Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Η Άνοιξη στην ποίηση. Κική Δημουλά, Ανάσκελος χρόνος

   Σήμερα, προτού φύγω,  προσπάθησα να τακτοποιήσω τα συρτάρια μου…να βάλω σε τάξη την αταξία του σπιτιού μου…και όταν δεν τελείωσα (ποτέ δεν τελειώνω την "τακτοποίηση"), θυμήθηκα ότι είναι ακόμα Άνοιξη και το ποίημα της Κικής Δημουλά Ανάσκελος Χρόνος.


Κική Δημουλά, Ανάσκελος χρόνος


Χαμομηλάκι και γρασίδι
στα μέσα και στα έξω χώματα
χλόη χαιρετιστική
χρησμός εξαπλώσεως
πρασινομαντεία.
Μεγάλη η προσφορά της ανανθίσεως
και μοιάζει εύκολη η υπόθεση
το τύλιγμα της γύμνιας.
Τι πανικό η τόση άνθιση
μη και δεν βρει στα δέντρα θέση.
Χαμομήλια, γρασίδι κι αγριολούλουδα
ρηχή μαλακωσιά σαν του βελούδου
και του όρκου-μην πατάτε τους όρκους.

Τεράστια κύματα αγρών
έρχονται από τα βάθη της υπαίθρου
βουλιάζουν κρινάκια
λεμονανθοί αναφαίνονται,
μονοχοανθοί,
παλμώδης διάπλους Απριλίου.
Το κόκκινο της παπαρούνας
φάρος που αναβοσβήνει.
Τεράστια κύματα αγρών
έρχονται από τα πελάγη της υπαίθρου.

Κλ. Μονέ, Λιβάδι με παπαρούνες, 1890. Μουσείο Ερμιτάζ. Αγ. Πετρούπολη.

Κι από τα βάθη του καιρού έρχονται
και σκάνε χαμομηλια, γρασίδι, μοναχοανθοί
στα συρτάρια μου, αγριολούλουδα
στ' αγριοσυρτάρια μου.
Χαρά θεού τα κλειδωμένα εκεί μέσα πράγματα
ανταλλαγμένα, ανταλλάγματα κι αλλαγμένα
θυμητικών φτεροκοπήματα
σύρσιμο προσφωνήσεων εκεί μέσα
ψίθυροι ψίθυροι: ψιμύθια της σιωπής
της αγριοσιωπής,
μαύρο βλαστάρι η μελάνη
των γραμμένων, των ξεγραμμένων, των γραφτών
των αγριογραφτών.
Χρονολογίες μακροπρόσωπες
που νήστεψαν το μέλλον κι άγιασαν
πετάν τα ράσα τους
κι ανθίζουν εγκόσμιο ανάσκελο χρόνο,
χρόνο αγριολούλουδο
αγριοσυρταριών.

Τετράπαχο γρασίδι στα συρτάρια μου
ρηχή μαλακωσιά σαν του βελούδου
και του πατημένου όρκου
και ρίχνει κάτι ξάπλες
μα κάτι ξάπλες η φωτογραφία σου.

Από την ποιητική συλλογή "Το τελευταίο σώμα μου" (1981).

C. Pissaro, O κήπος την Άνοιξη, Eragny. 1890. Ιδιωτική Συλλογή.


Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , ,

1 σχόλιο:

  1. Ariadni St.13 Απριλίου 2014 στις 2:53 π.μ.

    Η ποιητική της Δημουλά, εκεί που νόμιζα ότι ήταν ξεκάθαρη, εκεί ταυτόχρονα με μπέρδευε. Όπως και να χει είναι μοναδική στο είδος της :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)