Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Ποιήματα για τη μητέρα. Νικηφόρος Βρεττάκος, Η μητέρα μου στην εκκλησία

Νικηφόρος Βρεττάκος, η μητέρα μου στην εκκλησία

Απόστολος Γεραλής (1886-1983), στην εκκλησία. 1914.

Θεόδωρος Ράλλης (1852-1900), Ευλάβεια.


   Ο βαθύτατα ανθρωπιστής Νικηφόρος Βρεττάκος με συγκινεί ιδιαίτερα με το τρυφερό ποίημα "η μητέρα μου στην εκκλησία" (1957). Το ποιητικό υποκείμενο μας μεταφέρει με συγκρατημένο λυρισμό την εικόνα της μαυροφορεμένης μητέρας με τη μαντήλα στο κεφάλι να πηγαίνει στην εκκλησία. Μία ξεχασμένη εικόνα από την ελληνική ύπαιθρο. Ιδού ένα απόσπασμα...


Άλλαξε τη μπόλια* της η μητέρα μου κι ετοιμάστηκε
να πάει στην εκκλησία. 
Καθαρή σαν αστέρι, 
παρόλα τα μαύρα της, κατεβαίνει τα πέτρινα 
σκαλοπάτια κοιτάζοντας την ευγένεια του ήλιου
και τις άσπρες πορτοκαλιές. Δεν ξέρει η μητέρα μου 
τι είναι ο ήλιος. Τον φαντάζεται αγάπη 
που ανατέλλει στον ουρανό — δεν ξέρει η μητέρα μου. 

Δεν ξέρει αν ήτανε Σάββατο χτες, 
δεν ξέρει αν αύριο είναι Δευτέρα. 
Ωστόσο τις μέρες τις γνωρίζει καλά. 
Η Κυριακή μυρίζει βασιλικό 
κι η φωνή της καμπάνας είναι γλυκιά. 
Δεν ξέρει πώς γίνεται. Γύρω της όλα 
φαίνονται φρέσκα, δείχνουν αλλιώς. 
...

Απόστολος Γεραλής (1886-1983),  Στην εκκλησία.

Θεόδωρος Ράλλης (1852-1909), Στιγμή περισυλλογής.



2 σχόλια:

  1. Στέκεται ακίνητη πλάι στο στασίδι της.
    Παρ΄όλο το πλήθος, δείχνει ολομόναχη.
    Κοιτώντας τον Παντοκράτορα δεν ξέρει η μητέρα μου, πως
    ο παντοδύναμος βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο.
    Πως είναι απ' το χέρι του που κρέμονται όλα και πως
    ολόκληρη η γης, δεν είναι παρά ένα
    μικρό Ναγκασάκι.

    ...

    Είναι τώρα θαρρώ καιρός να της γράψω
    στη γλώσσα της. Με λέξεις αγράμματες.
    Να της γράψω πως είμαι καλά. Πως είμαστε τώρα
    όλοι καλά, από πάνω τον έσπερο ως κάτω
    τα λαγκάδια της Πλούμιτσας:

    "Σεβαστή μου μητέρα,
    δύο χιλιάδες Αμερικανοί επιστήμονες
    υπογράψανε έκκληση. Υπογράψανε για όλα
    όσα αγαπάς. Κι αγαπώ. Και για σένα.
    Στείλε τους ένα κλωνάρι βασιλικό. Στείλε τό μου εμένα
    κι εγώ, βάζοντάς το μέσα σ' ένα χαρούμενο
    και γρήγορο φάκελο, θα τους γράψω:
    "Απ' τη μάνα μου".

    Νικηφόρος Βρεττάκος, Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ(1957)

    ΑπάντησηΔιαγραφή