Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Εικόνες για τον δάσκαλο και τη δασκάλα. Πίνακες ζωγραφικής του Ρώσου ζωγράφου Nikolaj P. Bogdanov Belsky

  Για τον δάσκαλο και τη δασκάλα

   Η "Παγκόσμια Ημέρα του εκπαιδευτικού" (5 Οκτωβρίου) εκπνέει, βαδίζει στο τέλος της. Σε λίγο θα είναι αύριο και η  νέα ημέρα, όπως κάθε μέρα, θα είναι αφιερωμένη σε κάτι ή σε κάποιον. Ας κάνω, λοιπόν, και εγώ μία επετειακή ανάρτηση για τις/τους εκπαιδευτικούς, τις/τους συναδέλφους. Επιλέγω πίνακες ζωγραφικής ενός Ρώσου ζωγράφου, του Nikolaj Petrovich Bogdanov Belsky (1868-1945). Έχει ζωγραφίσει πολλές εικόνες από την καθημερινή ζωή στα χωριά της ρωσικής υπαίθρου. Ένα από τα αγαπημένα του θέματα είναι να απεικονίζει σκηνές από φτωχικά αγροτικά σχολεία με ξυπόλητα παιδιά που μοχθούν να μάθουν γράμματα, με αγόρια και κορίτσια ντυμένα με τις παραδοσιακές ρωσικές ενδυμασίες των χωρικών να προσπαθούν να διαβάσουν τις σελίδες παλαιών φθαρμένων βιβλίων, μικρά και μεγαλύτερα παιδιά που περιμένουν από τον δάσκαλο και τη δασκάλα του χωριού να τους ανοίξει δρόμους για το νέο, το άγνωστο, το μακρινό, το καλύτερο...να τους προσφέρει προοπτική...

Nikolaj Petrovich Bogdanov Belsky (1868-1945), Το σχολείο του χωριού.
Συγκεντρωμένα ασφυκτικά γύρω από τον δάσκαλο που κάτι τους διαβάζει. Άραγε, τι;

Φτωχοί μαθητές και φτωχοί δάσκαλοι μοιράζονται τα όνειρά τους για μία καλύτερη ζωή, έναν καλύτερο κόσμο...

Nikolaj Petrovich Bogdanov Belsky (1868-1945),  O άρρωστος δάσκαλος. 1897. Ξυπόλητοι μαθητές επισκέπτονται τον άρρωστο δάσκαλο στο μικρό, λιτό δωμάτιό του.


Nikolaj Petrovich Bogdanov Belsky (1868-1945), Επίσκεψη στην άρρωστη δασκάλα. 1920. Η εικόνα είναι φωτεινή, ελπιδοφόρα. Το παράθυρο διάπλατα ανοιγμένο προσφέρει θέα στην εξοχή. Η άρρωστη δασκάλα σχεδόν χαμογελαστή δέχεται τη συντροφιά του μικρού μαθητή. Στο βάθος βιβλία...

Οι τρεις παρακάτω πίνακες παρουσιάζουν σε παραλλαγή το ίδιο θέμα. Η δασκάλα γιορτάζει και δέχεται την επίσκεψη των μαθητών τους. Στον κήπο χαρούμενοι όλοι γύρω από το τραπέζι δοκιμάζουν γλυκά, φρούτα και πίνουν τσάι από ένα μεγάλο σαμοβάρι...

Nikolaj Petrovich Bogdanov Belsky, H γιορτή της δασκάλας. 1920.

Nikolaj Petrovich Bogdanov Belsky, H γιορτή της δασκάλας. 1920.

Nikolaj Petrovich Bogdanov Belsky (1868-1945), Οι επισκέπτες της δασκάλας.


http://bibliotekar.ru/kBogdanov/14.htm
https://www.wikiart.org/en/nikolay-bogdanov-belsky
http://en.gallerix.ru/album/Bogdanov-Belsky
  http://www.russkije.lv/en/lib/read/nikolay-bogdanov-belsky.html

2 σχόλια:

  1. ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

    Γηράσκομεν διδάσκοντες αεί
    μέσα σε κρύες αίθουσες
    μ’ αυθάδικην ηχώ
    τυμπάνου αλαλάζοντος

    Εμείς γηράσκομεν αεί
    διδάσκοντες αυτούς
    που είναι πάντα νέοι
    -ένα ποτάμι που διαρκώς
    αλλάζει τα νερά του-

    Κι από τ’ αυτιά μας
    όλο ξεμακραίνει η βουή
    καθώς εμείς διδάσκοντες
    γηράσκομεν αεί
    καρτερικά προσμένοντας
    να μας σαρώσει
    η τριακονταπενταετής
    ευδόκιμος υπηρεσία

    Τασούλα Καραγεωργίου


    ΥΓ. Για τότε που ίσχυε η 35ετία και όχι η εφ' όρου ζωής εργασία.
    Οι πίνακες εξαιρετικοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ πολύ πολύ επίκαιρο! Δεν το ήξερα. Χαίρομαι πολύ που το γνώρισα...

      Διαγραφή