Τα λουλούδια του Φεβρουαρίου
Είναι τα λουλούδια του Φεβρουαρίου και προμηνύουν τον ερχομό της Άνοιξης. Φύονται κυρίως στα λιβάδια των χωρών της Βόρειας Ευρώπης, αλλά μπορούμε να τα συναντήσουμε και στις πλαγιές των δικών μας βουνών. Μοιάζουν με λευκές καμπανούλες τα άνθη τους. "Γάλανθοι οι χιονώδεις", ονομάζονται.
Catherine Klein, Γάλανθοι οι χιονώδεις. 1907. Καρτ ποστάλ. Ανήκουν στο είδος των Αμαρυλλιδών.
Eugène Grasset, Ο μήνας Φεβρουάριος από το ημερολόγιο "Η ωραία κηπουρός". 1896. Στο έδαφος διακρίνουμε γάλανθους.
Σεμνά και τρυφερά λουλούδια των τελευταίων ημερών του Χειμώνα, μόλις διακρίνονται από το έδαφος. Μπορεί να ανθίσουν ακόμα και στο χιονισμένο έδαφος.
Cicely Mary Barker (1895-1973), Η νεράιδα του λουλουδιού "γάλανθος ο χιονώδης". 1927. Η Cicely Mary Baker ήταν Αγγλίδα εικονογράφος, συγγραφέας βιβλίων με εικόνες λουλουδιών και νεραϊδών. Στην εικόνα απεικονίζεται το λουλούδι "γάλανθος ο χιονώδης" σε χιονισμένο έδαφος μαζί με τη νεράϊδα του.
John Atkinson Grimshaw, "Οι όμορφες κοπέλες" του Φεβρουαρίου. 1862.
Οι "γάλανθοι οι χιονώδεις" ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Αγγλία, Σκοτία, Ουαλία, Ιρλανδία και Σκανδιναβικές χώρες. Στη Βικτωριανή εποχή ονόμαζαν τα λουλούδια αυτά μεταφορικά "Όμορφες κοπέλες του Φεβρουαρίου". Θεωρούνταν σύμβολο της αγνότητας, της καθαρότητας, της ελπίδας και της συμπάθειας.
Edward Atkinson Hornel, "Oι όμορφες κοπέλες του Φεβρουαρίου" ή ο ερχομός της Άνοιξης. 1899.
O Σκωτσέζος ζωγράφος Edward Atkinson Hornel (1864-1933) ζωγραφίζει κορίτσια να μαζεύουν γάλανθους στην εξοχή.
Edward Atkinson Hornel, Οι πρώτοι γάλανθοι. 1904.
Dante Gabriel Rossetti, Blanzifiore (Snowdrops), 1873. Ιδιωτική Συλλογή. O Προραφαηλίτης ζωγράφος απεικονίζει την Jane Burden Morris να κρατά ένα γάλανθο στο χέρι.
Myles Birket Foster (1825-1899), Μαζεύοντας γάλανθους.
http://www.rossettiarchive.org/docs/s227.rap.html
http://www.rossettiarchive.org/docs/s227.rap.html
Απολαμβάνοντας την ωραία ζωγραφική, μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΝ ΑΝΘΟΣ (απόσπασμα)
[...]
- Ἐγὼ εἶμαι τἄνθος τὸ παρθένο
καὶ τὸ κρυφὸ
ἀπὸ τὸν κόσμο μακρυσμένο
τὸ φῶς ρουφῶ.
Κι ἀνθῶ καὶ χαίρομαι τὰ κάλλη
ποὺ ἔχ᾿ ἡ ζωὴ
μακριὰ ἀπ᾿ τὰ πλήθη κι ἀπ᾿ τὴ ζάλη
κι ἀπ᾿ τὴ βοή.
Κι ἀπὸ τοῦ κάμπου τἄνθη τἄλλα
στέκω μακριά,
δειλό, λογόζωο, μιὰ στάλα,
μέσ᾿ στὴ σκιά.
Μέσ᾿ στὴ σκιὰ ποὺ ρίχνει ἐμπρός μου
μιὰ πέτρα ἁπλὴ
ξεχνῶ τὴν ψεύτική του κόσμου
φεγγοβολή.
Κι ἀγνώριστο, κι ἀχνό, μιὰ στάλα,
ζῶ ταιριαστὰ
μὲ τὰ λαμπρά, μὲ τὰ μεγάλα,
μὲ τἀκουστά.
Γιατί στὸν κόσμο εἶναι ζευγάρι
χαρὰ τοῦ νοῦ
καὶ ἡ δόξα τοῦ τρανοῦ κ᾿ ἡ χάρη
τοῦ ταπεινοῦ.
Γιατί στὸν κόσμο - ἄκου καὶ τάλλο -
καὶ στὸν καιρὸ
δὲν εἶναι τίποτα μεγάλο,
οὔτε μικρό.
Γιατί σὰν τἄστρο φῶς ἀφίνει
καὶ τὸ ξανθὸ
τἄνθος, γιατί καὶ τἄστρο σβύνει
σὰν τὸν ἀνθό.[...]
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Πράγματι, είναι υπέροχο ποίημα! Ευχαριστώ θερμά! Δεν το γνώριζα. Η αλήθεια είναι πως ο Παλαμάς "κρύβει" μικρούς θησαυρούς.
ΑπάντησηΔιαγραφή