Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Πίνακες με ξωκκλήσια του Μιχάλη Οικονόμου και Μποτίλια στη θάλασσα του Γιώργου Σεφέρη

Ξωκκλήσια με θέα στη θάλασσα

   Θα συνεχίσω με μαγικά ταξίδια φυγής μέσα από τις ονειρικές αχνές εικόνες του αγαπημένου μου Μιχάλη Οικονόμου (1888-1933). Επέλεξα μία σειρά από πίνακες μ' ένα "ελληνικό" θέμα σε παραλλαγές: Μοναχικά λευκά εκκλησάκια με θέα στη θάλασσα περιβάλλονται από αχλύ ονείρου. Παραθαλάσσια τοπία με εκκλησάκια, που έχουν συντροφιά πεύκα, κυπαρίσσια και ελιές... Απομονωμένα εκκλησάκια σε βράχους και λόφους που βλέπουν την απέραντη θάλασσα να απλώνεται...Εκκλησάκια μοναχικά στην παραλία, που καθρεφτίζονται στη θάλασσα...

Μιχάλης Οικονόμου, Άγιος Ανδρέας. Ιδιωτική Συλλογή. Μία γυναικεία φιγούρα πηγαίνει να προσκυνήσει.

Μιχάλης Οικονόμου, Ξωκκλήσι. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης Οικονόμου, Ξωκκλήσι με ελιές. Ιδιωτική Συλλογή.


Μιχάλης Οικονόμου, Ξωκκλήσι με κυπαρίσσια. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης, Εκκλησάκι με κόκκινη τέντα. Ιδιωτική Συλλογή. Κάτω από την κόκκινη τέντα δύο γυναικείες φιγούρες. Ο Οικονόμου συνήθιζε να ζωγραφίζει παραθαλάσσια σπίτια με κόκκινες  τέντες. (βλ. http://annagelopoulou.blogspot.gr/2015/07/blog-post_12.html)

Οι πίνακες του Οικονόμου μου θύμισαν ένα αγαπημένο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη. Ένας μοντερνιστής ζωγράφος συναντιέται ένα μοντερνιστή ποιητή.

Γιώργος Σεφέρης, Μποτίλια στο πέλαγο

Τρεῖς βράχοι λίγα καμένα πεῦκα κι ἕνα ρημοκλῆσι
καὶ παραπάνω
τὸ ἴδιο τοπίο ἀντιγραμμένο ξαναρχίζει.
τρεῖς βράχοι σὲ σχῆμα πύλης, σκουριασμένοι
λίγα καμένα πεῦκα, μαῦρα καὶ κίτρινα
κι ἕνα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στὸν ἀσβέστη.
καὶ παραπάνω ἀκόμη πολλὲς φορὲς
τὸ ἴδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτὰ
ὡς τὸν ὁρίζοντα ὡς τὸν οὐρανὸ ποὺ βασιλεύει.
Ἐδῶ ἀράξαμε τὸ καράβι νὰ ματίσουμε τὰ σπασμένα κουπιά,
νὰ πιοῦμε νερὸ καὶ νὰ κοιμηθοῦμε.
Ἡ θάλασσα ποὺ μᾶς πίκρανε εἶναι βαθιὰ κι ἀνεξερεύνητη
καὶ ξεδιπλώνει μίαν ἀπέραντη γαλήνη.

Ἐδῶ μέσα στὰ βότσαλα βρήκαμε ἕνα νόμισμα
καὶ τὸ παίξαμε στὰ ζάρια.
Τὸ κέρδισε ὁ μικρότερος καὶ χάθηκε.
Ξαναμπαρκάραμε μὲ τὰ σπασμένα μας κουπιά.

Μιχάλης Οικονόμου, Στη βάρκα. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης Οικονόμου, Βάρκες. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης Οικονόμου, Εκκλησάκι. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης Οικονόμου, Βυζαντινή Εκκλησία. Ιδιωτική Συλλογή. Ένας υπέροχος πίνακας. Η απόκοσμη εκκλησία, μνημείο του παρελθόντος, καθρεφτίζεται στο νερό.

Μιχάλης Οικονόμου, Εκκλησάκι σε παραθαλάσσιο τοπίο. Ιδιωτική Συλλογή. Αχνές γραμμές και ονειρική ατμόσφαιρα...και πάλι η αγαπημένη κόκκινη τέντα.

 Μιχάλης Οικονόμου, Εκκλησάκι στην Ύδρα. 1. Ιδιωτική Συλλογή. Αφαιρετική εικόνα. Οι γραμμές ενώνονται...μία φιγούρα ανθρώπινη στο βράχο έξω από το εκκλησάκι, κάτω στη θάλασσα μία βάρκα...

Μιχάλης Οικονόμου, Εκκλησάκι στην Ύδρα. 2. Ιδιωτική Συλλογή. Το εκκλησάκι αιωρείται, κυματίζει, "χορεύει", ρέει προς τη θάλασσα.

4 σχόλια:

  1. Τ' άσπρο ξωκλήσι

    T άσπρο ξωκλήσι στην πλαγιά, κατάγναντα στον ήλιο,
    πυροβολεί με το παλιό, στενό παράθυρό του,

    Και την καμπάνα του αψηλά, στον πλάτανο δεμένη,
    τηνε κουρντίζει ολονυχτίς για του Αϊ-Λαού τη σκόλη.

    Γ. Ρίτσος, Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδα



    Κάποιο τάμα...

    Γιὰ νὰ ξοφλήσω κάποιο τάμα
    ξεκίνησα προσκυνητής.
    Ξυπόλητη μαζί μου ἀντάμα
    βουλήθηκες νὰ περπατεῖς,
    μὰ ἀπόκαμες μεσοστρατίς.

    Κι ἐγὼ στὰ χέρια μου σὲ πῆρα
    καὶ δρόμο παίρνω καὶ περνῶ.
    Βλέπω ἀντικρὺ τὴν ἅγια θύρα
    καὶ τὸ ξωκλήσι στὸ βουνό...
    Νὰ σὲ κοιτάξω δὲ γυρνῶ.

    Σταλικοπόδιασα τοῦ δρόμου
    Σφαλᾷ τὸ μάτι μου θαμπό,
    δίπλα μὲ σένα, στὸ πλευρό μου
    στὰ σκαλοπάτια σ᾿ ἀκουμπῶ
    τῆς ἐκκλησιᾶς, ποὺ δὲ θὰ μπῶ.

    Ιωάννης Γρυπάρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Έχει μια λύπη η δέησημας,
    από έναν παιδικό καιρό που ξανάνθισε
    μια τρυφερότητα νησιώτικης ακρογιαλιάς
    που καθρεφτίζει τους οικτιρμούς σου.
    Κατέβα από τους λόφους,
    φέρε την πηγή του ελέους σου,ν αναβλύσει πλάι στην πληγή μας.
    Μαζεψε πάλι εκ περάτων
    τα μηνύματα της χαράς,
    φόρτωσέ τα πάνω σε δειλινές καμπάνες
    που σημαίνουν την Παράκληση
    και φέρτα να τα καρφώσεις
    στεφάνι στην πόρτα μας."

    Ματθαίος Μουντές "Δέηση του Δεκαπενταυγουστου"

    καλημέρα, πολύ όμορφες οι αναρτήσεις σου,συνδυασμένες με ποίηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ που σου αρέσουν, Αριάδνη. Τι όμορφο όνομα και τι όμορφο το ποίημα που επέλεξες!

      Διαγραφή