Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Ποιήματα για την Άνοιξη και την αγάπη. Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή Συμφωνία

Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή Συμφωνία


Ν. Γύζης, Εαρινή Συμφωνία. 1886. Εθνική Πινακοθήκη. Αθήνα.

   Μπήκε ο Μάρτιος σήμερα! Σκέφτομαι ότι η άνοιξη είναι πια καθ' οδόν. Τα δέντρα έχουν αρχίσει να ανθίζουν. Ο χειμώνας τελειώνει…
    Θυμήθηκα ένα από τα αγαπημένα μου ποιητικά έργα του Γιάννη Ρίτσου, την Εαρινή Συμφωνία, τίτλος που θυμίζει μουσικό έργο. Ιδού, λοιπόν, δύο αποσπάσματα, το Ι και το V, από τη λυρική ποιητική σύλληψη του Ρίτσου. Ένα ποίημα για την άνοιξη και τον έρωτα, για την αναμονή της άνοιξης και του έρωτα...

Αlfred Stevens, Άνοιξη. 1878. Sterling και Clark Ινστιτούτο Τέχνης.

Ι

Θ' αφήσω
τη λευκή χιονισμένη κορυφή
που ζέσταινε μ' ένα γυμνό χαμόγελο
την απέραντη μόνωσή μου.

Θα τινάξω απ' τους ώμους μου
τη χρυσή τέφρα των άστρων
καθώς τα σπουργίτια
τινάζουν το χιόνι
απ΄τα φτερά τους.

΄Ετσι σεμνός ανθρώπινος ακέριος
έτσι πασίχαρος κι αθώος
θα περάσω
κάτω απ' τις ανθισμένες ακακίες
των χαδιών σου
και θα ραμφίσω
το πάμφωτο τζάμι του έαρος.

 V. Van Gogh, Ανθισμένα κλαδιά ακακίας. 1890. Ιδιωτική Συλλογή.

Θά' μαι το γλυκό παιδί
που χαμογελά στα πράγματα
και στον εαυτό του
χωρίς δισταγμό και προφύλαξη.
Σα να μη γνώρισα
τα χλωμά μέτωπα
των χειμωνιάτικων δειλινών
τις λάμπες των αδειων σπιτιών
και τους μοναχικούς διαβάτες
κάτω απ' τη σελήνη
του Αυγούστου.

Ένα παιδί.

James Tissot, Άνοιξη ή παραλία. 1878. Cleveland Μουσείο Τέχνης.

V
H κωδωνοκρουσία του φωτός
μας υποδέχεται
στο ξανθό ακροθαλάσσι.
Η αυγή περνάει στην αμμουδιά
βρέχοντας μόλις τα γυμνά της πέλματα
στο χρυσό κύμα.

Alfred Stevens, Κοπέλλα στην παραλία. 1886. Sterling και Clark Ινστιτούτο Τέχνης.

Μια νέα κοπέλα
άνοιξε το παράθυρο
και χαμογέλασε στη θάλασσα.
Έκλεισε τα μάτια της στο φως
για ν' ατενίσει βαθιά της
την υπόκωφη λάμψη
του χαμογέλιου της.

Alfred Stevens, Κοπέλα που κοιτάζει στη θάλασσα. Ιδιωτική Συλλογή.

Alfred Stevens, Στο φως του φεγγαριού. 1880. Sterling και Clark Ινστιτούτο Τέχνης.

2 σχόλια:


  1. Η σημερινή λιακάδα με γέμισε χαρά και, επιτέλους, με σήκωσε από τον καναπέ της επίμονης γρίππης.
    Ωραίο να ψάχνεις ποιήματα για την άνοιξη και να μην ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις.


    Ωραίο να ζεις

    Ωραίο να ζεις μέσα στην Άνοιξη
    Στο φως και των χρωμάτων τη σπατάλη
    Στων αρωμάτων τη χλιδή
    Στη λάμψη και τη φαντασμαγορία

    Ωραίο να ζεις σαν τα λουλούδια που αναβλύζουν
    Σαν τα πουλιά που ιχνηλατούν
    Σαν τα σκουλήκια που ζητούν τον προορισμό τους

    Ωραίο να ζεις ξαλαφρωμένος τ’ ουρανού το βάρος
    Ωραίο να ζεις απολησμονημένος
    Ωραίο να ζεις τρυγώντας γήινες ώρες
    Ωραίο να ζεις αντίπερα των άστρων

    Ωραίο να ζεις πλησιάζοντας τις βρύσες
    Ωραίο να ζεις ακούγοντας τις φλέβες

    Ωραίο να ζεις με το ένα μόνο πρόσωπό σου
    Ξεχνώντας το άλλο στο δικό του κόσμο

    Ωραίο να ξέρεις – κι όμως να σωπαίνεις

    Ν’ απλώνεις ρίζες – κι όμως να βυθίζεσαι

    (Ορέστης Αλεξάκης, Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών, 1974)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ωραία η επιλογή σου, για ακόμη μια φορά.
      Χαίρομαι που σηκώθηκες από τη γρίππη μια μέρα με λιακάδα. Εδώ που βρίσκομαι είχε συννεφιά και δεν θύμιζε ανοιξιάτικη ημέρα.
      Εύχομαι περαστικά και καλό μας μήνα…και να έρθει η Άνοιξη!

      Διαγραφή