Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Το φεγγάρι στην ποίηση και τη ζωγραφική. Κατερίνα Γώγου και Κώστας Καρυωτάκης

Κατερίνα Γώγου, {Πώς με κοιτάζει απόψε...}

Johann Peter Hasenclever (1810–1853), Συναισθηματική γυναίκα. 1846. Πινακοθήκη του Ντύσελντοφ.

Κατερίνα Γώγου, {Πώς με κοιτάζει έτσι...}

 Πώς με κοιτάζει έτσι αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί 
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι... 
Πώς θροΐζει μέσα μου αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό 
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι... 
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο 
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά 
δείχνει παντού και πουθενά 
τι θέλει το φεγγάρι... 
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα 
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου μού διογκώνει το Εγώ μου... 
Ποιανής σελήνης έκλειψη ποιου φεγγαριού η χάση 
μαζί σηκώνει μέσα μου άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου... 
πώς με κοιτ... 
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...


Από την ποιητική συλλογή "Απόντες"  (1986)
Fyodor Petrovich Tolstoy, Φως του φεγγαριού μέσα από το παράθυρο. 1826. Πινακοθήκη Τρετιάκοφ. Μόσχα

Κώστα Καρυωτάκη, Το Φεγγαράκι απόψε...


Τὸ φεγγαράκι ἀπόψε στὸ γιαλὸ

θὰ πέσει, ἕνα βαρὺ μαργαριτάρι.

Κι ἀπάνω μου θὰ παίζει τὸ τρελὸ

τρελὸ φεγγάρι.
Ὅλο θὰ σπάει τὸ κῦμα ρουμπινὶ

στὰ πόδια μου σκορπίζοντας ἀστέρια.

Οἱ παλάμες μου θά ῾χουνε γενεῖ

δυὸ περιστέρια·
Θ᾿ ἀνέβουν -- ἀσημένια δυὸ πουλιὰ --

μὲ φεγγάρι -- δυὸ κοῦπες -- θὰ γεμίσουν,

μὲ φεγγάρι τοὺς ὤμους, τὰ μαλλιὰ

θὰ μοῦ ραντίζουν.
Τὸ πέλαγο χρυσάφι ἀναλυτό.

Θὰ βάλω τ᾿ ὄνειρό μου σὲ καΐκι

ν᾿ ἀρμενίσει. Διαμάντι θὰ πατῶ

λαμπρὸ χαλίκι.

Τὸ γύρω φῶς ὡς θᾶν τὴ διαπερνᾷ,

ἡ καρδιά μου βαρὺ μαργαριτάρι.

Καὶ θὰ γελῶ. Καὶ θὲ νὰ κλαίω... Καὶ νά,

νὰ τὸ φεγγάρι!

Από την ποιητική συλλογή "Νηπενθή" (1921)

Georges Innes, Σεληνόφως, 1885. Μουσείο Τέχνης Weisman. Πανεπιστήμιο Minesota.

http://emp-web-32.zetcom.ch/eMuseumPlus?service=direct/1/ResultListView/result.t1.collection_list.$TspTitleImageLink.link&sp=10&sp=Scollection&sp=SfieldValue&sp=0&sp=0&sp=3&sp=SdetailList&sp=0&sp=Sdetail&sp=0&sp=F&sp=T&sp=0
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , , ,

2 σχόλια:

  1. Rosa Mund21 Νοεμβρίου 2016 στις 11:13 π.μ.

    Νυχτερινό 1

    Μονάχη η φλόγα του κεριού μου,
    κι απέναντί μου στο τραπέζι
    θαρρείς το τέλος της προσμένει·
    λίγες στιγμές έχει να ζήσει
    και μες στη νύχτα τρεμοπαίζει,
    σα μια ψυχούλα φοβισμένη...

    Απόξω έν’ άγρυπνο φεγγάρι
    με κόπο χάνεται στα χάη
    μιας ατελεύτητης ερήμου...
    Σα να μη θέλει να πεθάνει,
    μ᾿ αναλαμπὲς ψυχομαχάει
    το ετοιμοθάνατο κερί μου...

    Και το βαρύθυμο φεγγάρι,
    που χρόνια τώρα έχει σωπάσει,
    και το κερί μου που πεθαίνει
    και, μέσα, η θλιβερὴ ψυχή μου,
    χωρίς αιτία, κι οι τρεις στην πλάση
    είμαστε τόσο λυπημένοι...


    ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ


    ***

    Νυχτερινό 2

    Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,
    που λάμπει μεσ’ τη νύχτα – τίποτ’ άλλο.

    Μια φωνή γρικιέται μέσ’ το σάλο
    και που σε λίγο παύει -τίποτ’ άλλο.

    Πέρα μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο
    του καραβιού που φεύγει -τίποτ΄άλλο.

    Και μόνον εν παράπονο μεγάλο
    στα βάθη του μυαλού μου. -Τίποτ’ άλλο.

    ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αννα Αγγελοπούλου23 Νοεμβρίου 2016 στις 12:02 π.μ.

    Αγαπημένα και τα δύο Νυκτερινά του Ναπολέοντα. Καληνύχτα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)