Συνάντησα τη Μαρία στο λεωφορείο. Ήμουν αφηρημένη, όταν αισθάνομαι ένα χέρι να μ΄αγγίζει και μια φωνή: "Kυρία, τι κάνετε;" Αιφνιδιάζομαι, αν και δε θα έπρεπε...Με τη Μαρία μένουμε στην ίδια γειτονιά. Είναι μαθήτριά μου, μάλλον ήταν...Έχει αποφοιτήσει πέρσι, το 2010, από το Πειραματικό του ΑΠΘ.
Συζητάμε...μου λέει τις εντυπώσεις της από το Πανεπιστήμιο. Πώς περνάει το χρόνο της; Μαθαίνει ισπανικά και κάνει χορό. Ρωτάω για τα παιδιά της τάξης...Ήταν μία τάξη πραγματικά "δεμένη", και τα δύο τμήματα. Συνεχίζουν να είναι, συνεχίζουν να κάνουν παρέα. Αύριο βράδυ, μου λέει, θα συναντηθούν. Σκέφτομαι τι ωραία θα ήταν να πήγαινα και εγώ να τους δω, όμως, δυστυχώς δεν μπορώ... Να το κανονίσουμε για μια άλλη φορά, μου λέει, να πούμε και την κυρία Κεφαλά να έρθει...
Μου λείπει το σχολείο, συνεχίζει, μας λείπει το σχολείο...Τι ωραία που ήταν! Εκείνες οι Τετάρτες που είχαμε 3 ώρες συνεχόμενες, Γλώσσα και Λογοτεχνία!
Αναρωτιέμαι είναι δυνατό να θέλουν να ξαναγυρίσουν στο σχολείο.
Με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες της Μαρίας έχω περάσει από τις πιο δημιουργικές στιγμές στην εκπαίδευση. Ήμουν πολύ τυχερή που τους συνάντησα. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στην Τρίτη Γυμνασίου, συνεχίσαμε μαζί στην Πρώτη Λυκείου και ξαναβρεθήκαμε στην Τρίτη Λυκείου, στην πιο δύσκολη χρονιά τους...και εκείνη τη χρονιά που τόσο πιέζονταν από το άγχος των Πανελλαδικών Εξετάσεων, πάλι βρήκαμε τον τρόπο και το χρόνο να κάνουμε κάτι δημιουργικό...ένα ταινιάκι, γυρισμένο με κάμερα κινητού.
Ιδού, λοιπόν, το ταινιάκι της Γ Λυκείου του ΠΣΠΘ, του σχολ. έτους 2009-2010, με αφορμή το θεσμό "Shoot it" του Μουσείου Κινηματογράφου και του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης!
Τίτλος ταινίας: Όσο μπορείς
Σενάριο και σκηνοθεσία της Μαρίας
Με συμμετοχή συμμαθητών και συμμαθητριών της Μαρίας. Γυρισμένο στους χώρους και τη γειτονιά του σχολείου.
Συνεχίζω, όμως, να αναρωτιέμαι. Γιατί αυτά τα παιδιά θέλουν να ξαναγυρίσουν στο σχολείο; Εάν στην αρχή αυτό μου προκάλεσε χαρά...γιατί είναι ωραίο να διαπιστώνεις ότι οι μαθητές αγαπούν το σχολείο τους...Όσο το σκέφτομαι, μάλλον με στενοχωρεί και με προβληματίζει...
Υ.Γ.: Tώρα που θυμάμαι...Και η θεατρική παράσταση για τη Γιορτή του Πολυτεχνείου που κάναμε μαζί ήταν πολύ καλή, αν και είχα κουραστεί πολύ με τις πρόβες...
...Και η τελετή της Αποφοίτησης ήταν υπέροχη και τόσο διαφορετική...
Συζητάμε...μου λέει τις εντυπώσεις της από το Πανεπιστήμιο. Πώς περνάει το χρόνο της; Μαθαίνει ισπανικά και κάνει χορό. Ρωτάω για τα παιδιά της τάξης...Ήταν μία τάξη πραγματικά "δεμένη", και τα δύο τμήματα. Συνεχίζουν να είναι, συνεχίζουν να κάνουν παρέα. Αύριο βράδυ, μου λέει, θα συναντηθούν. Σκέφτομαι τι ωραία θα ήταν να πήγαινα και εγώ να τους δω, όμως, δυστυχώς δεν μπορώ... Να το κανονίσουμε για μια άλλη φορά, μου λέει, να πούμε και την κυρία Κεφαλά να έρθει...
Μου λείπει το σχολείο, συνεχίζει, μας λείπει το σχολείο...Τι ωραία που ήταν! Εκείνες οι Τετάρτες που είχαμε 3 ώρες συνεχόμενες, Γλώσσα και Λογοτεχνία!
Αναρωτιέμαι είναι δυνατό να θέλουν να ξαναγυρίσουν στο σχολείο.
Με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες της Μαρίας έχω περάσει από τις πιο δημιουργικές στιγμές στην εκπαίδευση. Ήμουν πολύ τυχερή που τους συνάντησα. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στην Τρίτη Γυμνασίου, συνεχίσαμε μαζί στην Πρώτη Λυκείου και ξαναβρεθήκαμε στην Τρίτη Λυκείου, στην πιο δύσκολη χρονιά τους...και εκείνη τη χρονιά που τόσο πιέζονταν από το άγχος των Πανελλαδικών Εξετάσεων, πάλι βρήκαμε τον τρόπο και το χρόνο να κάνουμε κάτι δημιουργικό...ένα ταινιάκι, γυρισμένο με κάμερα κινητού.
Ιδού, λοιπόν, το ταινιάκι της Γ Λυκείου του ΠΣΠΘ, του σχολ. έτους 2009-2010, με αφορμή το θεσμό "Shoot it" του Μουσείου Κινηματογράφου και του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης!
Τίτλος ταινίας: Όσο μπορείς
Σενάριο και σκηνοθεσία της Μαρίας
Με συμμετοχή συμμαθητών και συμμαθητριών της Μαρίας. Γυρισμένο στους χώρους και τη γειτονιά του σχολείου.
Συνεχίζω, όμως, να αναρωτιέμαι. Γιατί αυτά τα παιδιά θέλουν να ξαναγυρίσουν στο σχολείο; Εάν στην αρχή αυτό μου προκάλεσε χαρά...γιατί είναι ωραίο να διαπιστώνεις ότι οι μαθητές αγαπούν το σχολείο τους...Όσο το σκέφτομαι, μάλλον με στενοχωρεί και με προβληματίζει...
Υ.Γ.: Tώρα που θυμάμαι...Και η θεατρική παράσταση για τη Γιορτή του Πολυτεχνείου που κάναμε μαζί ήταν πολύ καλή, αν και είχα κουραστεί πολύ με τις πρόβες...
...Και η τελετή της Αποφοίτησης ήταν υπέροχη και τόσο διαφορετική...
κ.Αγγελοπούλου,όντως,έτσι είναι τα πράγματα...το σχολείο μας λείπει.Πολύ κιόλας.Η ζωή είναι δύσκολη και είμαστε πολύ μικροί για να την αντιμετωπίζουμε μόνοι.Κάποια στιγμή και αυτό πρέπει να το ζούμε όμως.Κάθε αρχή και δύσκολη..
ΑπάντησηΔιαγραφήη Ευτυχία.