Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Όσο Μπορείς-Μία ταινία του Πειραματικού Σχολείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Συνάντησα τη Μαρία στο λεωφορείο. Ήμουν αφηρημένη, όταν αισθάνομαι ένα χέρι να μ΄αγγίζει και μια φωνή: "Kυρία, τι κάνετε;" Αιφνιδιάζομαι, αν και δε θα έπρεπε...Με τη Μαρία μένουμε στην ίδια γειτονιά. Είναι μαθήτριά μου, μάλλον ήταν...Έχει αποφοιτήσει πέρσι, το 2010, από το Πειραματικό του ΑΠΘ.
Συζητάμε...μου λέει τις εντυπώσεις της από το Πανεπιστήμιο. Πώς περνάει το χρόνο της; Μαθαίνει ισπανικά και κάνει χορό. Ρωτάω για τα παιδιά της τάξης...Ήταν μία τάξη πραγματικά "δεμένη", και τα δύο τμήματα. Συνεχίζουν να είναι, συνεχίζουν να κάνουν παρέα. Αύριο βράδυ, μου λέει, θα συναντηθούν. Σκέφτομαι τι ωραία θα ήταν να πήγαινα και εγώ να τους δω, όμως, δυστυχώς δεν μπορώ... Να το κανονίσουμε για μια άλλη φορά, μου λέει, να πούμε και την κυρία Κεφαλά να έρθει...
Μου λείπει το σχολείο, συνεχίζει, μας λείπει το σχολείο...Τι ωραία που ήταν! Εκείνες οι Τετάρτες που είχαμε 3 ώρες συνεχόμενες, Γλώσσα και Λογοτεχνία!
Αναρωτιέμαι είναι δυνατό να θέλουν να ξαναγυρίσουν στο σχολείο.

Με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες της Μαρίας έχω περάσει από τις πιο δημιουργικές στιγμές στην εκπαίδευση. Ήμουν πολύ τυχερή που τους συνάντησα. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στην Τρίτη Γυμνασίου, συνεχίσαμε μαζί στην Πρώτη Λυκείου και ξαναβρεθήκαμε στην Τρίτη Λυκείου, στην πιο δύσκολη χρονιά τους...και εκείνη τη χρονιά που τόσο πιέζονταν από το άγχος των Πανελλαδικών Εξετάσεων, πάλι βρήκαμε τον τρόπο και το χρόνο να κάνουμε κάτι δημιουργικό...ένα ταινιάκι, γυρισμένο με κάμερα κινητού.
Ιδού, λοιπόν, το ταινιάκι της Γ Λυκείου του ΠΣΠΘ, του σχολ. έτους 2009-2010, με αφορμή  το θεσμό "Shoot it" του Μουσείου Κινηματογράφου και του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης!
 Τίτλος ταινίας: Όσο μπορείς
 Σενάριο και σκηνοθεσία της Μαρίας
 Με συμμετοχή συμμαθητών και συμμαθητριών της Μαρίας. Γυρισμένο στους χώρους και τη γειτονιά του σχολείου.






Συνεχίζω, όμως, να αναρωτιέμαι. Γιατί αυτά τα παιδιά θέλουν να ξαναγυρίσουν στο σχολείο; Εάν στην αρχή αυτό μου προκάλεσε χαρά...γιατί είναι ωραίο να διαπιστώνεις ότι οι μαθητές αγαπούν το σχολείο τους...Όσο το σκέφτομαι, μάλλον με στενοχωρεί και με προβληματίζει...

Υ.Γ.: Tώρα που θυμάμαι...Και η θεατρική παράσταση για τη Γιορτή του Πολυτεχνείου που κάναμε μαζί ήταν πολύ καλή, αν και είχα κουραστεί πολύ με τις πρόβες...
...Και η τελετή της Αποφοίτησης ήταν υπέροχη και τόσο διαφορετική...



1 σχόλιο:

  1. κ.Αγγελοπούλου,όντως,έτσι είναι τα πράγματα...το σχολείο μας λείπει.Πολύ κιόλας.Η ζωή είναι δύσκολη και είμαστε πολύ μικροί για να την αντιμετωπίζουμε μόνοι.Κάποια στιγμή και αυτό πρέπει να το ζούμε όμως.Κάθε αρχή και δύσκολη..
    η Ευτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή