Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Ποιήματα για την ποίηση. Ποιήματα του Γ. Ρίτσου

   Υπάρχουν πολλά-πάμπολλα, θα έλεγα-αυτοαναφορικά ποιήματα, τα οποία αναφέρονται στην ποίηση, την ποιητική και στους ποιητές. Σήμερα επιλέγω δύο του Γιάννη Ρίτσου. Σε ποια πολιτεία "μαγική" κατοικούν, άραγε,  οι ποιητές;

Γιάννη Ρίτσος, Η άλλη πολιτεία

Υπάρχουν πολλές διασταυρούμενες μοναξιές-λέει-
πάνω και κάτω
κι άλλες ανάμεσα˙ αλλιώτικες ή όμοιες, αναγκαστικές, επι-
βλημένες
ή σαν επιλεγμένες, σαν ελεύθερες-διασταυρούμενες πά-
ντα.
Όμως, βαθιά, στο κέντρο, υπάρχει μόνον η μια μοναξιά
-λέει˙ 
μια κούφια πολιτεία, σχεδόν σφαιρική, χωρίς καθόλου
πολύχρωμες, ηλεκτρικές ρεκλάμες, καταστήματα, μοτοσι-
κλέτες,
μ' ένα λευκό, κενό, ομιχλώδες φως, διακοπτόμενο
από σπινθήρες αγνώστων σηματοδοτήσεων. Σ' αυτή την
πόλη
κατοικούν από χρόνια οι ποιητές. Βαδίζουν άηχα με σταυ-
ρωμένα χέρια,
θυμούνται αόριστα, λησμονημένα γεγονότα, λέξεις, τοπία,
ετούτοι οι παρηγορητές του κόσμου, οι πάντα απαρηγόρη-
τοι, κυνηγημένοι
απ' τα σκυλιά, τους ανθρώπους, τους σκόρους, τα ποντί-
κια, τ' αστέρια,
κυνηγημένοι κι απ' τις ίδιες τους τις ειπωμένες ή ανείπω-
τες λέξεις.

Από την ποιητική σύνθεση "Χειρονομίες"

 Ed. Hopper, Νωρίς Κυριακή πρωί. 1930. Whitney Μουσείο. Ν. Υόρκη.

Γιάννης Ρίτσος, Ο ποιητής

Όσο κι αν βρέχει το χέρι του μες στο σκοτάδι,
το χέρι του δε μαυρίζει ποτέ. Το χέρι του
είναι αδιάβροχο στη νύχτα. Όταν θα φύγει
(γιατί όλοι φεύγουμε μια μέρα) θαρρώ θα μείνει
ένα γλυκύτατο χαμόγελο στον κόσμο ετούτον
που αδιάκοπα θα λέει "ναι" και πάλι "ναι"
σ' όλες τις προαιώνιες διαψευσμένες ελπίδες.
Καρλόβασι 17.VII.87

Από την ποιητική σύνθεση "Τα αρνητικά της σιωπής"

2 σχόλια:

  1. Τρελαίνομαι μη μπορώντας να διαλέξω.
    Ελπίζω ότι δεν κάνω κατάχρηση καλοσύνης (και χώρου).



    1. [Παραπονιέται ο ποιητής]

    Παραπονιέται ο ποιητής:
    "Έχω σχεδόν εκ γενετής

    μια έφεση για ουρανό-
    σαν πίστη, κι όμως αδρανώ,

    ευνούχος του χαμένου χρόνου,
    εδώ στις παρυφές του πόνου,

    κι ούτε ένα έργο που ανασαίνει
    από τα χέρια μου δεν βγαίνει

    δες, χτίζουν τα πουλιά, κι εγώ,
    εγώ δεν χτίζω, καταργώ

    λίγο σκοτάδι για να φέξει
    και ονειρεύομαι τη λέξη

    σαν το νυστέρι ακριβή
    σύρριζα προς τη συντριβή".

    (Διονύσης Καψάλης, «Από λεπτότατη οδύνη», Άγρα, 2003)




    2. ...Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
    τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
    ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
    ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής
    ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ, Τα δώρα, απόσπασμα




    3. ΕΥΓΕΝΕΙΑ

    Το ποίημα είναι χλωμό και ευγενές.
    Τίποτα δεν αλλάζει, λόφους δεν καμπυλώνει, δεν
    δίνει κόκκινο καρπό ούτε για δείγμα, ούτε
    κάνει τον θόρυβο εκείνου που κόβει
    ένα κομμάτι ψωμί για να δώσει
    ένα κομμάτι ψωμί.
    Διπλώνεται σε μιά γωνιά και
    ούτε καν παραπονιέται.
    Ζει μέσα σε ό,τι ανεβαίνει
    στον αέρα και γεννάει.
    Και δεν ζητάει να το επισκεφθείτε.
    Αρκείται σε ό,τι δεν συνέβη.

    JUAN GELMAN, Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή