Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Ο χαρταετός στη ζωγραφική. Αγόρια πετούν χαρταετό

Πετώντας χαρταετό

   Για αυτούς που σήμερα δεν πέταξαν χαρταετό στον ουρανό, ιδού κάποιοι πίνακες ζωγραφικής που απεικονίζουν ξέγνοιαστα αγόρια να παίζουν με τον χαρταετό τους. 
   Ο Ολλανδός ζωγράφος Godfried Maes παρουσιάζει ένα στιγμιότυπο με μία χαρούμενη παρέα αγοριών να πετούν χαρταετούς στον μάλλον συννεφώδη ουρανό. Διακρίνουμε τρεις χαρταετούς να ίπτανται και…στο έδαφος ένα αγοράκι να κρατά ένα χαρταετό (στα αριστερά) που ακόμα δεν τον έχει πετάξει...

Godfried Maes, Αγόρια πετούν χαρταετό. 1660-62. Oικία Upton. Warwickshire. 

Ο γνωστός Ισπανός ζωγράφος Φρ. Γκόγια σχεδιάζει την παρακάτω εικόνα. Νεαροί άνδρες και γυναίκες διασκεδάζουν στην εξοχή πετώντας χαρταετό...

Fr. Goya, Ο χαρταετός. 1777-78. Mουσείο Prado. Μαδρίτη.

Ο Βρετανός ζωγράφος Fr. Wheatley παρουσιάζει μία χαρούμενη στιγμή σε τοπίο της εξοχής. Μία τυπική οικογένεια της αγγλικής αριστοκρατίας της υπαίθρου "ποζάρει" στην εξοχή. Η μητέρα καθισμένη περιβάλλεται από τα μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά της. Ο πατέρας της οικογένειας στέκεται όρθιος με ελαφριά κλίση προς τη γυναίκα. Το ένα αγοράκι, στα αριστερά, πετά τον χαρταετό που τον διακρίνουμε ψηλά στον συννεφιασμένο ουρανό...

Fr. Wheatley, Μία οικογένεια σε τοπίο της εξοχής. 1775. Πινακοθήκη Tate. Λονδίνο.

http://www.bridgemanimages.com/en-GB/asset/132164/maes-godfried-1649-1700-attr-to/boys-flying-kites-oil-on-canvas?
http://www.nationaltrustcollections.org.uk/object/446734

2 σχόλια:

  1. " Χαρταετός"

    Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
    Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
    έμενα στο προσκέφαλό μου μπρούμυτα
    τιμωρημένη
    ώρες και ώρες.
    Ένιωθα το δωμάτιό μου ανέβαινε
    δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε
    φοβόμουνα και μου άρεσε.




    Ήταν εκείνο που έβλεπα πώς να το πω
    κάτι σαν την “ανάμνηση του μέλλοντος”
    όλο δέντρα που έφευγαν βουνά που άλλαζαν όψη
    χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
    σαν εφηβαία — φοβόμουνα και μου άρεσε
    ν’ αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
    να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .
    Άνθρωποι μ’ ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
    και μου χαμογελούσανε·
    κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: “δεσποινίς”
    φοβόμουνα και μου άρεσε.



    Ήταν οι “πάνω άνθρωποι” έτσι τους έλεγα
    δεν ήταν σαν τους “κάτω”·
    είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια”
    μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
    και μου ‘βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
    Ήταν θυμάμαι ” Ή Άννέτα με τα σάνταλα”
    ” Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης”
    το “Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει”
    (ναι θυμάμαι και άλλα)
    το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν
    αίφνης εκείνο το “Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί για σένα”.
    Μου το ‘χε φέρει ο Ιππότης-ποδηλάτης
    μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πως εδιάβαζα
    το ποδήλατό του με άκρα προσοχή
    το ‘χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
    ύστερα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον αέρα
    φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
    κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι που αγαπούνε
    τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
    φοβόμουνα και μου άρεσε
    το δωμάτιό μου ανέβαινε
    ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.


    Είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια
    το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
    ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
    ένας απειροελάχιστος σεισμός
    που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι και τα νήπια·
    δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
    και όμως η εναντίωση
    αείποτε μ’ έθρεψε και αυτό εναπόκειται
    σ’ εκείνους με το μυτερό καπέλο
    που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
    τις νύχτες να το κρίνουν. Κάποτε
    η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
    με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
    χειροκροτούσαν — απίστευτων χρόνων θραύσματα
    μετέωρα όλα.




    Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
    μπρούμυτα στο προσκέφαλό μου
    θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό που με πιτσίλιζαν·
    τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
    χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
    να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
    ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.

    Οδυσσέας Ελύτης
    Από τη συλλογή “Μαρία Νεφέλη”





    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία Νεφέλη! Ευχαριστώ που μου θύμισες αυτή τη συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη. Την είχα πρωτοδιαβάσει όταν ήμουν μαθήτρια Λυκείου…και είχα μαγευτεί.

      Διαγραφή