Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Ένα ποίημα του Φώτη Αγγουλέ για το κρύο του Χειμώνα

   Με συγκίνησε η ποίηση ενός άγνωστου στο ευρύ κοινό ποιητή. Γλυκύτατη τρυφερότητα και βαθύτατος ανθρωπισμός χαρακτηρίζουν το παρακάτω ολιγόστιχο ποίημα του λαϊκού ποιητή Φώτη Αγγουλέ (1911-1964). Για τον ποιητή και το έργο του, 

Φώτης Αγγουλές, Προσευχή

Κρύο, χειμώνας, παγωνιά,
όξω η βροχούλα κλαίει
φύλαγε Θε μου τα πουλιά
που μείνανε χωρίς φωλιά
και τους αλήτες που γυρνούν
στους δρόμους δίχως στέγη.

Childe Hassam, Σούρουπο (Στο πάρκο Common της Βοστώνης υπό το λυκόφως). 1885-86. Μουσείο Καλών Τεχνών. Βοστώνη. 

Edmund Adler (1876-1965), Ταΐζοντας τα πουλιά το χειμώνα. Ιδιωτική Συλλογή.

Ilya Repin, Αλήτες κα άστεγοι. 1894.

Το ποίημα ανθολογείται στο συμπαθητικό ημερολόγιο  Τέσσερις Εποχές-ποιητικό ημερολόγιο 2016, επιμέλεια Γιώργος Μπλάνας, εκδ. Γκοβόστης 2015.

2 σχόλια:

  1. Κρύο. Κάπως υποφερτό σήμερα. Σκέφτομαι όσους συνανθρώπους μας δεν έχουν την πολυτέλεια μιας ζεστής γωνιάς.

    (Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
    Ντρέπομαι για την ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.
    ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ)


    Η προσευχή του αλήτη

    Άγιος, άγιος, άγιος,
    Κύριος Σαβαώθ,
    πλήρης ο ουρανός
    και η γη της δόξης σου.
    Ωσαννά! ο εν τοις υψίστοις.

    Χώνω τα χέρια μου στις τσέπες και κοιτώ
    τον ουρανό, που συγνεφιάζει, ο αλιτήριος!
    Θα ΄χει θυμώσει ο Θεός, ο άγιος Κύριος,
    με κάποιον άγγελο, ασφαλώς λίγο κουτό.

    Θα ΄ν΄ ο βοριάς καλός γιατρός, ω ναι, ασφαλώς·
    και κάνει ενέσεις «θανατίνης» στο κορμί μου.
    Το κόκκαλά μου ροκανίζουνται κι οι αρμοί μου...
    – «Θεέ τρισάγιε! μην είμαι αμαρτωλός;

    »Εγώ δεν έκλεψα ποτές –μ΄ όλο που θα΄ πρεπε–
    δεν εγκλημάτησα, μαθές –καθώς ποιείται
    υπό τα σήμερον κρατούντα ήθη και έθιμα. –
    Γιατί, λοιπόν, αγαπητέ, με τιμωρείτε;

    »Χα χα! Γελάω, ναι, γελάω σατανικά,
    γιατί δεν πας ν΄ αυτοχτονήσεις, αν υφίστασαι.
    Αφού, φιλάνθρωπε δυνάστη, δεν εξίστασαι,
    από του ύψους σου ορών... τόσα κακά».

    Τρέμουν ακόμα δυο αλήτες στη γωνιά.
    με μιαν ευλάβεια και πόνο τους σιμώνω.
    Ω! μας κυκλώνει και τους τρεις η παγωνιά...
    Θέλω να σφίξω τις γροθιές μου... αλλά... κρυώνω...-

    Τεύκρος Ανθίας : Μια παρουσίαση από τον Κώστα Νικολαΐδη,
    Γαβριηλίδης 2002, σ. 45-46.



    Toν Τεύκρο Ανθία τον γνώρισα στα εφηβικά μου χρόνια και τον αγάπησα για αυτούς τους στίχους:


    Επίλογος (απόσπασμα)

    Αλήτη! Απόψε είν’ η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
    Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ’ ένα παγκάκι αλήτη!
    Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
    πο ’κανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν σπίτι.

    «Τα σφυρίγματα του αλήτη», Τεύκρος Ανθίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κύπριος λαϊκός ποιητάρης ο Τεύκρος Ανθίας. Ευχαριστώ που μου τον θύμισες.

      Διαγραφή