Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Άγγελοι στην ποίηση και τη ζωγραφική. Άγγελοι του Abbott Handerson Thayer

Άγγελοι

Αbbott Handerson Thayer, Φιγούρα με φτερά. 1889. Iνστιτούτο Τέχνης του Σικάγο.


Μίλτος Σαχτούρης,  Ουράνια απάντηση 
Όταν ταξίδεψα στον Ουρανό

ποτέ μου δεν συνάντησα τον αστροναύτη

συνάντησα όμως το Θεό

με τους χρωματιστούς αγγέλους 

Τον αστροναύτη πάντα τον πληρώνουν

ποτέ τους δεν πληρώνουν το Θεό

ούτε τους χρωματιστούς αγγέλους 

κι όταν κι εγώ στέλνω τον πανούργο εισπράκτορά μου

πάντα γυρίζει άπρακτος

Aπό την ποιητική συλλογή "Το σκεύος"

Abbott Handerson Thayer, Άγγελος. 1887. Smithonsian Πινακοθήκη Τέχνης


Ρ. Μ. Ρίλκε, Τραγούδια των αγγέλων
«Πολύν καιρό εκράτησα τον Άγγελό μου,

τόσο πολύ, που φτώχανε στα χέρια μου, έτσι

που γίναμε μικρός αυτός κ’ εγώ μεγάλος:

και, ξαφνικά, να που έγινα το Έλεος το Μέγα,

κ’ έγινε ικεσία τρεμουλιαστή αυτός μόνο.

Τότε, τον ουρανό του το έδωσα και πάλι, –

και μου άφησε το Κοντινό, απ’ όπου αφανίστη,

μάθαμε, εγώ τη ζωή, το ταλάντεμα εκείνος,

κι ο ένας σιγά – σιγά αναγνώρισε τον άλλο.



Abbott Handerson Thayer, Άγγελος. 1893. Πινακοθήκη της Τέχνης του Milwaukie.


Nικηφόρος Βρεττάκος, Η Ελληνική γλώσσα
Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως
θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα
ρυακάκι πού μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω ελληνικά, επειδή
δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε
μεταξύ τους μέ μουσική.

Abbott Handerson Thayer, Άγγελος που κάθεται σε βράχο. 1889. Πινακοθήκη Τέχνης στο Freer.

http://americanart.si.edu/collections/search/artist/?id=4766
http://www.the-athenaeum.org/art/list.php?m=a&s=tu&aid=477






5 σχόλια:

  1. Πρώτα ενθουσιασμό και μετά συγκίνηση μου προκάλεσαν και τα τρία (γνωστά κι αγαπημένα) ποιήματα, απολύτως ταιριαστά με τις μέρες και τους πίνακες.
    Από την απέραντη Αγγελολογία των σημειώσεών μου διαλέγω τη γλυκιά και τρυφερή Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.

    OI AΓΓΕΛΟΙ, Interlude

    Έντιμοι, έντιμοι οι άγγελοι
    γιατί κι όταν ακόμη
    σε στραβώνουν με το άσπρο
    ψιθυρίζουν "δεν υπάρχω".


    Αν τουλάχιστον πίστευα στο Θεό
    θα 'χαν τα χέρια σου
    άπειρες ερμηνείες
    όταν κινούνται
    και μ' ανεβάζουν στον ουρανό
    έναν ουρανό σαν του Ρίλκε
    με λυπημένους αγγέλους
    να φυσούν τη μοναξιά
    κάτω στη γη
    υπονοούμενα φτερά
    και ντροπαλή η μιλιά τους
    γιατί δεν υπάρχουν.



    Ο άγγελος είναι έναστρος από μέσα
    κι απέξω σκοτεινός για να βυθίζεται
    στο μαύρο και να μη φαίνεται.
    όταν φοβεροί αέρηδες
    θαλάσσιοι με τρίζουν
    το μαύρο πηχτό άυλο του αγγέλου
    γίνεται έρεβος
    μέσα μου. (…)



    Οι άγγελοι είναι οι πόρνες τ' ουρανού
    με τα φτερά χαϊδεύουν τις πιο αλλόκοτες
    ψυχολογίες
    ξέρουν τα μυστικά της εγωπάθειας
    όταν αποκαλούν το φύλλο δέντρο
    και το δέντρο δάσος.
    "Έτσι μας έκαν' ο Θεός", λένε, σκύβουν
    και χύνεται το φως σαν μαλλί χρυσό ή γέλιο
    στο στήθος κρατάνε το καπέλο
    την ώρα που λένε αντίο
    και μπαίνουν σ' άλλο κόσμο
    καλύτερο.


    Μια πιπεράτη μυρωδιά
    μένει μόνο
    στο πρεβάζι του παράθυρου
    και στη γλώσσα μια γεύση προδοσίας
    απ' το θείο.


    Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ωραίο και αντισυμβατικό ποίημα. Μου αρέσει η Αγγελάκη-Ρουκ, αν και δεν έχω διαβάσει συστηματικά τα ποιήματά της

      Διαγραφή
  2. Ευχαριστούμε για τις όμορφες εικόνες και τα λόγια!
    Καλή χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή