Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Το Φθινόπωρο στη ζωγραφική. Πίνακες του Konstantin Korovin

To Φθινόπωρο στη ζωγραφική

   Συνεχίζω με φθινοπωρινούς πίνακες του Ρώσου ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Konstantin Korovin (1861-1939). Μία νεαρή γυναίκα λευκοφορεμένη γυναίκα στέκεται με περισυλλογή σ' ένα κήπο. Κρατά ένα λουλούδι. Το τοπίο είναι φθινοπωρινό. Το έδαφος είναι γεμάτο κίτρινα φύλλα...

Konstontin Korovin, Φθινόπωρο. Νεαρή γυναίκα σε κήπο. 1891.

   Δύο ακόμη πίνακες με φθινοπωρινά τοπία προφανώς από τη ρωσική ύπαιθρο. Ένα μονοπάτι που στις άκρες του διακρίνουμε κίτρινα φύλλα...

Konstantin Korovin, Autumn. 1888.

Ρωσική φθινοπωρινή εξοχή και στον παρακάτω πίνακα. Μία αγροικία στο βάθος και μπροστά μας βλέπουμε μία γυναίκα και ένα παιδί να κάθονται στα κίτρινα φύλλα του εδάφους. Τα χρώματα των δέντρων είναι φθινοπωρινά...

Konstantin Korovin, Φθινόπωρο. 1917.

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , ,

2 σχόλια:

  1. Rosa Mund26 Σεπτεμβρίου 2015 στις 5:48 μ.μ.

    Αφού ξανα-διάβασα όλα τα αγαπημένα φθινοπωρινά ποιήματα της προσωπικής μου συλλογής, αποφάσισα χωρίς άλλους δισταγμούς ότι η Μελισσάνθη ταιριάζει στην περίσταση, μιας και δεν την έχουμε τιμήσει όσο της πρέπει.
    Όλο το ποίημα, ένας πίνακας ζωγραφικής, γεμάτος ένα σωρό ταπεινές λεπτομέρειες. Μου αρέσει πολύ, αν και δεν πολυσυμπαθώ την περιγραφική ποίηση.

    Διαβάζεται δε, με (προαιρετική μουσική) υπόκρουση:
    https://www.youtube.com/watch?v=1Gc21bo7TlA


    ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

    Ώρα δειλινού,
    του φθινοπώρου τα νέφη στίβουν το φουστάνι να στεγνώσει τ΄ ουρανού
    και στου απόβροχου τη σκόλη
    βγαίνουν για σεργιάνι οι σαλίγκαροι όλοι
    κάτω απ΄ το ξεθωριασμένο παρασόλι
    του ήλιου. Τώρα, η λάμια
    η γη λιάζει τα βρεγμένα της τα χράμια
    με των κάμπων τα πλουμίδια
    κι από τα χορτάρια
    κι από τα ψηλά γρασίδια
    οι σταλαγματιές γλιστρούνε χάντρες
    και μαργαριτάρια
    από ουράνια δαχτυλίδια.

    Τις μαζώνουν οι νεράιδες οι ανυφάντρες
    μες στα υπόγεια τους σεράγια και στ΄ ανήλια
    πολυέλαιους κι αργυρά καντήλια
    σε πλεμάτια κρυσταλλένιες μπάλες-
    μάγισσα γριά κι η αράχνη τις κρεμάει μες στις κουφάλες.

    Και λογής λογής
    ένα ένα όλα τα ζούδια
    ξεφαντώνουν απ΄τη γης
    κι από μέσα από τα φλούδια.

    Κι ένας μέρμηγκας σκαλώνει σ΄ ένα αγκάθι φουντωτό
    ν΄αγναντέψει όλο τον κόσμο από τέτοιο λιακωτό.
    Να, το αυλάκι κάνει χάζι
    το άχυρο – σχεδία που αράζει
    και το δρασκελούν βαθράκοι.
    Κόσμοι ολόκληροι ζωύφια
    ταξιδεύουν με πιρόγες τα κελύφια.

    Κρύα ανατριχίλα στα νερά.
    Σαν πεταλουδιώνε σμάρι
    τώρα ο σίφουνας θα πάρει
    απ΄ τα δέντρα όλα τα φύλλα τα ξερά.

    Στα καλάμια τη φλογέρα του φυσάει
    κι όπως πάει, πάει, πάει
    ο άνεμος -τσοπάνος- σαλαγάει
    σ΄άλλα πια λημέρια
    σ΄άλλο τώρα χειμαδιό τα καλοκαίρια.

    ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)