Πιέρ Ογκύστ Ρενουάρ, μαζεύοντας λουλούδια
Σήμερα ήταν μία ανοιξιάτικη ημέρα, εδώ που βρίσκομαι. Για αυτό, θέλω να δω όμορφες εικόνες στην εξοχή με λουλούδια. Επιλέγω, λοιπόν, τον ιμπρεσιονιστή Ρενουάρ. Μια γυναίκα στην εξοχή μαζεύει αγριολούλουδα. Έχει αφήσει στο έδαφος την ομπρέλα της.
P. Aug. Renoir, Μαζεύοντας λουλούδια. 1872. Sterling και Clark Ινστιτούτο Τέχνης.
Ένα ζευγάρι στην εξοχή μαζεύει λουλούδια.
P. Aug. Renoir, Μαζεύοντας λουλούδια. 1875. Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης. Ουάσινγκτον.
Ένα ακόμα ζευγάρι σε κήπο με τριαντάφυλλα συνομιλεί. Είναι Άνοιξη!
P. Aug. Renoir, Συνομιλία σε κήπο με τριαντάφυλλα. 1876. Ιδιωτική Συλλογή.
Νομίζω πως ταιριάζουν με το ύφος της ζωγραφικής δυο λυρικά ποιήματα:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ένα λουλούδι»
«Ένα λουλούδι εγύρεψα,
μονάχα ένα λουλούδι μ᾽ολόγλυκη ευωδιά.
Κι εγώ το αντάξιό του για σας θε νά ᾽λεγα τραγούδι
να σας ευφράνω την καρδιά.
Κανένας δε μου τό᾽φερε καθώς το λαχταρούσα,
και με περίζωσε ο καημός.
Μα ίσως και νά᾽τανε πολύ αυτό που σας ζητούσα,
νά᾽ταν ανθέων ανθός.
Και τώρα τρέμω μη βρεθεί το εξωτικό λουλούδι
με τη γλυκιά ευωδιά,
γιατί αν βαλθώ να σας το πω το αντάξιό του τραγούδι,
θα σας ραγίσω την καρδιά!»
Μυρτιώτισσα
Λουλούδια κατά γης
Ἦταν στὶς δόξες τῶν περιβολιῶν
κι ἡ ὥρα τῶν ταξιδιάρικων πουλιῶν,
κι οἱ ἄξαφνες οἱ ἀνάσες, οἱ μισές,
ποὺ εὐκολοκατελοῦν τὶς φυλλωσιές.
Στὸ ἄφραχτο χαμοκάλυβο μπροστά,
λουλούδια ἐσυγκομίζαν σωριατά,
λουλούδια σωρευτά, λογῆς-λογῆς,
χυμένα ἀπὸ πανέρια κατὰ γῆς.
Μὲ τὰ μάτια τὰ φίλησα, πολύ...
Ψυχὴ σιμά μου. Μόνο στὴν αὐλὴ
περιδιάβαζε ἀργὴ περπατησιὰ
καὶ τὴν τύλιγε ἡ ἄκρα μοναξιά.
Κι ἔτσι ἤθελα ἡ θωριά τους μοναχὴ
ν᾿ ἀφήσω νὰ μοῦ πιεῖ ἀπ᾿ τὴν ψυχή...
Μὰ οἱ μνῆμες ἀναζήσανε σ᾿ αὐτὰ
τὰ λουλούδια τὰ χρωματιστά...
Ἔγνοιες, ἀδημονίες, μεταγνωμοί,
μελίσσι ὅλα προστρέξαν στὴ στιγμή,
σὰ νἆταν μαγεμένα ἀπ᾿ τὸν Καιρό,
καθόταν στὰ λουλούδια, ἕνα σωρό.
Τοῦ περβολιοῦ τὸ κέντημα σπαρτὸ
πίκρα καὶ συννεφιὰ ἔγινε μεστό,
κι ἔγιναν τὰ κοτσάνια του σκληρὲς
μύτες, καρφιά, πληγὲς αἱματηρές.
Ἀναποδογυρίστηκε ἡ χαρὰ
βγῆκε ἡ θλίψη, ἀκόμα μιὰ φορά.
Κι ἐστάθηκαν, μακρότατη γραμμή,
θλιμμένα ρόδα διάφανοι καημοί.
Μὰ ἂς εἶναι, ὅταν, στὸν κάμπο τὸ βαθύ,
βουρκώσει ἀστραποβρόχι καὶ χυθεῖ,
κι ὅταν οἱ ἀνέμοι κλάψουνε γοερά,
ποιὸς θὰ μοῦ κλέψει τότε ἀπ᾿ τὴ χαρά;
Τέλλος Άγρας
Ανοιξιάτικη αύρα λυρισμού από Μυρτιώτισσα και Τέλλο Άγρα! Υπέροχες, όπως κάθε φορά, οι ποιητικές παρεμβάσεις σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή