Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Κ. Χατζόπουλος, Χριστούγεννα του χωριού

Σήμερα είναι Χριστούγεννα. Πολλές ευχές, λοιπόν, μ᾽ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου. Πέφτει χιόνι στο χωριό, ο χρόνος έχει σταματήσει, απόλυτη ησυχία και γαλήνη...μέσα στην ησυχία του λευκού χιονιού ακούγεται ο γλυκός ήχος του σήμαντρου της εκκλησίας και το χωρίο γλυκοξυπνά για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα...

Την εικόνα μίας "ουτοπικής χώρας" παρουσιάζει το ποίημα...Ας ταξιδέψουμε σ᾽αυτήν με τους στίχους του ποιητή.

Παλιά χριστουγεννιάτικη κάρτα της Βικτωριανής εποχής.

Κωνσταντίνου Χατζόπουλου, Χριστούγεννα τοῦ χωριοῦ

Μὲς τὴν ἀχνόφεγγη βραδιὰ

πέφτει ψιλὸ-ψιλὸ τὸ χιόνι,

γύρω στὴν ἔρμη λαγκαδιὰ

στρώνοντας κάτασπρο σεντόνι.

Οὔτε πουλιοῦ γροικᾶς λαλιά,

οὔτ᾿ ἕνα βέλασμα προβάτου,

λὲς κι ἁπλωμένη σιγαλιὰ

εἶναι κεῖ ὁλόγυρα θανάτου.

Μὰ ξάφνου πέρα ἀπ᾿ τὸ βουνὸ

γλυκὸς σημάντρου ἦχος γροικιέται,

ὡσὰν βαθιὰ ἀπ᾿ τὸν οὐρανὸ

μέσα στὴ νύχτα νὰ σκορπιέται.

Κι ἀντιλαλεῖ τερπνὰ-τερπνὰ

γύρω στὴν ἄφωνη τὴν πλάση,

καὶ τὸ χωριὸ γλυκοξυπνᾶ

τὴν ἅγια μέρα νὰ γιορτάσει.

To ποίημα μου θύμισε τους πίνακες με τα χιονισμένα χωριά της Βρεττάνης που ζωγράφισε ο Π. Γκωγκέν το 1894, προτού αναχωρήσει οριστικά από τη Γαλλία για τη Γαλλική Πολυνησία όπου και θα ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του (ως το 1903).