Άννα Αγγελοπούλου: Μαζεύοντας πορτοκάλια. Ένα ποίημα της Μυρτιώτισσας και πίνακες της Berthe Morisot και του J. W. Waterhouse

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Μαζεύοντας πορτοκάλια. Ένα ποίημα της Μυρτιώτισσας και πίνακες της Berthe Morisot και του J. W. Waterhouse

Μυρτιώτισσα, Κάποτε

Κάποτε, μια παράξενη χαρά με κυριεύει,

έτσι, δίχως αιτία καμιά,

κι είναι σαν κύμα, που άξαφνα γεννιέται και θηρεύει,

σαν κύμα αιμάτου στην καρδιά.

Και τότε, πώς αλλάζουνε τα πάντα ολόγυρά μου!

Πώς όλα μου είναι αγαπητά!

πρόσωπα ξένα σμίγουνε με τα χιλιάκριβά μου,

κι όμοια τα βλέπω στοργικά.

Τριγυρισμένη από ξανθά παιδιάτικα κεφάλια,

νιώθω να γίνομαι κι εγώ,

-στο περιβόλι ας κόβουμε μαζί τα πορτοκάλια-

παιδούλα δώδεκα χρόνω!

Sir John William Waterhouse, Μαζεύοντας πορτοκάλια. 1890. Ιδιωτική Συλλογή.

Το γέλιο μου σαν κρούσταλλο τ' ακούω ν' αντηχάει˙

πού πάω δεν ξέρω, τι ζητώ,

γιατ' είναι ίδια μου ψυχή που με γλυκομεθάει

με το δικό της το πιοτό.

Κι απ' το μεθύσι, αλίμονο! ξεχνώ πως σα βραδιάσει,

τούτη η ακράτητη χαρά

θα διαλυθεί σαν τον καπνό, που τώρα έχει σκεπάσει

μ' αχνό ένα βέλο τα νερά…

Από την ποιητική συλλογή Τα δώρα της αγάπης

Πηγαίος λυρισμός, προσωπικός-εξομολογητικός τόνος, ίχνη από μνήμες στιγμών του παρελθόντος, εικόνες από τη φύση που μεταφέρουν αίσθηση θλίψης, είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά της ποίησης της Μυρτιώτισσας. H λυρική εικόνα της παιδούλας που μαζεύει πορτοκάλια στο περιβόλι μου θύμισε τον παραπάνω πίνακα του Βρετανού ζωγράφου της Βικτωριανής εποχής Sir John William Waterhouse και τους παρακάτω πίνακες της Γαλλίδας Berthe Morisot.