Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Το Καλοκαίρι στη ζωγραφική. Πίνακες του Alfred Stevens

Καλοκαίρι.

   Μπήκε ο Σεπτέμβριος…αλλά ας κρατήσουμε για λίγο ακόμα (ή και για περισσότερο) το Καλοκαίρι. Άλλωστε, είναι πολύ ζεστές οι δύο πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου. Επιλέγω πίνακες του Βέλγου ζωγράφου Alfred Stevens (1823-1906), o οποίος έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι και έγινε γνωστός για τις απεικονίσεις γυναικών των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Alfred Stevens, Καλοκαίρι. 1876. Guidhall Art Gallery. Λονδίνο. Μία νεαρή γυναίκα ντυμένη με περίτεχνο φόρεμα και με επίσης περίτεχνη κόμμωση στέκεται στην ανοιχτή πόρτα και "αερίζεται" επιδεικτικά με τη βεντάγια της.  Είναι ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ. 

Alfred Stevens, Καλοκαίρι. 1877. Clark Art Institute. Το ίδιο θέμα σε παραλλαγή. Πρόκειται εμφανώς για μία "στημένη", εξεζητημένη (θα έλεγα) πόζα για τον ζωγράφο. Στο ένα χέρι κρατά βεντάγια και στο άλλο τριαντάφυλλα. Τριαντάφυλλα στο πάτωμα και την καρέκλα...

Alfred Stevens, Γυναίκες σε ταράτσα. Ιδιωτική Συλλογή. Κομψές κυρίες περνούν την ώρα της στην ταράτσα με θέα στη θάλασσα, πίνοντας μάλλον τσάι. Είναι σούρουπο.

Alfred Stevens, Νεαρή γυναίκα στην παραλία με ροζ ομπρέλα. Ιδιωτική Συλλογή. Βόλτα στην  παραλία.

   Οι γυναίκες του Stevens είναι πάντα ντυμένες κομψά, περιπατούν σε παραλίες ή σε κήπους, ρεμβάζουν αφηρημένες και προσπαθούν να "σκοτώσουν" το χρόνο και την ανία τους μόνες ή με παρέα. 

 Επιλέγω κυρίως πίνακες με στιγμιότυπα από παραλίες…έτσι για να κρατήσουμε για λίγο κοντά μας το Καλοκαίρι...

Alfred Stevens, Μία κομψή γυναίκα. 1884. Ιδιωτική Συλλογή. Στο ένα χέρι η κόκκινη ομπρέλα.

Alfred Stevens, Μία γυναίκα στη θάλασσα. Ιδιωτική Συλλογή. Κρατά κόκκινη ομπρέλα.

Alfred Stevens, Νεαρή γυναίκα στην παραλία. 1887. Ιδιωτική Συλλογή. Κρατά κόκκινη ομπρέλα.

Alfred Stevens, Βράδυ στη θάλασσα. 1887. Ιδιωτική Συλλογή. Στο βάθος διακρίνεται το φεγγάρι.

Alfred Stevens, Στην παραλία. 1884. Ιδιωτική Συλλογή. Μία πολυπρόσωπη σκηνή παραθεριστών στην παραλία.

2 σχόλια:

  1. Μέσα στα συρτάρια του Σεπτέμβρη

    Πρέπει να προσέχεις όταν ανοίγεις τα συρτάρια
    μπορεί να απλώσεις το χέρι και να ακουμπήσεις τις αναμνήσεις
    και ξέρεις,
    οι αναμνήσεις έχουν λέξεις που ξέχασες και πονάνε
    έχουν φωτογραφίες ασπρόμαυρες και γράμματα κιτρινισμένα
    κοχύλια σπασμένα και αρώματα σφραγισμένα
    Θα κλάψεις ίσως
    κι ίσως γελάσεις
    τόσο μεγάλο το κάδρο της ζωής θα πεις
    και πώς να χωρέσω μέσα σε λίγα καρδιοχτύπια
    τους άπειρους παλμούς των στιγμών

    Όταν θα βγάλεις τη φωτογραφία του πατέρα
    ή κάποιας Μαρίας
    ίσως αστράψουν τα βλέμματα
    τόσο που θα αρνηθείς ότι δρασκέλισε το κορμί σου ο χρόνος
    Κι έτσι θα τρέξεις να ανοίξεις την πόρτα την παλιά
    για να μπουν μέσα τα χαμόγελα που χάθηκαν ένα Σεπτέμβρη
    η τα δάκρυα που λίμνασαν σε ένα κατώφλι στην Πατησίων.

    Μα πρόσεξε
    Όλα πια έχουν ειπωθεί
    Κι είναι τόσα πολλά που το μόνο που έμεινε είναι το χρέος σου στη ζωή
    Στη ζωή που δραπετεύει
    μέσα από τα ποιήματα του γυμνασίου


    Χτυπάει το τηλέφωνο
    και δε θέλω να το σηκώσω
    Τα πρόσωπα των φωτογραφιών με ράγισαν

    και αυτά τα τα βλέμματα που γαντζώνονται στο χρόνο
    τόσο άυλα
    τόσο πραγματικά
    θέλουν πάντα να ζουν μέσα στο Απραγματοποίητο

    Όλοι πρέπει να κοιμηθούμε μια βραδιά μέσα σ ένα συρτάρι

    Ζαν-Νικολά-Αρτύρ Ρεμπώ


    ΥΓ. Το ποίημα ήρθε μόνο του σε μένα. Καλοδεχούμενο. Έστω και με (ασυγχώρητη) την παράλειψη του μεταφραστή.

    http://scholeio.blogspot.com/2014/03/blog-post_2.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ τρυφερό! Ευχαριστώ που το μοιράστηκες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή