Ένας πίνακας του Hippolyte Flandrin και ένα ποίημα του Νίκου Καρούζου
Εκπνέει η Κυριακή των Βαΐων... Ο Χριστός εισήλθε θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ με τη συνοδεία των μαθητών του. Πλήθους κόσμου τον υποδέχθηκε με ενθουσιασμό, κρατώντας κλαδιά του φοίνικα. Ο Γάλλος ζωγράφος Hippolyte Flandrin(1809-1864) απεικονίζει αριστοτεχνικά τη σκηνή της θριαμβευτικού εισόδου του Ιησού. Απαλά χρώματα φωτίζουν τη σκηνή και δημιουργούν ονειρική ατμόσφαιρα.
Hippolyte Flandrin, η είσοδος του Χριστού στην Ιερουσαλήμ. 1842. Γονατίζουν με κατάνυξη και σεβασμό μπροστά στον γλυκύτατο Ιησού, προσδοκώντας στο θαύμα και ελπίζοντας σ' ένα καλύτερο μέλλον. Η δοξολογία όμως σύντομα θα γίνει προδοσία και καταδίκη. Ο οδοιπόρος οδεύει προς τη θυσία. Δοκιμασία και πόνος τον περιμένουν στην Ιερουσαλήμ.
Η θερμή υποδοχή που σύντομα θα μετατραπεί σε εγκατάλειψη, μου θύμισε στίχους του Νίκου Καρούζου, που χαρακτηρίζονται από λυρισμό και πνευματικότητα...
Νίκος Καρούζος, Άσμα μικρό
Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.
Είχε συνάξει λίγα φύλλα
ένα κλαδί γεμάτο φως
είχε πονέσει.
Και τώρα χάθηκε…
Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος
αγγίζει νέους ουρανούς
η προσευχή του μάχη.
Έαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο.
http://sigxroniekfrasi.blogspot.gr/2012/04/8.html
http://www.artmagick.com/pictures/picture.aspx?id=6559&name=jesus-riding-into-jerusalem
http://sigxroniekfrasi.blogspot.gr/2012/04/8.html http://www.artmagick.com/pictures/picture.aspx?id=6559&name=jesus-riding-into-jerusalem
Ωραίος ο Καρούζος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραθέτω Παπατσώνη πάλι. Συχνά "θρησκευτικίζων", ταιριάζει με τις μέρες. Τα ποιήματά του διαθέτουν πίστη, ιδεαλισμό, φιλοσοφικό στοχασμό, μεταφυσική ανησυχία, μυστικισμό.(Σας φώτισα!)
Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Τρεις Καλογέροι εβαίνανε τη χαραυγή στη στράτα
για ν’ ανασάνουν του πρωιού τ’ αεράκια τα μοσχάτα·
και στο μισόφωτο, γλυκά γλυκά, σαν Υμνωδία
αγγέλων, σκόρπισε θαμπή μιαν άγια μυρωδία,
που κάθισε απαλά, ως λυγμός, στα κούφια μεσοκάρδια
των Καλογέρων, που διψάαν για τέτοια όμορφα χάδια·
λιγώνουνται οι ταλαίπωροι, κι αγιάζουν, και φιλούσιν
τους ώμους τους, νομίζοντας πως, τάχα, ιερουργούσιν
πασχαλινές Αγάπες, και, δίχως ορμή ανασαίνουν
το στάλαγμα της μυρωδίας, και το μεταλαβαίνουν.
Κι ευθύς ο γεροντότερος σιγηλά καβαλάει
κάποιο γαϊδούρι, που έβοσκε στον Κάμπον εκεί πλάι,
και η ακολουθία των άλλων δυό, ίδιο αγιαστό κοπάδι,
διαβαίνουν με τον Σεβαστόν Ηγούμενον ομάδι,
όσο που φτάνουν σοβαρά, επισκοπικά, στο Φρούριο,
στο Μοναστήρι, πούν’ μακριά από κάθε τι καινούργιο,
και με σφυράκια ολάργυρα βροντάν τη στέρεα πόρτα
(που ανοίγουν τα δυo φύλλα της, και στέκουνται ολόρθα,
γιγαντωμένα), και στρατοί Μαυροφόρων Οσίων
τιμώσι τον Ηγούμενον, με κλάδους των Βαΐων.
Και ύστερα, καθώς είν’ λευκοί από την πολλή νηστεία,
σφαλάν την Πύλη, κι αρχινάν την ιεροτελεστία.
Τι δεν οραματίζεται τινάς σε κειά τα βάθη,
που μέλλουνται να θρηνηθούν πιστά τα τίμια Πάθη.
Θυμιατά, Αξαφτέρυγα, Λάβαρα, σ’ έναν γύρον
Διακόνους, φέρνοντας το Φως των Δικηροτρικήρων,
και Στέμματα χρυσάργυρα, και πένθιμα Ωμοφόρια,
(βελούδα, με κεντήματα λευκών ανθών), – και χώρια
τις μελωδίες από τις Άρπες, και από τα Βιολίνα,
και από το Θείον Όργανον, ή από τ’ απλά Κλαρίνα,
ή απ’ τις φωνές των δυο Χορών, που κλαίνε αληθινά
ψέλνοντας το θριαμβευτικό και πένθιμο Ωσαννά!
………………… Μετά, στα Εσπερινά,
αφού τελειώσει η τελετή των πράσινων Βαΐων,
τα ορναμέντα κρύβουσι, και ψέλνουν το Νυμφίον.
Τ. Κ. Παπατσώνης, «’Εκλογή Α’, Εκλογή Β΄», Ίκαρος, Αθήνα 1988, σελ. 92.
Μ' αρέσει πολύ ο Παπατσώνης. Είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση για τη νεοελληνική ποίηση...και δυστυχώς παραγνωρισμένος. Όμως, εδώ που βρίσκομαι, δεν έχω μαζί μου τα βιβλία του...
Διαγραφή