Άννα Αγγελοπούλου: Παλιές φωτογραφίες με μαθητές και σχολείο

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Παλιές φωτογραφίες με μαθητές και σχολείο

Παλιές σχολικές φωτογραφίες του Robert Doisneau

Ας δούμε μερικές φωτογραφίες του Γάλλου φωτογράφου Robert Doisneau (1912-1994) που "ακινητοποιούν" στο χαρτί εφήμερες στιγμές από την καθημερινότητα της σχολικής ζωής στη Γαλλία πριν πενήντα-εξήντα χρόνια. Εικόνες ασπρόμαυρες από την εποχή της "αθωότητας" κάποιων που τώρα είναι πια έχουν αναπόφευκτα περάσει στην τελευταία περίοδο της ζωής τους (ελπίζω και εύχομαι τα παιδιά που αποθανάτισε ο φακός του Doisneau να είναι όλoι υγιείς ενήλικοι σήμερα).

O Robert Doisneau θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς και δημοφιλείς Γάλλους φωτογράφους του 20ού αιώνα. Υπήρξε λάτρης της ποίησης που κρύβουν οι στιγμές της καθημερινότητας. Αναζητούσε να αποτυπώσει με το φωτογραφικό του φακό καθημερινές σκηνές από τους δρόμους, τις πλατείες, τα καταστήματα και τα καφέ της γαλλικής πρωτεύουσας, εικόνες από τους "ανώνυμους" περαστικούς στο Παρίσι.

Σπούδασε λιθογραφία, αλλά πολύ γρήγορα στράφηκε στην τέχνη της φωτογραφίας. Αρχικά εργάστηκε ως φωτογράφος της διαφήμισης και της βιομηχανίας (ήταν φωτογράφος της βιομηχανίας Renault). Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο εργάστηκε στο περιοδικό μόδας Vogue, αλλά κυρίως ασχολήθηκε με το φωτορεπορτάζ στους δρόμους του Παρισιού. Χάρισε στην ιστορία της τέχνης της φωτογραφίας περίπου 400.000 αρνητικά φιλμ με εξαιρετικές φωτογραφίες, κάποιες από τις οποίες αγαπήθηκαν πολύ από το κοινό και είναι μέχρι σήμερα αναγνωρίσιμες.

Με το φωτογραφικό του φακό αφηγείται ιστορίες που διακρίνονται για ποιητικότητα, ανθρωπισμό, στοχαστική διάθεση και ανεπαίσθητη μελαγχολία. Χωρίς να εξιδανικεύει την πραγματικότητα, περιβάλλει τις σκηνές της καθημερινότητας με ονειρική ατμόσφαιρα, ενώ ταυτόχρονα βλέπει τα πράγματα και τους ανθρώπους με συμπάθεια και χιούμορ.