Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή Συμφωνία
Μπήκε ο Μάρτιος σήμερα! Σκέφτομαι ότι η άνοιξη είναι πια καθ' οδόν. Τα δέντρα έχουν αρχίσει να ανθίζουν. Ο χειμώνας τελειώνει…
Θυμήθηκα ένα από τα αγαπημένα μου ποιητικά έργα του Γιάννη Ρίτσου, την Εαρινή Συμφωνία, τίτλος που θυμίζει μουσικό έργο. Ιδού, λοιπόν, δύο αποσπάσματα, το Ι και το V, από τη λυρική ποιητική σύλληψη του Ρίτσου. Ένα ποίημα για την άνοιξη και τον έρωτα, για την αναμονή της άνοιξης και του έρωτα...
Αlfred Stevens, Άνοιξη. 1878. Sterling και Clark Ινστιτούτο Τέχνης.
Ι
Θ' αφήσω
τη λευκή χιονισμένη κορυφή
που ζέσταινε μ' ένα γυμνό χαμόγελο
την απέραντη μόνωσή μου.
Θα τινάξω απ' τους ώμους μου
τη χρυσή τέφρα των άστρων
καθώς τα σπουργίτια
τινάζουν το χιόνι
απ΄τα φτερά τους.
΄Ετσι σεμνός ανθρώπινος ακέριος
έτσι πασίχαρος κι αθώος
θα περάσω
κάτω απ' τις ανθισμένες ακακίες
των χαδιών σου
και θα ραμφίσω
το πάμφωτο τζάμι του έαρος.
V. Van Gogh, Ανθισμένα κλαδιά ακακίας. 1890. Ιδιωτική Συλλογή.
Θά' μαι το γλυκό παιδί
που χαμογελά στα πράγματα
και στον εαυτό του
χωρίς δισταγμό και προφύλαξη.
Σα να μη γνώρισα
τα χλωμά μέτωπα
των χειμωνιάτικων δειλινών
τις λάμπες των αδειων σπιτιών
και τους μοναχικούς διαβάτες
κάτω απ' τη σελήνη
του Αυγούστου.
Ένα παιδί.
James Tissot, Άνοιξη ή παραλία. 1878. Cleveland Μουσείο Τέχνης.
Θά' μαι το γλυκό παιδί
που χαμογελά στα πράγματα
και στον εαυτό του
χωρίς δισταγμό και προφύλαξη.
Σα να μη γνώρισα
τα χλωμά μέτωπα
των χειμωνιάτικων δειλινών
τις λάμπες των αδειων σπιτιών
και τους μοναχικούς διαβάτες
κάτω απ' τη σελήνη
του Αυγούστου.
Ένα παιδί.
James Tissot, Άνοιξη ή παραλία. 1878. Cleveland Μουσείο Τέχνης.
V
H κωδωνοκρουσία του φωτός
μας υποδέχεται
στο ξανθό ακροθαλάσσι.
Η αυγή περνάει στην αμμουδιά
βρέχοντας μόλις τα γυμνά της πέλματα
στο χρυσό κύμα.
Alfred Stevens, Κοπέλλα στην παραλία. 1886. Sterling και Clark Ινστιτούτο Τέχνης.
Μια νέα κοπέλα
άνοιξε το παράθυρο
και χαμογέλασε στη θάλασσα.
Έκλεισε τα μάτια της στο φως
για ν' ατενίσει βαθιά της
την υπόκωφη λάμψη
του χαμογέλιου της.
Alfred Stevens, Κοπέλα που κοιτάζει στη θάλασσα. Ιδιωτική Συλλογή.
Alfred Stevens, Στο φως του φεγγαριού. 1880. Sterling και Clark Ινστιτούτο Τέχνης.
Alfred Stevens, Στο φως του φεγγαριού. 1880. Sterling και Clark Ινστιτούτο Τέχνης.
http://collection.nationalmuseum.se/eMuseumPlus?service=direct/1/ResultDetailView/result.inline.list.t1.collection_list.$TspTitleImageLink.link&sp=13&sp=Sartist&sp=SfieldValue&sp=0&sp=0&sp=3&sp=SdetailView&sp=1&sp=Sdetail&sp=1&sp=T&sp=0&sp=SdetailList&sp=0&sp=T&sp=0
http://www.clevelandart.org/art/1980.288?collection_search_query=Tissot&op=search&form_build_id=form--I648qEqg-XVzrN3gOi3irpTduywZcBeTH32UdMGGQ4&form_id=clevelandart_collection_search_form
http://www.clevelandart.org/art/1980.288?collection_search_query=Tissot&op=search&form_build_id=form--I648qEqg-XVzrN3gOi3irpTduywZcBeTH32UdMGGQ4&form_id=clevelandart_collection_search_form
Η σημερινή λιακάδα με γέμισε χαρά και, επιτέλους, με σήκωσε από τον καναπέ της επίμονης γρίππης.
Ωραίο να ψάχνεις ποιήματα για την άνοιξη και να μην ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις.
Ωραίο να ζεις
Ωραίο να ζεις μέσα στην Άνοιξη
Στο φως και των χρωμάτων τη σπατάλη
Στων αρωμάτων τη χλιδή
Στη λάμψη και τη φαντασμαγορία
Ωραίο να ζεις σαν τα λουλούδια που αναβλύζουν
Σαν τα πουλιά που ιχνηλατούν
Σαν τα σκουλήκια που ζητούν τον προορισμό τους
Ωραίο να ζεις ξαλαφρωμένος τ’ ουρανού το βάρος
Ωραίο να ζεις απολησμονημένος
Ωραίο να ζεις τρυγώντας γήινες ώρες
Ωραίο να ζεις αντίπερα των άστρων
Ωραίο να ζεις πλησιάζοντας τις βρύσες
Ωραίο να ζεις ακούγοντας τις φλέβες
Ωραίο να ζεις με το ένα μόνο πρόσωπό σου
Ξεχνώντας το άλλο στο δικό του κόσμο
Ωραίο να ξέρεις – κι όμως να σωπαίνεις
Ν’ απλώνεις ρίζες – κι όμως να βυθίζεσαι
(Ορέστης Αλεξάκης, Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών, 1974)
Πολύ ωραία η επιλογή σου, για ακόμη μια φορά.
ΔιαγραφήΧαίρομαι που σηκώθηκες από τη γρίππη μια μέρα με λιακάδα. Εδώ που βρίσκομαι είχε συννεφιά και δεν θύμιζε ανοιξιάτικη ημέρα.
Εύχομαι περαστικά και καλό μας μήνα…και να έρθει η Άνοιξη!