Άννα Αγγελοπούλου: Ποιήματα του ορθώνυμου Φερνάντο Πεσσόα

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Ποιήματα του ορθώνυμου Φερνάντο Πεσσόα

Ο αέρας φυσάει δυνατά
Να ησυχάσω δεν μπορώ
Νιώθω μέσα μου κάτι
Στο τέλος του να φτάνει

Ίσως αυτό που είναι στην ψυχή μου
Νομίζει τη ζωή αληθινή...
Ίσως αυτό που την ψυχή μου ηρεμεί
Που την κάνει να αισθάνεται...

Φυσάει αέρας δυνατός.
Φοβάμαι να σκεφτώ.
Αν αφήσω ελεύθερη τη σκέψη μου,
Το μυστήριο μου θα ανυψωθεί.

Αέρα που περνάς και λησμονείς,
Στάχτη που σηκώνεσαι και πέφτεις...
Σ᾽ευχαριστώ, Θεέ, που μέσα μου
Δεν ξέρω τι συμβαίνει!

5-11-1914

Μακριά, στο φεγγαρόφωτο,

Στο ποτάμι μια βάρκα

Γαλήνια περνά.

Αυτό τι φανερώνει;

Δεν ξέρω, μα εγώ απομακρύνομαι

Από τον εαυτό μου,

Και ονειρεύομαι

Κάτι που δεν μπορώ να δω.

Ποια αγωνία με καταβροχθίζει;

Ποιος έρωτας κανέναν μας δεν εξηγεί;

Η βάρκα περνά

Κι η νύχτα μένει.

Η μάσκα πίσω από τις μάσκες

Ποιήματα του ορθώνυμου Φερνάντο Πεσσόα

Βλ. Φερνάντο Πεσσόα -K. Π. Καβάφης, Τα εξαίσια όργανα του μυστικού θανάτου, εισαγωγή, μετάφραση, ανθολόγηση Γιάννης Σουλιώτης, εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2009, σ. 42-43
.