Άννα Αγγελοπούλου: Κ. Καβάφης, Πλησίον παραθύρου ανοικτού

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Κ. Καβάφης, Πλησίον παραθύρου ανοικτού

Το φθινόπωρο στην ποίηση: Κ. Καβάφη, Πλησίον παραθύρου ανοικτού

Συνεχίζω με "φθινοπωρινά" ποιήματα και "φθινοπωρινά" αισθήματα, καθώς το φθινόπωρο βαδίζει προς το τέλος του. Ένα από τα "αποκηρυγμένα" ποιήματα του Καβάφη θυμήθηκα σήμερα το πρωί.

Εν φθινοπωρινής νυκτός ευδία,
        πλησίον παραθύρου ανοικτού,
        εφ’ ώρας ολοκλήρους, εν τελεία,
        ηδονική κάθημαι ησυχία.
        Των φύλλων πίπτ’ η ελαφρά βροχή.

        Ο στεναγμός του κόσμου του φθαρτού
        εν τη φθαρτή μου φύσει αντηχεί,
αλλ’ είναι στεναγμός γλυκύς, υψούται ως ευχή.
        Aνοίγει το παράθυρόν μου κόσμον
        άγνωστον. Aναμνήσεων ευόσμων,
        αρρήτων μοι προσφέρεται πηγή.
        Επί του παραθύρου μου πτερά
κτυπώσι — φθινοπωρινά πνεύματα δροσερά
        εισέρχονται και με περικυκλούσι
        κ’ εν τη αγνή των γλώσση μοι λαλούσι.

        Ελπίδας αορίστους και ευρείας
        αισθάνομαι· κ’ εν τη σεπτή σιγή
της πλάσεως, τα ώτα μου ακούουν μελωδίας,
        ακούουν κρυσταλλίνην, μυστικήν
        εκ του χορού των άστρων μουσικήν.

Aπό τα Αποκηρυγμένα