Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Το ρόδι στη ζωγραφική. Πίνακες ζωγραφικής με θέμα το ρόδι.

Ρόδι και ζωγραφική

   Επειδή είναι η εποχή των ροδιών...και επειδή αγαπώ ιδιαίτερα τα ρόδια, ιδού μία επιλογή από έργα ζωγραφικής με θέμα το ρόδι. Αρχίζω με δύο "νεκρές φύσεις" που απεικονίζουν ρόδια από δύο πολύ σημαντικούς ζωγράφους της νεότερης ελληνικής τέχνης, τον Γιώργο Ιακωβίδη και τον Θεόφραστο Τριανταφυλλίδη.

Γιώργος Ιακωβίδης, Ρόδια. 1920-1932. Εθνική Πινακοθήκη.

Ρεαλιστικά τα ρόδια του Ιακωβίδη και σχεδόν εξπρεσιονιστικό το ρόδι του Τριανταφυλλίδη.

Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης, Ρόδι. 1920-1925. Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας. Μουσείο 
Κατσίγρα.

Gustave Gurbet, Νεκρή Φύση με ρόδια και μήλα. 1871-72. Εθνική Πινακοθήκη. Λονδίνο.

   Εμβληματικός πίνακας του Προραφαηλίτη ζωγράφου Dante Gabriel Rossetti με τη γνωστή αινιγματική γυναικεία μορφή που συναντάμε σε πολλά έργα του. Εδώ απεικονίζει τη ρωμαϊκή θεότητα Προσερπίνη (ταυτίζεται με την Περσεφόνη) να κρατά ένα ρόδι.

D. Gabriel Rossetti, Προσερπίνη. 1874. Πινακοθήκη Tate. Λονδίνο.

W. Bouguereau, Κορίτσι με ρόδι. 1875. Ιδιωτική Συλλογή.

   Σύμβολο της αφθονίας, του πλούτου, τη γονιμότητας και της αιωνιότητας θεωρείται ο καρπός του ροδιού, αλλά και του θανάτου και του κάτω κόσμου.
    Στην Αναγέννηση συναντάμε απεικονίσεις με μαντόνες και ρόδια.

   

S. Botticelli, Η madona του ροδιού. 1487. Πινακοθήκη Ουφίτσι. Φλωρεντία.

Leonardo Credi, Η μαντόνα και το παιδί με το ρόδι. 1475-1480. National Gallery of Art. Ουάσινγκτον.

2 σχόλια:

  1. Εκτός από την κλασική πλέον "Τρελή ροδιά" του Ελύτη, υπάρχει και η ροδιά του Γκιμπράν. Δυσκολεύομαι να αντισταθώ στην ταπεινότητά της.

    Η ΡΟΔΙΑ
    Κάποτε, όταν ζούσα στην καρδιά μιας ροδιάς, άκουσα έναν σπόρο της να λέει: «Κάποια μέρα θα γίνω δέντρο, κι ο αγέρας θα τραγουδάει ανάμεσα στα κλώνια μου. Ο ήλιος θα χορεύει πάνω στα φύλλα μου και θα είμαι δυνατό δέντρο κι όμορφο, στις εποχές όλες μέσα».

    Ύστερα μίλησε ένας άλλος σπόρος και είπε: «Όταν ήμουν νιος σαν κι εσένα, είχα κι εγώ τέτοιες απόψεις, μα τώρα που μπορώ να μετρώ και να ζυγίζω τα πράγματα, βλέπω ότι οι ελπίδες μου τρέφονταν του κάκου».

    Κι ένας τρίτος σπόρος, μίλησε κι αυτός: «Δεν βλέπω τίποτα που να προμαντεύει, για μας, ένα τόσο μεγαλειώδες μέλλον».

    Κι ένας τέταρτος είπε: «Όμως τι φενάκη θα 'ταν η ζωή μας, χωρίς προοπτικές μεγαλοσύνης».

    Είπε ένας πέμπτος: «Γιατί να διαφωνούμε για το τι θα γίνουμε, αφού το τι είμαστε δεν γροικάμε καν».

    Μα ένας έκτος απάντησε: «Εκείνο που είμαστε, αυτό θα εξακολουθήσουμε να είμαστε».

    Κι ένας έβδομος: «Έχω τόσο ξεκάθαρη ιδέα για το καθετί πως θα γίνει. Μα να μην μπορώ να την ντύσω με λέξεις!».

    Κι ένας όγδοος μίλησε -κι ένατος και δέκατος- και σειρά από άλλους, και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη πια, από τις φωνές τους.

    Κι έτσι, την ίδια εκείνη μέρα, μετακόμισα στην καρδιά μιας κυδωνιάς, εκεί όπου οι σπόροι είναι λιγοστοί και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου.
    ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

    https://www.youtube.com/watch?v=1Bnp2-qfnv8

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ όμορφο, Rosa. Σ' ευχαριστώ που μου θύμισες τον Χαλίλ Γκιμπράν, τον διάβαζα πολύ, όταν ήμουν φοιτήτρια. Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή