Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Ανοιξιάτικη Βροχή: Διάλειμμα Χαράς, ένα ποίημα του Γιώργου Σεφέρη

Ο έρωτας μία ανοιξιάτικη ημέρα. 
Γιώργος Σεφέρης, Διάλειμμα Χαράς

Cl. Monet, Άνοιξη. Fitzwilliam Μουσείο. Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

 Διάλειμμα Χαρᾶς

 Πεντέλη, ἄνοιξη

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι ἐκεῖνο τὸ πρωὶ

θεέ μου πόσο χαρούμενοι.

Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες τὰ φύλλα τὰ λουλούδια

ἔπειτα ὁ ἥλιος

ἕνας μεγάλος ἥλιος ὅλο ἀγκάθια μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.

Μιὰ νύμφη μάζευε τὶς ἔνοιές μας καὶ τὶς κρεμνοῦσε στὰ δέντρα

ἕνα δάσος ἀπὸ δέντρα τοῦ Ἰούδα.

Ἐρωτιδεῖς καὶ σάτυροι παῖζαν καὶ τραγουδοῦσαν

κι ἔβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στὶς μαῦρες δάφνες

σάρκες μικρῶν παιδιῶν.

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλο τὸ πρωΐ

Pierre Auguste Renoir, Ερωτευμένο ζευγάρι στη βάρκα. 1881. Μουσείο Καλών Τεχνών. Βοστόνη.

ἡ ἄβυσσο κλειστὸ πηγάδι

ὅπου χτυποῦσε τὸ τρυφερὸ πόδι ἑνὸς ἀνήλικου φαύνου

θυμᾶσαι τὸ γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!

Ἔπειτα σύννεφα βροχὴ καὶ τὸ νοτισμένο χῶμα

Pierre Auguste Got, Άνοιξη. 1873. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Ν. Υόρκη.

ἔπαψες νὰ γελᾶς σὰν ἔγειρες μέσα στὴν καλύβα

κι ἄνοιξες τὰ μεγάλα σου τὰ μάτια κοιτάζοντας

τὸν ἀρχάγγελο νὰ γυμνάζεται μὲ μία πύρινη ρομφαία-

«Ἀνεξήγητο» εἶπες «ἀνεξήγητο

δὲν καταλαβαίνω τοὺς ἀνθρώπους

ὅσο καὶ νὰ παίζουν μὲ τὰ χρώματα

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , , , , ,

3 σχόλια:

  1. Rosa Mund23 Μαΐου 2016 στις 12:22 μ.μ.

    Ο μελαγχολικός ποιητής σε δυο ποιήματα με τη γλώσσα της χαράς.

    *

    με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη


    χαράματα και δάκρυα φορτωμένος ουρανός

    χτύπησε η χαρά
    με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη

    με συγχωρείτε, είπε μ' ένα δειλό χαμόγελο
    οι πόρτες είναι κλειδαμπαρωμένες
    έχετε χίλιους λόγους να πενθείτε
    κι εγώ ποτέ δεν έμαθα αριθμητική
    δεν έμαθα αν πρέπει καν να υπάρχω

    όμως εσείς
    το φόρεμά μου αν αφήσετε για λίγο
    στο πάτωμά σας να θροΐσει
    και ψιθυρίσετε
    σαν προσευχή το κοριτσίστικο όνομά μου
    ίσως και να με θυμηθείτε

    χτύπησε η χαρά
    με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη
    χαράματα ξανά

    ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ, Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)


    ***


    Το χαρούμενο ποίημα


    έπεσε σαν νιφάδα από τον ουρανό

    και στροβιλίστηκε στα μάτια των παιδιών

    μα τι γυρεύει ένα ποίημα χαρούμενο
    σ' αυτόν τον λυπημένο κόσμο;
    και τι γυρεύει ένας κόσμος λυπημένος
    σ' αυτό το χαρούμενο ποίημα;

    τίποτα δεν γυρεύουν
    δεν έμαθαν ποτέ γραφή και ανάγνωση

    Τόλης Νικηφόρου, Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Unknown23 Απριλίου 2018 στις 7:12 μ.μ.

    υπεροχη ποιηση,,

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)