Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

Η Γέννηση του Χριστού στη ρωσική ζωγραφική και στην ποίηση του Γιόζεφ Μπρόντσκι

H Γέννηση του Χριστού

   Οι ημέρες των Χριστουγέννων έχουν σημαντική θέση στη ζωή μας, ακόμα και αν κάποιοι από εμάς δεν συμπαθούν τις Χριστουγεννιάτικες Γιορτές, -ξέρω ότι κάποιοι τα απεχθάνονται-, και τη χαρούμενη εορταστική ατμόσφαιρα που υποτίθεται ότι πρέπει να βιώσουμε αυτές τις ημέρες. Τι νόημα μπορεί να έχουν σήμερα τα Χριστούγεννα; Χαρά,  συντροφικότητα, οικογενειακή ζωή, ελπίδα, αγάπη, φως... Άραγε, όλα αυτά τα "χριστουγεννιάτικα" μηνύματα έχουν κάποιο νόημα;  

Ilya Repin, Χριστούγεννα. 1890. Πινακοθήκη Tretyakov. Μόσχα.


  "Μετράμε μέσα από τα Χριστούγεννα τη ζωή μας, μετράμε την ύπαρξή μας μέσα από τη συνείδηση ενός ατόμου, ενός ιδιαίτερου ατόμου", ισχυρίζεται ο Ρώσος νομπελίστας ποιητής Joseph Brodsky (1940-1996), ο οποίος έχει γράψει μία σειρά ποιημάτων με θέμα τη "Θεία Γέννηση", τη Γέννηση του Χριστού. Τα ποιήματα αυτά, που γράφτηκαν  στη ρωσική γλώσσα καθ' όλη τη διάρκεια του ποιητικού του βίου, για περίπου τριάντα πέντε χρόνια, μεταφράστηκαν στα ελληνικά από την εξαιρετική ποιήτρια Κατερίνα  Αγγελάκη Ρουκ.    
   Μου τα θύμισε μία φίλη και σκέφτηκα να μοιρασθώ κάποια μαζί σας. Η νοηματοδότηση της Θείας Γέννησης από έναν αντικαθεστωτικό Ρώσο ποιητή είναι συγκινητική. Τρυφερός συγκρατημένος λυρισμός χαρακτηρίζει το ποιητικό του έργο. 
Ας αναζητήσουμε το νόημα των Χριστουγέννων με τα ποιήματά του και με εικόνες Χριστουγέννων από τη Ρωσική ζωγραφική.

Aleksander Ivanov,  Tο όνειρο του Ιωσήφ. 1855. Πινακοθήκη Tretyakov. Μόσχα.

Joseph Brodsky, Το άστρο της Θείας Γέννησης
Σε εποχή παγωνιάς, σε τόπο συνηθισμένο στο ζεστό καιρό,
όχι στο κρύο, σ’ επιφάνεια επίπεδη, όχι σε βουνό,
ένα παιδάκι γεννήθηκε σε φάτνη, τον κόσμο για να σώσει·
φυσούσε όπως μόνο στη χειμωνιάτικ’ έρημο μπορεί αέρας
να σαρώσει.

Ολα του φαίνονταν τεράστια: το στήθος της μάνας, η κίτρινη πάχνη
που ’βγαινε απ’ τα ρουθούνια των βοδιών, οι μάγοι:
Μπαλταζάρ, Κασπάρ, Μελχιόρ, τα δώρα στοιβαγμένα στη γωνία.
Αυτός ήταν μόνο μια τελεία. Κι ήταν αστέρι αυτή η τελεία.

Προσεχτικά, χωρίς να τρεμοπαίζει, μεσ’ από σύννεφ’ αραιά
πάνω απ’ το μωρό στο παχνί από μακριά,
από τα βάθη της οικουμένης, απ’ την άλλη της την άκρη,
τ’ αστέρι κοίταζε τη φάτνη. Κι αυτό ήταν του πατέρα του το μάτι.


Aleksander Ivanov, Ο άγγελος αναγγέλλει τη γέννηση στους ποιμένες. 1850. 


Joseph Brodsky, Η Θεία Γέννηση
Δεν έχει σημασία τι ήταν γύρω τους και δεν έχει σημασία
περί τίνος ουρλιαζ’ η χιονοθύελλα με μανία,
ή ότι ένιωθαν στριμωγμένοι στο κονάκι του βοσκού
κι ότι γωνιά στον κόσμο γι’ αυτούς δεν υπήρχε αλλού.

Πρώτα – πρώτα ήσαν όλοι μαζί. Δεύτερο
ήσαν τρεις, το σπουδαιότερο,
και ό,τι κι αν γινόταν, μαγειρευόταν, χαριζόταν
στο εξής, τουλάχιστον στα τρία θα μοιραζόταν.

Ο παγωμένος ουρανός πάνω απ’ το δικό τους καταυλισμό
με τη συνήθεια που ’χει το μεγάλο να γέρνει πάνω στο μικρό
έλαμπ’ έν’ αστέρι και που να πάει τώρα πια
παρά στου βρέφους τη ματιά.

Η φωτιά σιγόκαιγε. Το κούτσουρο τελείωνε κι αυτό·
όλοι κοιμόντουσαν. Το άστρο ξεχώριζε, ήταν διαφορετικό,
πιο δυνατό απ’ την πυρά, είχε μια ικανότητα μοναδική
να μπερδεύει την παρουσία τη μακρινή με την κοντινή.


Vladimir Borovikovsky, Η Γέννηση του Χριστού. 1790.

Joseph BrodskyΝανούρισμα.

Σε γέννησα στην έρημο εκεί
κι όχι άδικα ίσως.
Αφού σ’ αυτήν κανένας δεν θα βρει
από βασιλιά κανένα ίχνος.

Σ’ αυτή μάτια θα σ’ έψαχνε κανείς.
Σ’ αυτή το χειμώνα
πιο πολύ είναι η παγωνιά απ’ την έκτασή της
στο αιώνα.

Άλλοι έχουν παιχνιδάκια, μπάλα,
σπίτι αψηλό.
Για σένα τα παιχνίδια είν’ άλλα,
απέραντο τοπίο ερημικό.

Την έρημο, γιόκα μου, πρέπει να συνηθίσεις,
όπως στη μοίρα τη βαριά.
Γιατί όπου και να ‘σαι εδώ θα ζήσεις,
σ’ αυτήνε πια.

Εγώ σ’ έθρεψα με το στήθος μου αυτό
κι εκείνη
σ’ έμαθε ν’ αντικρίζεις το κενό
που τηνε ντύνει.



Mikhail Nestorov, Η Γέννηση του Χριστού. 1890-91. 

Εκείνο το αστέρι σε τόση απόσταση
φοβίζει, όμως στην έρημο αυτή

του μετώπου σου η λάμψη
γίνεται πιο καθαρή.


Να συνηθίσεις, γιόκα μου, το χάος τα’ αμμουδερό/
Στην πατούσα σου από κάτω
εκτός απ’ αυτή, τίποτα πιο σκληρό
δεν θα βρεις ούτε στον πάτο.

Σ’ αυτήν η μοίρα είναι κάτι ανοιχτό.
Από μακριά ορατή.
Σ’ αυτήν εύκολ’ αναγνωρίζεις το βουνό
απ’ το σταυρό στην κορφή.

Τα μονοπάτια της δεν είν’ ανθρωπινά.
Είναι πανίσχυρη, αιώνια
η έρημος, χωρίς ανθρώπους, για να
κυλούν πάνω της εύκολα τα χρόνια.


Γιόκα μου, στην έρημο συνήθισε,
νιώσε σαν τον κόκκο
στον άνεμο, νιώσε πως δεν είσαι
σάρκα μόνο.

Grigori Grigoriev, Η Γέννηση του Χριστού. Δεκαετία του 1890.


Συνήθισε να ζεις μ’ αυτό το μυστικό.
Συναισθήματα που
θα σου χρησιμέψουνε θαρρώ
στην έρημο του απέραντου κενού.

Από τούτη δεν είναι χειρότερη:
Μόνο που πιο πολύ κρατάει
κι η αγάπη σ’ εσένα είν’ απόδειξη
ότι χώρο έχει και χωράει.

Συνήθισε την έρημο, καλέ μου, κι αυτό
τα’ αστέρι
που λάμπει με δύναμη ολόφωτο
και παντού φως φέρει

σαν τη λάμπα καίει για το γιο
που άργησε να ‘ρθεί,
θυμήθηκε εκείνον που στην έρημο
από μνας καιρό έχει κάνει πιο πολύ.


Kyzman Petrov Vodkin, "1918 στην Πετρούπολη" ή η "Μαντόνα της Πετρούπολης". 1920. Πινακοθήκη Tretyakov. Μόσχα. 


Bλ. Γιόζεφ Μπρόντσκι, Τα ποιήματα της Θείας Γέννησης, μτφ. Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Αθήνα, Καστανιώτης 2003.

2 σχόλια:

  1. Τέλεια όλα: και τα ποιήματα και οι πίνακες.
    Πάω στον Παπατσώνη τώρα.


    “ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΑΓΡΥΠΝΙΑ” (1914)

    Εξωτικός στην άκρια των κοιλάδων
    περίμενα τη σημερινή γιορτή στο σκότος των λαμπάδων
    απόκληρος της φωταψίας των ημερήσιων ήλιων
    γονατιστής, και νηστευτής, και αποβλητής των χίλιων

    δαιμονικών ταξιαρχιών… Μ’ άδικα εταλαιπώρουν
    τη θύελλα των νοημάτων μου, τη ρώμη των γονάτων,
    γιατί – το ξέρω αλίμονον! – τις πανοπλίες εφόρουν
    τα εκατομμύρια των λαών, που ερείπια στρατευμάτων

    κατάντησαν τα ελεεινά… Και θλίβω των ματιών σου
    το φέγγος με το πίκραμα των λυπηρών δακρύων
    που ο αμαρτωλός εσώριασα στων άλλων των δεινών μου
    τα πλήθη και το πιο φριχτόν: το ίδιο άβουλο θηρίον

    αντίς πανήγυρη ευλαβή να στήσω και ιερουργίαν
    αρμονικήν, υμνητική της θείας καλωσύνης
    να διαλαλώ, εγώ δέχομαι με ανόητη απαραξία
    τον Άρχοντα, το Άλφα και Ωμέγα της Χριστιανοσύνης!

    Αλίμονο· των άγριων λαών η ορμητική αντάρα
    και την ειρήνη τάραξε της μέσα μου ευλογίας,
    κ’ αιστάνομαι απειλητικά του θεού μου την κατάρα
    και μακρυνάμενο από με το Τέκνο της Μαρίας.

    Και ο ανελέητος ασκητής τρέμω μην τάχα σφάλλω·
    μην ενωθώ με τους θνητούς πολεμιστές και γίνω
    του Σατανά η συνέργεια – που τότε πια θα ψάλω
    όχι ύμνο των Χριστουγέννων, μα θρήνο!

    ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ


    *


    “ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ”

    Ποιμένας ταπεινότατος, και όχι αυλητρίδα εταίρα,
    και θεάρεστη και συνετή κάμνω του αυλού μου χρήση,
    αλλά έπαψεν απόψε πια η γαλήνη των προβάτων
    νάναι ο σκοπός της γλυκερής μου εσπερινής λατρείας,
    και ούτε η πομπή του Ωρίωνα, ούτε η όψη της Κασσιόπης
    δεν μούθηκαν παραμικρή διανόηση στ’ όραμά μου.

    Μ’ ελκύει το κάτι Απώτερο, που παιδεμός ναν’ τόβρω,
    αλλά, και χάρη περισσή το στέφει, ώστε να λέω,
    Ας μου χαθούν κι ένα και δυο από τα βοσκήματά μου,
    και ας πλανηθούν δυσεύρετα στο σκότος της Σελήνης,
    και ας κράζουσι τα υπόλοιπα σαν Αστραπές της Νύχτας,
    αλλά είναι κάτι Αλλόκοτον εμένα η προσμονή μου:
    δεν περιμένω να ορθωθεί το Εωθινό Φεγγάρι,
    ούτε του τάδε, ούτε του δείνα Αστερισμού το αχνάρι.

    Δεν περιμένω την οσμή καμίας σπανίας βοτάνης,
    αλλά το Υπερουράνιο, που, θεέ μου, θα με ράνεις,
    και θα φανώ ποιμενικόν θαύμα, θα φανώ φάσμα,
    που φέρνει το Αρχαγγελικό της νύχτας τούτης άσμα.

    Παρ’ όλα τα τρισκόταδα, λαμπρά το παν διακρίνω,
    ώστε και θέλοντας, και μη, κάτι να μεγαλύνω.
    Η γενική αναστάτωση των υπεργείων Ταγμάτων,
    έκαμε μέτοχο κι’ εμέ, κι’ οι αχτίνες των ομμάτων
    φθάνουν αυτού, που πριν λαμπροί οι ταχτικοί αστέρες
    με φέρναν σε υπολογισμούς για Ετη, Μήνες, Ημέρες.

    Φόβος, ούτε καν φαίνεται, και χαρά με συνέχει
    και βλέπω Ηλίους νυχτερινούς, κι’ η Ιδέα μου όλο τρέχει.
    Εορτάζω. Μα είμαι πάνσοφος ποιμένας, για τρελάθη
    ο λογισμός μου, ώστε να ιδώ παρόμοια ένδοξα λάθη;

    ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι μπορώ να πω για τον Παπατσώνη! Μία πολύ "φωτεινή" ποιητική περίπτωση...ίσως η πιο σημαντική φωνή του μοντερνισμού στη νεοελληνική ποίηση...πολύ πιο μπροστά και πιο πριν από τη Γενιά του 30.

    ΑπάντησηΔιαγραφή