερα. Σκέφτομαι όσους συνανθρώπους μας δεν έχουν την πολυτέλεια μιας ζεστής γωνιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για την ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ)
Η προσευχή του αλήτη
Άγιος, άγιος, άγιος,
Κύριος Σαβαώθ,
πλήρης ο ουρανός
και η γη της δόξης σου.
Ωσαννά! ο εν τοις υψίστοις.
Χώνω τα χέρια μου στις τσέπες και κοιτώ
τον ουρανό, που συγνεφιάζει, ο αλιτήριος!
Θα ΄χει θυμώσει ο Θεός, ο άγιος Κύριος,
με κάποιον άγγελο, ασφαλώς λίγο κουτό.
Θα ΄ν΄ ο βοριάς καλός γιατρός, ω ναι, ασφαλώς·
και κάνει ενέσεις «θανατίνης» στο κορμί μου.
Το κόκκαλά μου ροκανίζουνται κι οι αρμοί μου...
– «Θεέ τρισάγιε! μην είμαι αμαρτωλός;
»Εγώ δεν έκλεψα ποτές –μ΄ όλο που θα΄ πρεπε–
δεν εγκλημάτησα, μαθές –καθώς ποιείται
υπό τα σήμερον κρατούντα ήθη και έθιμα. –
Γιατί, λοιπόν, αγαπητέ, με τιμωρείτε;
»Χα χα! Γελάω, ναι, γελάω σατανικά,
γιατί δεν πας ν΄ αυτοχτονήσεις, αν υφίστασαι.
Αφού, φιλάνθρωπε δυνάστη, δεν εξίστασαι,
από του ύψους σου ορών... τόσα κακά».
Τρέμουν ακόμα δυο αλήτες στη γωνιά.
με μιαν ευλάβεια και πόνο τους σιμώνω.
Ω! μας κυκλώνει και τους τρεις η παγωνιά...
Θέλω να σφίξω τις γροθιές μου... αλλά... κρυώνω...-
Τεύκρος Ανθίας : Μια παρουσίαση από τον Κώστα Νικολαΐδη,
Γαβριηλίδης 2002, σ. 45-46.
Toν Τεύκρο Ανθία τον γνώρισα στα εφηβικά μου χρόνια και τον αγάπησα για αυτούς τους στίχους:
Επίλογος (απόσπασμα)
Αλήτη! Απόψε είν’ η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ’ ένα παγκάκι αλήτη!
Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
πο ’κανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν σπίτι.
«Τα σφυρίγματα του αλήτη», Τεύκρος Ανθίας
Κύπριος λαϊκός ποιητάρης ο Τεύκρος Ανθίας. Ευχαριστώ που μου τον θύμισες.
Διαγραφή