Γυναίκες σαν όνειρο
Για "Γυναίκες σαν όνειρο" μιλάει ο ποιητής Γιώργος Σαραντάρης...γυναίκες φανταστικές, γυναίκες ινδάλματα, "άπιαστες" και άυλες... Εικόνες της φαντασίας του, πιο "αληθινές" από τις πραγματικές, γιατί ζουν στη φαντασία και το μυαλό του...γιατί είναι γυναίκες-ιδέες, απτές μόνο με τη σκέψη και ορατές μόνο με τα μάτια της ψυχής. Σε πολλά ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη είναι φανερή η παρουσία ή απουσία της γυναίκας
Επιλέγω τέσσερα ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη για τη γυναίκα και τα πλαισιώνω με προσωπογραφίες γυναικών του Βρετανού ζωγράφου William Henry Margetson.
William Henry Margetson, Γυναίκα σε ανοιξιάτικο τοπίο ή οι κατιφέδες του Μαρτίου. 1924.
Γιώργος Σαραντάρης, Ἦταν γυναίκα, ἦταν όνειρο...
«J'i cueilli ce brin de bruyère»
G. Apollinaire
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία
Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη
William Henry Margetson (1861-1940), Οι νάρκισοι.
William Henry Margetson, H θάλασσα έχει τα μαργαριτάρια της. 1897. Εθνική Πινακοθήκη της Νέας Nότιας Ουαλίας. Σίδνεϋ.
Γιώργου Σαραντάρη, Εἶναι μία γυναῖκα
William Henry Margetson, H θάλασσα έχει τα μαργαριτάρια της. 1897. Εθνική Πινακοθήκη της Νέας Nότιας Ουαλίας. Σίδνεϋ.
Γιώργου Σαραντάρη, Εἶναι μία γυναῖκα
Εἶναι μία γυναῖκα καὶ τραγουδᾷ
Θὰ γίνω σὰν τὴ θάλασσα ποὺ βρέχει τὴ ζωή μας
Θὰ γίνω περιστέρι
Θὰ γίνω σὰν τὴ θάλασσα ποὺ εἶναι πάντα μπροστά μου
Καὶ μ᾿ ἀκλουθᾷ ὅταν περπατῶ
Καὶ μ᾿ ἀκλουθᾷ ὅταν κλαίω
Καὶ μὲ παρηγορεῖ τὴν ὥρα ποὺ δὲν φταίω
Τὴν ὥρα ποὺ τὴν πατρίδα μου νείρομαι
Τὸν ἔρωτα ἢ τὴ χαμένη ἀγάπη.
William Henry Margetson, Στην άμμο. 1900.
Γιώργου Σαραντάρη, Στη Γυναίκα
Εγώ που δεν μπορώ να σκοτώσω άνθρωπο
Εμπιστεύομαι σ' εσένα
Εγώ που δεν είμαι άγιος
Για να μείνω μοναχός
Και δεν είμαι αγνός
Και δεν είμαι αβρός
Ν' αγκαλιάσω να φιλήσω
Τον κόσμο που βλέπουν τα μάτια
Και οραματίζεται ο νους
Θα φιλήσω εσένα
Από ανεπάρκεια
Θα γλεντήσω μ' εσένα
Τη μικρή χαρά των αισθήσεων
Θα γλιτώσω μαζί σου
Από την άσπιλη ροή της ημέρας
Που φωνάζει στον άνεμο
Την αδικία που της γίνεται.
Εγώ που δεν μπορώ να σκοτώσω άνθρωπο
Εμπιστεύομαι σ' εσένα
Εγώ που δεν είμαι άγιος
Για να μείνω μοναχός
Και δεν είμαι αγνός
Και δεν είμαι αβρός
Ν' αγκαλιάσω να φιλήσω
Τον κόσμο που βλέπουν τα μάτια
Και οραματίζεται ο νους
Θα φιλήσω εσένα
Από ανεπάρκεια
Θα γλεντήσω μ' εσένα
Τη μικρή χαρά των αισθήσεων
Θα γλιτώσω μαζί σου
Από την άσπιλη ροή της ημέρας
Που φωνάζει στον άνεμο
Την αδικία που της γίνεται.
William Henry Margetson (1861-1940), Kοπέλα με πανσέδες.
Γιώργος Σαραντάρης, Γυναίκα
Η γυναίκα σαν όνειρο από σάρκα
θλίβει την παρουσία μου μεσ' στον κόσμο
μ' όλα τα χαμογέλια της αγάπης.
Στα έργα της ψυχής μου
φέρνει την απουσία της,
και μέσ' στο γέλιο μου
μελαγχολικά γελάει
χωρίς καμμιά επαφή
ούτε κανένα ερωτικό ρυθμό...
Καμμιά αιθέρια ηδονή
δεν βρέχει τα χείλη μου
ή τα δικά της χείλη.
William Henry Margetson, Φρέσκια λεβάντα. 1909.
Γιώργου Σαραντάρη, Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει
Μπορεῖ ἕνας ἀπὸ μᾶς ν᾿ ἀγαπήσει μία γυναῖκα;
Ἂς βγεῖ ἔξω
Ἂς περπατήσει πρὸς τὴ θάλασσα
Ἂς τραγουδήσει
Ἀπὸ τὰ κύματα θ᾿ ἀνθίσουν γυναῖκες
Ὄχι μοναχὰ γιὰ κεῖνον ποὺ τραγουδᾷ
Ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας
Ὅλοι θὰ μάθουμε ξανὰ τὸν ἔρωτα
Σὰν νὰ μὴν τὸν ξέραμε ποτὲ
Σὰν νὰ τὸν εἴχαμε λησμονήσει
Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει
(19.6.1938)
William Henry Margetson (1861-1940), Αγριολούλουδα. 1900.
Γιώργου Σαραντάρη, Γυναίκα η μέρα
δίδεται σήμερα·
κίνησε
προχώρησ' ίσαμε μας
ξεκίνησε
από τη χίμαιρα της χαραυγής
Θαμπώνεται
η όραση
απλώνουμε τα χέρια
κι αγκαλιάζουμε το θαύμα
Το γυναικείο σώμα
αγγελικό μήνυμα!
απαλά ζυγώνει τον έρωτα
και την επιθυμία φαιδρύνει.
δίδεται σήμερα·
κίνησε
προχώρησ' ίσαμε μας
ξεκίνησε
από τη χίμαιρα της χαραυγής
Θαμπώνεται
η όραση
απλώνουμε τα χέρια
κι αγκαλιάζουμε το θαύμα
Το γυναικείο σώμα
αγγελικό μήνυμα!
απαλά ζυγώνει τον έρωτα
και την επιθυμία φαιδρύνει.
William Henry Margetson, Μια νέα ημέρα. 1930.
Όλα πανέμορφα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τα ποιήματα του Σαραντάρη μόνο τα δύο ήξερα. Τα άλλα ήταν (ωραία) έκπληξη για μένα.
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η ανάρτηση, Rosa. Αγαπώ πολύ την ποίηση του τρυφερού Σαραντάρη.
Διαγραφή