Ποιήματα του ορθώνυμου Φερνάντο Πεσσόα
Από τη συλλογή Η μάσκα πίσω από τις μάσκες
Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη
Που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει
Μη γνωρίζοντας αν τα επινοώ όλα εγώ
Ή αν όλα είναι ανίδεα.
Η λίμνη τίποτα δε λέει. Τ᾽αεράκι
Σαλεύει, μα δεν αγγίζει.
Δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής
Ούτε αν επιθυμώ να είμαι.
Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν
Πάνω στα κοιμισμένα νερά.
Γιατί να έχω φτιάξει από όνειρα
Τη μόνη ζωή που έχω;
4-8 -1930
Διαιρώ αυτό που ξέρω.
Προκύπτει αυτό που είμαι
Κι αυτό που ξέχασα.
Ανάμεσα στα δύο πηγαίνω.
Δεν είμαι αυτός που σκέφτομαι
Ούτε αυτός που είμαι τώρα.
Αν θα σκεφτώ, κομμάτια γίνομαι
Αν θα πιστέψω, για μένα δεν υπάρχει τέλος.
Γι᾽αυτό, είναι καλύτερα
Ν᾽ακούς μόνο το θρόισμα
Της απαλής, βέβαιης αύρας
Που μέσ᾽από τις φυλλωσιές περνάει.
10-9-1934.
Andrew Wyeth, Άνεμος από τη θάλασσα. 1947. National Gallery Washington.
Φερνάντο Πεσσόα. Κ. Π. Καβάφης, Τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, επιμ. Γιάννης Σουλιώτης, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2009, σ. 50, 56.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου