Στα χιόνια
Δύο πίνακες του Βρετανού ζωγράφου John Atkinson Grimsaw με χειμερινά τοπία που μου αρέσουν πολύ για τη λιτότητα του θέματος και των γραμμών, αλλά και για την ονειρική ατμόσφαιρα.
Χειμωνιάτικο σούρουπο. Χιόνι και μοναξιά! Μία μοναχική γυναικεία μορφή περπατά στο χιόνι υπό τον αχνό φωτισμό του λυκόφωτος. Εκτός από τη γυναικεία παρουσία, διακρίνουμε και πουλιά στον ουρανό και στο χιονισμένο έδαφος.
John Atkinson Grimshaw, Χειμώνας. Στη λάμψη του λυκόφωτος. 1892-93. Ιδιωτική Συλλογή.
Η εικόνα του Grimshaw μου θύμισε τους παρακάτω μυστηριώδεις στίχους της Αμερικανίδας ποιήτριας Έμιλυ Ντίκινσον.
To Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα.
Η Στεριά-απ' το αρμένισμα στα Πέλαγα.
Η Έκσταση-απ' την οδύνη-
Η Ειρήνη, απ' των πολέμων της το χρονικό-
Η Αγάπη, απ' του τάφου το ανάγλυφο-
Τα Πουλιά, απ' το χιόνι.
Από το βιβλίο: Έμιλυ Ντίκινσον, 44 ποιήματα και 2 γράμματα, μτφ. Ερρίκος Σοφράς, εκδ. Το Ροδακιό,
Αθήνα 2005.
Toν χειμώνα του 1892, τον τελευταίο χειμώνα της ζωής του (πέθανε την επόμενη χρονιά), ο John Atkinson Grimshaw ζωγράφισε μία σειρά χειμερινών τοπίων. Στα δύο τοπία που διάλεξα, διακρίνουμε μία μοναχική γυναικεία μορφή να περπατά στο χιόνι.
John Atkinson Grimshaw, Χιόνι και ομίχλη. Καπρίτσιο σε κίτρινο minor. 1892-93. Ιδιωτική Συλλογή. Ένας πίνακας που γοητεύει για τον μινιμαλισμό και την ποιητική ατμόσφαιρα. Σκέφτομαι πως η γυναικεία οπτασία των δύο εικόνων θα μπορούσε να είναι η Έμιλυ Ντίκινσον.
Τα αχνά χρώματα (λευκό και κίτρινο) δημιουργούν την εντύπωση ενός ονειρικού, σχεδόν εξωπραγματικού, τοπίου. Μία γυναίκα, έχοντας γυρισμένη την πλάτη στο κοινό, περπατά μόνη της στο χιόνι. Αφήνει τα ίχνη της στο χιόνι...
https://www.bonhams.com/auctions/10810/lot/78/
http://www.bbc.co.uk/arts/yourpaintings/paintings/snow-and-mist-caprice-in-yellow-minor-37558
http://artprints.leeds.gov.uk/art/77286/snow-and-mist
http://www.wikiart.org/en/john-atkinson-grimshaw/in-the-winter
http://www.wikiart.org/en/john-atkinson-grimshaw/snow-and-mist
ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑύριο θα χιονίσει
Είχε τόσα χρόνια
Το χιόνι τα μάτια να βρεθούν κάποτε
Ακούω το χάλκινο χιόνι
Χιονίζει πολύ απ' τις κλειστές χαραμάδες του γέλιου σου
Έναν κόσμο αποφλοιωμένον από κάθε μυαλό
Παρανοϊκή επέρχεται η μνήμη δίχως κανένα ζωικό παρελθόν
Από πράγματα που απουσιάσαν στη σιωπή
Σκέφτομαι τη ζωή προτού σχηματιστεί σε ζωή
Από ξανά απουσία ζωής αποσυρμένης απ' τη ζωή
Μιας νύχτας πολύ απόντων πραγμάτων
Ή μιας αινιγματικής βροχής απ' το κενό
Ένα τόσο σαθρό
Όπως ο χρόνος βαθύς και απών
Ζαλισμένος σε γαλάζια σύννεφα
Από καπνό
Δε θυμάται πότε ξανασυνέβη πάλι αυτό
Αυτό το πούσι από καπνό και σαν τάφος
Χωρίς κανένα ύφος γκρι στους κροτάφους
Σ' ένα παράθυρο που κάθομαι χωρίς να μιλώ
Γιατί έζησα χρόνια μέσα σε γκρι παράθυρα και στο μαύρο
Γιατί έζησα χρόνια καπνίζοντας μες στο μαύρο
Με την κάθε μου σκέψη διαλυμένη προτού σχηματιστεί σε σκέψη
Από κανέναν κοντά κι ένα στόμα γεμάτο σκουριά
Ώρα της νύχτας κακιά
Μόνο στα έρημα μάτια Αυτά έχω στα χέρια μου
Μα ήδη αυτό που συνέβη είναι πάρα πολύ
Δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή
Δε θυμάται τίποτα απ' αυτή
Ίσως να μη συνέβη ποτέ
Ούτε στη μνήμη
Ταραγμένος αναπνέει ο χρόνος
Και τώρα δε συνηθίζω ούτε να σε ξεσκονίζω ζωή
Γυρνώ πότε πότε το μάτι μου μέσα σου
Ό,τι με κουράζει τώρα είναι από πολύ παλιά
Μια αμνησία πολύ απόντων πραγμάτων
Ο χρόνος σε μικρά θραύσματα από πύον και παρελθόν
Με μερικά απαίσια θαύματα
Επανερχόμενος και άσπρος
Ο χώρος σαν χρόνος
Και άσπρος που
Ακούω το χιόνι
Τη ζωή προτού συμβεί
Και σχηματιστεί σε ζωή
Αλέξης Τραϊανός, Από τη συλλογή Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems (1977) [Από την ενότητα Cancerpoems]
Πράγματι, αύριο το πρωί ή απόψε το βράδυ θα χιονίσει. Ακούω το χιόνι!
Διαγραφή