Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Το ρήμα αγναντεύω. Ένα ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου

Νίκος Εγγονόπουλος, Το ρήμα αγναντεύω


Είναι ένα αγαπημένο ποίημα!

Τούτη η αιθρία με το σύννεφο που πλέχει στον αέρα
Είναι γαλάζιος πλους μιας κάτασπρης φρεγάδας
Ιστάμενος ακουμπιστός στην κουπαστή κοιτάζω
Και βλέπω τα θηράματα των λογισμών μου
Δελφίνια που αναδύονται κι εισδύουν μες στο κύμα
Πεδιάδες ακρογιάλια και βουνά
Και μια ξανθή νεάνιδα που στέκει στο πλευρό μου
Μες στης οποίας τα γαλήνια μάτια βλέπω
Το μέλλον της ολόκληρο και το παρόν μου.


Philippe Wilson Steer, Η λευκή φρεγάδα. 1912. Πινακοθήκη Tate Britain. Λονδίνο.


2 σχόλια:

  1. Λίαν προβλέψιμο το ποιητικό σχόλιο:


    Πρόλογος

    Νὰ σ᾿ ἀγναντεύω, θάλασσα, νὰ μὴ χορταίνω
    ἀπ᾿ τὸ βουνὸ ψηλὰ
    στρωτὴ καὶ καταγάλανη καὶ μέσα νὰ πλουταίνω
    ἀπ᾿ τὰ μαλάματά σου τὰ πολλά.

    Νά ῾ναι χινοπωριάτικον ἀπομεσήμερο, ὄντας
    μετ᾿ ἄξαφνη νεροποντὴ
    χυμάει μὲς ἀπ᾿ τὰ σύνεφα θαμπωτικὰ γελώντας
    ἥλιος χωρὶς μαντύ.

    Νὰ ταξιδεύουν στὸν ἀγέρα τὰ νησάκια, οἱ κάβοι,
    τ᾿ ἀκρόγιαλα σὰ μεταξένιοι ἀχνοὶ
    καὶ μὲ τοὺς γλάρους συνοδιὰ κάποτ᾿ ἕνα καράβι
    ν᾿ ἀνοίγουν νὰ τὸ παίρνουν οἱ οὐρανοί.

    Ξανανιωμένα ἀπ᾿ τὸ λουτρὸ νὰ ροβολᾶνε κάτου
    τὴν κόκκινη πλαγιὰ χορευτικὰ
    τὰ πεῦκα, τὰ χρυσόπευκα, κι᾿ ἀνθὸς τοῦ μαλαμάτου
    νὰ στάζουν τὰ μαλλιά τους τὰ μυριστικά.

    Κι᾿ ἀντάμα τους νὰ σέρνουνε στὸ φωτεινὸ χορό τους
    ὡς μέσα στὸ νερὸ
    τὰ ἐρημικὰ χιονόσπιτα-κι᾿ αὐτὰ μὲς στ᾿ ὄνειρό τους
    νὰ τραγουδᾶνε, ἀξύπνητα καιρό.

    Ἔτσι νὰ στέκω, θάλασσα, παντοτεινὲ ἔρωτά μου
    μὲ μάτια νὰ σὲ χαίρομαι θολὰ
    καὶ νά ῾ναι τὰ μελλούμενα στὴν ἅπλα σου μπροστά μου,
    πίσω κι᾿ ἀλάργα βάσανα πολλά.

    Ὡς νὰ μὲ πάρεις κάποτε, μαργιόλα σύ,
    στοὺς κόρφους σου ἀψηλά τους ἀνθισμένους
    καὶ νὰ μὲ πᾶς πολὺ μακρυὰ ἀπ᾿ τὴ μαύρη τούτη Κόλαση,
    μακρυὰ πολὺ κι᾿ ἀπὸ τοὺς μαύρους κολασμένους.

    ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, «Τὸ φῶς ποὺ καίει»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μου αρέσει πολύ αυτό το ποίημα του Βάρναλη για τη θάλασσα. Μου θυμίζει τον φιλόλογό μου. Ήταν από τα αγαπημένα του ποιήματα. Θα κάνω μία ανάρτηση για αυτό το ποίημα μετά το καλοκαίρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή