Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Ένα σπιτάκι απόμερο. Ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη.

Κώστα Καρυωτάκη,  {Ένα σπιτάκι απόμερο}

Σοφία Λασκαρίδου (1882-1965), Αγροικία. 

...Συνεχίζω με ένα ακόμα ποίημα που αναφέρεται στην απομόνωση και την ήρεμη ζωή της εξοχής. Είναι ένα ποίημα που είχα πρωτογνωρίσει στην Γ' Γυμνασίου όταν ήμουν μαθήτρια και αργότερα το δίδαξα και εγώ στους μαθητές μου. "Ένα σπιτάκι απόμερο, στο δείλι, στον ελαιώνα..." αναπολεί ή ονειρεύεται το ποιητικό υποκείμενο που μένει "κρυμμένο" και απρόσωπο. Ποιος είναι άραγε αυτός που ονειρεύεται;
 Πρόκειται για ένα άτιτλο τετράστιχο που ανήκει στην ποιητική συλλογή "Ελεγεία και Σάτιρες" (1927) και συγκεκριμένα στην "Πρώτη Σειρά. Ελεγεία". Ο Καρυωτάκης περιγράφει με συγκρατημένο λυρισμό και υπολανθάνοντα ρομαντισμό μια εικόνα που καταλήγει σε επιφώνημα-συλλογισμό...


Μιχάλης Οικονόμου (1888-1933), Σπίτι στον ελαιώνα. Ιδιωτική Συλλογή.

Κώστα Καρυωτάκη,  {Ένα σπιτάκι απόμερο}

Μ. Π.
Ένα σπιτάκι απόμερο, στο δείλι, στον ελαιώνα, μια καμαρούλα φτωχική, μια βαθιά πολυθρόνα, μια κόρη που στοχαστικά τον ουρανό κοιτάει, ω, μια ζωή που χάνεται και με τον ήλιο πάει! 

P. Aug. Renoir, Κοπέλα στην εξοχή. 1874. Sterline and Clark Art Institute.
Θάλεια Φλωρά Καραβία (1871-1960),  Στην εξοχή. Ιδιωτική Συλλογή.



http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=8&text_id=1044
http://www.nikias.gr/view_artist_additional.php?mode=fullpainting&mtag=1&prod_id=1176&ptid=1427112636&page=24
https://paletaart.wordpress.com/2012/09/12/λασκαρίδου-σοφία-lascaridou-sofia-1882-1965/λασκαρίδου-σοφία-αγροικία/
http://www.clarkart.edu/Collection/3298
http://www.nikias.gr/view_artist_additional.php?mode=fullpainting&mtag=&prod_id=1414&ptid=22357&page=7

http://karyotakis.awardspace.com/poems/elegeia/elegeia.htm


Κράτα τοΚράτα το

5 σχόλια:

  1. Τὸ σπίτι σου

    Τίποτε δὲν ἄλλαξε ἀπ᾿ τὸ σπίτι σου
    κι ἀπ᾿ τὸ δρόμο κι ἀπ᾿ τὴ γειτονιά.
    Μόνον ἡ παλιὰ βρυσούλα στέρεψε
    στὴν ἀντικρινή σου τὴ γωνιά.

    Τίποτε δὲν ἄλλαξε ἀπ᾿ τὸ σπίτι σου.
    Βιαστικὸς διαβάτης τὸ θωρῶ
    καί, ξεχνώντας πόσα χρόνια πέρασαν,
    σὰ καὶ τότε πάλι λαχταρῶ...

    Λαχταρῶ ν᾿ ἀνοίξεις τὸ παράθυρο
    καὶ στὸ διάβα μου ἄξαφνα νὰ βγεῖς,
    γελαστῆ παιδούλα καστανόξανθη,
    χάραμα ἀπριλιάτικης αὐγῆς.

    Σφαλιστὸ ἀπομένει τὸ παράθυρο
    κι ἂν τ᾿ ἀνοίξεις, μι᾿ ἄλλη θὰ φανεῖ.
    Μόνο στὸ παράθυρο τῆς θύμησης
    βγαίνεις ἴδια καὶ παντοτινή.

    ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ


    ΥΓ. Σπίτι στο ύφος και το ήθος της ανάρτησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι δύο τελευταίες σου επιλογές, η προηγούμενη (το ποίημα του Κ. Παλαμά) και η τώρα το ποίημα του Δροσίνη, με συγκίνησαν πολύ. Μου θύμισαν παλαιότερες εποχές...τότε που ο Δροσίνης και ο Παλαμάς διδάσκονταν από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. ...Και τα δύο ποιήματα ήθελα να τα αναρτήσω...του Δροσίνη πρώτα και στη συνέχεια του Παλαμά. Καθώς περνούν τα χρόνια εκτιμώ όλο και περισσότερο τους "παλαιομοδίτες" ποιητές και ζωγράφους...

      Διαγραφή
    2. Σας καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί κι εγώ νιώθω έτσι As Time Goes By. Παλιότερα δεν μου έλεγαν τίποτα ως ποίηση, αλλά τελευταία άρχισα να βλέπω "κάτι" και σ' αυτά τα ποιήματα. Έχουν κι αυτά την αξία τους, αν παραβλέψω την αυστηρότητα που τα έκρινα κάποτε.

      Διαγραφή
  2. Πολύ ωραίοι πίνακες που συνδυάζονται τέλεια με το υπέροχο ποιήμα του Καρυωτάκη !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, πράγματι είναι υπέροχο...Ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση!

      Διαγραφή