Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 2 Ιουλίου 2016

Ο πράσινος κήπος του Νικηφόρου Βρεττάκου

Νικηφόρος Βρεττάκος, Ο πράσινος κήπος

Ἔχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν
οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.
Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἔλεγα
ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους. Ἡ θάλασσα, ξέρω.
Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι. Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου,
μὴ μὲ ρωτήσετε.

Fr. Weston Benson, Ελεανόρ. 1907. Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστόνης. Είναι κόρη του ζωγράφου μία καλοκαιρινή ημέρα στον κήπο του εξοχικού σπιτιού. Στο βάθος διακρίνεται η παραλία.

 Éd. Manet, Στο καφέ του La pere Lathuille. 1879. Μουσείο Καλών Τεχνών Tournai. Βέλγιο.





2 σχόλια:

  1. Η ζέστη είναι σχεδόν αβάσταχτη. Μόνη διέξοδος δροσιάς οι κήποι της ποίησης.

    ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ

    Σαν το άνθος της βουκαμβίλιας
    αέρινο
    είναι το χάδι σου.
    Και σαν του ροδιού τους σπόρους
    αμέτρητα
    τα χαρίσματά σου.
    Κι όπως του ρυακιού το ανάβρυσμα
    έτσι κυλάει η φωνή σου.
    Καθώς μου τραγουδάει τα κελαρυστά
    ρήματα της Αγάπης.
    Μου περιγράφει τα φανταστικά ταξίδια
    που μας έχει προγραμματίσει ο Έρωτας.
    Τελικά, ένας ανθισμένος κήπος είσαι.
    Μια όαση μέσα στην έρημο.
    Με τα νερά, τα πουλιά
    τα φιλιά και τα χάδια σου.

    ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ, Από τους «ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ» - 2006

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Yπέροχο και πολύ τρυφερό το ποίημα του Κωσταβάρα. Σ' ευχαριστώ που μου το θύμισες.Καλή δροσιά, λοιπόν, στους "κήπους" της ποίησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή