Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Γιάννης Σκαρίμπας, Φαντασία

Γιάννης Σκαρίμπας, Φαντασία

Νά' ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς ένα δρόμο φιδωτό που σβεί στα χάη,
και σένα του καπέλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάη.

Και νά' ναι σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά,
για άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα-με γιάλινα πανιά-πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών-στα χάη.

Κι όλο να πνέη, να μας ωθή αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς έως ότου-φως μου-
-καθώς τρελά θα χαιρετάη κείν' η κορδέλα η φανταιζί-
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου...


Marc Chagall, Πάνω από την πόλη. 1918. Πινακοθήκη Tretyakov. Μόσχα.


4 σχόλια:

  1. Ω, ναι...

    Νά' ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί...
    Και νά' ναι σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο...

    Να 'ναι Σκαρίμπας και Σαγκάλ μαζί, σε τέλειο συνδυασμό εικόνας και λόγου.
    Κι εμείς στα σύννεφα...
    https://www.youtube.com/watch?v=MbHvHuc09HU

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το άκουσα πρώτη φορά στο τέλος της ταινίας "Από Έρωτα" (ως τραγούδι) και το βρήκα πολύ συγκινητικό... Ταίριαζε γάντι. https://www.youtube.com/watch?v=s6uKZb-BOCw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και εμένα μου άρεσε πολύ! Χάρηκα πολύ για την επικοινωνία, Ελευθερία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή