Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 17 Μαρτίου 2019

Γυναίκες με ομπρέλες. Πίνακες ζωγραφικής και ένα ποίημα του Τόλη Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, Έρωτας

   Αγαπημένος μου ποιητής ο Τόλης Νικηφόρου! Το τρυφερό ποίημα του Έρωτας μου θύμισε τους παρακάτω πίνακες που απεικονίζουν νεαρές γυναίκες με ομπρέλες στην εξοχή.

Mary Bradish Titcomb (American, 1858-1927), Κοπέλα με γαλάζια ομπρέλα.

Τόλης  Νικηφόρου, Έρωτας
τα χόρτα χάιδευαν τα πόδια της

ο αέρας τα μαλλιά της
η πρωινή δροσιά ριγούσε στην επιδερμίδα της

κι ο ουρανός;
μόλις την είδε στ’ ανοιξιάτικο λιβάδι

ο ουρανός
κατέβηκε αργά και μίκρυνε
και έγινε στο χέρι της γαλάζια ομπρέλα.


Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010) του Τόλη Νικηφόρου
Cl. Monet, Γυναίκα με ομπρέλα. 1886.
Cl. Monet, Η περιπατήτρια. 1887. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Νέα Υόρκη.
Guy Rose Orlando, Γυναίκα με πράσινη ομπρέλα. 1911.



Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , , , , ,

2 σχόλια:

  1. Rosa Mund17 Μαρτίου 2019 στις 10:54 π.μ.

    Ο καθένας με την ομπρέλα του.
    Όμως εγώ
    δεν μπορώ
    χωρίς
    τη βροχή σου.

    ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ


    *****


    ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ

    Όταν βρέχει
    δεν παίρνω ομπρέλα.
    Το θεωρώ δειλία να προφυλάσσομαι
    από το ξεκάθαρο.

    Όταν δε βρέχει
    όσο κι αν ευτυχεί ο ουρανός
    όσο κι αν τον πιστεύω
    ανοίγω την ομπρέλα μου

    δεν είναι ξεκάθαρη
    καιρική συνθήκη η ευτυχία.

    Κική Δημουλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αννα Αγγελοπούλου20 Μαρτίου 2019 στις 11:25 μ.μ.

    Ευχαριστώ πολύ...και τα δύο είναι υπέροχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)