Κώστας Ουράνης. Ποιήματα

Δύο ποιήματα του Κώστα Ουράνη

Η ποίηση και γενικά οι τέχνες είναι "καταφύγιο", ανακούφιση ψυχής. Για αυτό, δύο ποιήματα του αγαπημένου Κώστα Ουράνη-ξέρω ότι τον αγαπάτε-, για να μας "ταξιδέψουν"  μακριά...

Κώστας Ουράνης (1890-1953). Τα ποιήματα του Ουράνη, με εμφανείς επιρροές από την ποίηση του Μπωντλέρ και το κίνημα του συμβολισμού, διακρίνονται για τους χαμηλούς τόνους, τη συγκρατημένη θλίψη, τη νοσταλγική διάθεση και την αίσθηση φυγής... 

  

James Tissot, Η κόρη του καπετάνιου. 1873. Ιδιωτική Συλλογή.

Κώστας Ουράνης, Πάψετε πια...

Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου,

τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε,

κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια:

το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!

Τι; Πάλι να γυρίσουμε στη βαρετήν Ιθάκη

στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές χαρές μας

και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν αράχνης 

ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη ζωή μας;

Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο τι θά' ναι

και να μη νιώθουμε καμιά λαχτάρα να ανατείλει,

πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς που μαραζώνουν

και πέφτουν σάπιοι καταγής να μοιάζουν τα όνειρά μας;

H τόλμη αφού μας έλειψε (και θα μας λείπει πάντα!)

να βγούμε, μόνοι, απ' τη στενή και τη στρωτή μας κοίτη,

κι ελεύτεροι, σαν άνθρωποι στη χαραυγή του κόσμου,

τους αγνώστους να πάρουμε και τους μεγάλους δρόμους,

μ' ανάλαφρη περπατησιά σαν του πουλιού στο χώμα

και την ψυχή μας ριγηλή σα φυλλωσιά στην αύρα,

τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία τώρα

το παίγνιο να γίνουμε των άγριων κυμάτων

κι όπου το φέρει! Ως πλόκαμοι μπορούν να μας τραβήξουν

τα κύματα στης θάλασσας τα σκοτεινά τα βάθη,

μια και μπορούν, στη φόρα τους, να μας σηκώσουν τόσο

ψηλά-που με το μέτωπο ν' αγγίξουμε τ' αστέρια!...

Winslow Homer, Σκιες από σύννεφα. 1890. Μουσείο Tέχνης Spencer. Πανεπιστήμιο του Cancas. Lawrence.

Κώστας Ουράνη, Πότε θ' ανοίξουμε πανιά

Πότε θ' ανοίξουμε πανιά για τα Νησιά του Νότου,
πότε το ρου θ' ανέβουμε του ποταμού Αμαζόνα;
-Καιρός μας πια να πάψουμε να βλέπουμε μπροστά μας
των ίδιων πάντα λιμανιών τη νυσταγμένη εικόνα!

Ας σβήσει η νέα μας ορμή (σα βήματα στον άμμο
από το κύμα) την παλιάν, ασάλευτη ψυχή μας!
Σημαία υψώστε την ψυχή στο πιο αψηλό κατάρτι:
δεν είναι αλήθεια ότι ήρθαμε αργά στην εποχή μας!

Μπορούμε ακόμα μια ζωή να ζήσουμε καινούργια,
αντίς να μαραζώνουμε σαν τον κομμένο δυόσμο:
φτάνει να κάνουμε πανιά σαν τους Θαλασσοπόρους
που, μια πατρίδα αφήνοντας-έβρισκαν έναν κόσμο!

James Tissot (1836-1902), Σχέδιο για τον πίνακα "Η κόρη του καπετάνιου". Ιδιωτική Συλλογή.

Βλ. Κώστας Ουράνης, Ποιήματα (Εκλογή), επιμέλεια Σιδέρη Αλόη, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2008.

Διαβάστε και άλλα ποιήματα του Κ. Ουράνη 

στο http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/kwstas_oyranhs_poems.htm

http://www.christies.com/lotfinder/lot/james-jacques-joseph-tissot-the-captains-daughter-1400115-details.aspx?intObjectID=1400115

http://collection.spencerart.ku.edu/eMuseumPlus?service=ExternalInterface&module=collection&objectId=4324&viewType=detailView

http://www.wikiart.org/en/james-tissot/the-captain-s-daughter

Το "Πότε θ' ανοίξουμε πανιά" έχει μελωποιηθεί, βλ.