Άννα Αγγελοπούλου: Αναγέννηση. Ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Αναγέννηση. Ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου

Γιάννης Ρίτσος, Αναγέννηση

Κανείς δε νοιάστηκε τον κήπο, χρόνια τώρα. Ωστόσο

εφέτος-Μάης, Ιούνης-άνθισε από μόνος του και

πάλι,

λαμπάδιασε όλος ως τα κάγκελα, -χίλια τριαντάφυλλα,

χίλια γαρύφαλλα, χίλια γεράνια, χίλια μοσχομπίζελα-

μενεξελί, πορτοκαλί, πράσινο, κόκκινο και κίτρινο,

χρώματα-χρώματα-φτερά˙-τόσο που πρόβαλε ξανά

η γυναίκα

με το παλιό της ποτιστήρι να ποτίσει-ωραία και πάλι,

γαλήνια, με μια αόριστη καλή πεποίθηση. Κι ο κήπος

την έκρυψε ως τους ώμους, την αγκάλιασε, την κέρδισε

όλη˙

τη σήκωσε στα χέρια του. Κι είδαμε τότε, μέρα μεσημέρι,

που ο κήπος κι η γυναίκα με το ποτιστήρι αναληφθήκαν-

κι όπως κοιτούσαμε ψηλά, κάτι σταγόνες απ' αυτό το πο-

τιστήρι

έπεσαν ήσυχα στα μάγουλά μας, στο πιγούνι μας, στα

χείλη.

3.VI.69

Aπό την ποιητική συλλογή Κιγκλίδωμα (γράφτηκε στο Καρλόβασι από τις 7 Νοεμβρίου του 1968 ως τις 3 Ιουνίου του 1969)

Edmund Blair Leighton, Ο κήπος της κυρίας. 1905. Ιδιωτική Συλλογή.

http://www.mutualart.com/Artwork/My-Lady-s-Garden/6FB77184D5989FE7

2 σχόλια:

Rosa Mund12 Ιουνίου 2015 στις 11:18 π.μ.
Ο Ρίτσος (που δεν ήξερα) και ο ρομαντικός πίνακας, με πάει στο Θεσσαλονικιό φίλο μου, Τόλη Νικηφόρου:

μεθυστικό ανθρώπινο άρωμα

καθένας στον μυστικό του κήπο να ευφραίνεται
με τα δικά του παραδείσια πουλιά και δέντρα
νερά που λάμπουν με απίστευτη στιλπνότητα
κι άλλοτε με φωνές παιδιών και μουσικές
που ζωγραφίζουν όνειρα
καθένας στην ψυχή του ν' ανασαίνει
μεθυστικό ανθρώπινο άρωμα
που είναι δέντρα και φωνές και μουσικές
που είναι μνήμη και όνειρο
πατρίδα

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

Και στον έτερο αγαπημένο Νικηφόρο Βρεττάκο:

Το περιβόλι

Ήρθα στον κόσμο αυτό να φτιάξω περιβόλι
να σχηματίσω ένα δέλτα στην έρημο,
να φυτέψω λεμονιές για τους γάμους σας
να συνθέσω τα χρώματα φτιάχνοντας
ουράνια τόξα για τα παιδιά
που θα παίξουνε στο χορτάρι μου
όταν εγώ θα κοιμάμαι βαθιά
και το χαμόγελό μου θα κρέμεται ολόλευκο
σ' ένα κλωνάρι μυγδαλιάς
που ο ουρανός θα το κουνάει.

Να φύγω αφήνοντας πίσω μου
ένα λιβάδι μ' απίθανα χρώματα,
έτσι που να μπορείτε να 'χετε όλοι σας
ένα μπουκέτο καλοσύνης στο τραπέζι σας
έτσι που να 'χει ο Χριστός δυο λουλούδια στα χέρια του
την Κυριακή που θα τον βγάλει η μητέρα του
να τον φωτογραφίσει με τους ψαράδες.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Από τη συλλογή Βασιλική δρυς (1959)

ΥΓ. Η θάλασσα με περιμένει. Πάω για μια βουτιά.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις