Ο δρόμος του φεγγαριού
Ηarald Slott Møller (1864-1937), Βραδιά του Αυγούστου στη βεράντα.
Τρεις φιγούρες, δύο γυναίκες και ένας άνδρας, διακρίνονται αχνά στη βεράντα. Συντροφιά τους ένα σκυλάκι. Μαγική ατμόσφαιρα με το φως από τα φαναράκια. Στο βάθος ο ουρανός φωτίζεται από το φεγγάρι.
Τρεις φιγούρες, δύο γυναίκες και ένας άνδρας, διακρίνονται αχνά στη βεράντα. Συντροφιά τους ένα σκυλάκι. Μαγική ατμόσφαιρα με το φως από τα φαναράκια. Στο βάθος ο ουρανός φωτίζεται από το φεγγάρι.
Αυγουστιάτικη πανσέληνος σήμερα. Η τελευταία του Καλοκαιριού! Για αυτό, ας ακολουθήσουμε το δρόμο του φεγγαριού μ' ένα λυρικό ποίημα του αγαπημένου μας Νικηφόρου Βρεττάκου και ας δούμε πίνακες με φεγγαροβραδιές του Δανού ζωγράφου Ηarald Slott Møller (1864-1937).
Ένα ζευγάρι παρακολουθεί το φως του φεγγαριού στην επιφάνεια του νερού.
Νικηφόρος Βρεττάκος, Ο δρόμος του φεγγαριού
Στρωμένος με φύλλα μαλακού χρυσαφιού
που σαλεύανε λάμποντας πάνω στη θάλασσα,
σπατάλη αμύθητου φωτός ο δρόμος του φεγγαριού.
Μεσάνυχτα, Αύγουστος. Με μεγάλη πανσέληνο.
Αν σταματούσε το καράβι κι’ αν ο χρόνος
δε συνέχιζε ακόμη νάναι χρόνος
πετώντας τα κλειδιά που βάραιναν τις ζώνες μας
θα δρασκελούσαμε αλαφρά την κουπαστή και ξάφνου
πηδώντας μέσα στη θεϊκιά κοιλάδα, θα βαδίζαμε
τραβώντας ίσα για τον τέλειο χρόνο,
την τέλεια μουσική, την τέλεια ποίηση.
Χέρι με χέρι, χορευτά σχεδόν, μες απ’ ολόχρυσες
ριπές φωτός μες στη λαμπρή άπλα, θα προχωρούσαμε
όπως δυό κύκνοι με ψηλά πόδια
κάτω από τ’ άπειρο.
Ηarald Slott Møller (1867-1934), Μία λευκή πύλη στο λιβάδι με την πανσέληνο.
Ηarald Slott Møller (1867-1934), Δύο λευκοφορεμένες γυναίκες με κύκνους στο φως του φεγγαριού.
Υπέροχος, υπεροχότατος Βρεττάκος. Συν οι πίνακες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Με αόρατα νήματα κυβερνά
το φεγγάρι τη θάλασσα.
Κατεβαίνει βαθιά, τη δένει απ' τις ρίζες,
της αλλάζει το χρώμα, της ορίζει τα κύματα.
Η όψη σου είναι ένα φεγγάρι.
Έχω κι εγώ μια θάλασσα μέσα μου.
Ώρες-ώρες κυλά, προχωρεί στ' αχανές,
γαλαζώνεται ανήσυχη, τρεμουλιάζει.
Σα να 'ναι ένα ατσάλινο δίχτυ το φως σου
που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη.
Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση.
Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις.
Γιομίζει παιχνίδια.
Το φεγγάρι κι η θάλασσα.
Τι παράξενο πρόσωπο τούτος ο κόσμος.
Όμοια πάνω μου ο δείχτης του χεριού σου
περνά σαν καμπύλη ουρανού.
Και σκεπάζει τη θάλασσα.
NIKHΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ, Το βάθος του κόσμου
"Yπεροχότατο" και αυτό το ποίημα του Βρεττάκου. Ευχαριστώ πολύ για το ποιητικό "δώρο". Πολύτιμο. Ηλιόλουστη ημέρα και φεγγαρόφωτη νύχτα, εύχομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφή